Volg ons op facebook
|
< terug
Hartendief 8 Dit leven is een psychose
Jee, wat moest hij nu… Hij kon zich toch niet helemáál een stuk in de kloten gaan zuipen.
Morgen wacht hem een roostervrije dag, dus dat is niet de belemmering, maar hij kon zo overdreven emotioneel reageren als hij teveel op had, en dan zou hij wel eens uit de school kunnen klappen. En als er iets niet moest gebeuren dan was dat het wel. Alle vertrouwen in zichzelf was hij kwijt. Allemaal sinds gisteren.
Hij voelt de saus brandend langs zijn mondhoek over zijn kin glijden en betrapt zichzelf op het idee dat een acute vorm van extreem decorumverlies ter plekke nog uitkomst zou kunnen bieden. Verward tegen een tram aanlopen zou bijvoorbeeld een optie kunnen zijn, terwijl hij naar buiten starende reizigers dan vergasten zou op explosief braken. De urine zou langs zijn linkerbeen zijn westernlaars inlopen waarbij de natte plek in zijn spijkerbroek traag om zich heen zou vreten. Hoever zou hij moeten gaan voor hij in psychiatrisch ziekenhuis Maasoord zou worden opgenomen? Of erger, opgenomen worden in de Sint-Franciscus op de Psychiatrische Afdeling van het Algemeen Ziekenhuis, alweer een lange tijd afgekort tot PAAZ afdeling; het ziekenhuis waar hij gisteren die verkeerde medicatie had toegediend.
Ja, hij heeft ook een drankprobleem, maar dat is er al jaren. Dat is hét probleem niet. Al worden zijn ochtendbuien steeds depressiever door de drank, het is niet hét probleem.
Hij bestelt nog twee ongebakken frikandellen voor de katten thuis, want Ron beseft door het gepieker heen dat hij geen voer meer voor zijn katten heeft. Hij een shoarmaatje, zijn katten een frikandel, dat is wel zo eerlijk.
'Dit leven is een film, een psychose', besluit hij opeens. Het is eng helder. Het leven is een beproeving waar je zo goed mogelijk uit moet zien te komen, want eens volgt de rekening.
Hoe zal die uitvallen voor hem? Na deze conclusie keert de rust in zijn lijf langzaam terug. Hij betaalt de shoarma, het bier en de frikandellen en laat de verbaasde import Egyptenaren achter met ruim drie Euro fooi. Ron verlangt naar zijn katten. De rode stoere macho met zijn onhandige trekjes en zijn halve staart en de schuwere bangige vrouwtjeskat, ook rood is en voor vrouwtjes is dat een zeldzaamheid.
Heerlijk die beesten die zich tegen hem aan vlijen zonder aan zijn kop te zeuren dat hij iemands dood op zijn geweten heeft.
'Het leven is een psychose'.
Daar kan Ron zich goed in vinden. Het zou zomaar eens de waarheid kunnen zijn; maar wat is dat precies: een psychose? Leerde hij niet dat een psychose een ziektebeeld is met verschijnselen als waandenkbeelden, hallucinaties, vaak met desoriëntatie en veranderingen in het bewustzijn. Het contact met de werkelijkheid gaat verloren, maar dan nog, wat is werkelijkheid? Als dit de definitie van een psychose is dan leeft toch iedereen in een psychose? Alleen is het merendeel zich daar helemaal niet van bewust! En zelfs dat is een symptoom van het ziektebeeld. En wat schreef Jung er ook weer over? Zag die in een psychose niet het onbewuste dat in een leven binnen kwam vallen en de controle van het Ego overnam? En omdat het onbewuste geen georganiseerde functie kent iemand dus ontaard in psychische verwarring en chaos? Het was niet slechts een grappige vluchtgedachte die bij Ron opkwam om de boel te relativeren, nee, deze psychose is een bittere ernst in het hier en nu.
Een motregentje vergezelt Ron, die paar honderd meter lopen en trakteert hem op een fris hoofd. Thuis zal hij de situatie wellicht in een ander licht zien, hij heeft immers een einde aan een lijdensweg gemaakt. Eveline heeft hem daar zelf toe bewogen.
Zij vroeg hem met haar allerdiepste wezen om het water van de Genade. Ja, zo was het geweest.
Haar ogen; haar mooie, diepe ogen. Niet als een oceaan, want die is niet donker genoeg, en die is eindig. De ogen van Eveline waren als het heelal. Je kon erin blijven kijken, erin blijven meegaan, tot in het oneindige. Haar pupillen waren onmiskenbare zwarte gaten, die alles in hun omgeving opnamen. Daar was hij, Ron Postuma ook in verdwenen.
Het leven is een psychose.
Als je iemand dodelijke medicatie toedient in een kartonnen bekertje, iemand die daar met zulke ogen om vraagt, dan is er helemaal geen sprake van onbekwaam handelen. Je voldoet enkel aan de regels van de psychose die zich om je heen openbaart. Je speelt het spel mee.
Voor het bosje sleutels graait hij met zijn linkerhand naar zijn rechterbroekzak. Dat geeft even gedoe maar hij wilt het dunne plastic tasje met het kostbare bier niet op de stoep voor zijn deur zetten. Het zou niet de eerste keer zijn dat er flessen sneuvelden voor hij goed en wel weer op twee hoog was. Tevreden ziet hij, eenmaal de sleutels in zijn hand houdend, dat de juiste sleutel al richting het slot wijst.
Hij heeft niemand vermoord, en al helemaal niet verkeerd gehandeld. Iemand zal snel, toch zeker binnen vierentwintig uur schat hij, uit haar lijden verlost zijn. Iemand met mooie ogen.
Oneindig als het heelal.
Een einde aan de psychose.
Verdomd, hij had iemand genezen.
feedback van andere lezers- Mistaker
Met de blauwe wagen naar Maasoord, dat was een uitdrukking uit mijn jeugd.
Heel graag gelezen weer, alleen vind ik het stukje over die politici een beetje uit de toon vallen. De grap over Rita Verdonk is trouwens wel leuk!
Liefs,
Greta
Peerke: Fijn dat je dat aangeeft, zal het nog eens onfder de loep nemen. Het is zeker zo dat ik wel eens kan doorschieten... - sproet
terug graag gelezen en sluit me bij Greta aan en zeker voor de belgen is die toestand niet helemaal duidelijk. er zitten wel leuke stukjes in, maar het haalt de aandacht weg.
voor de rest hoor je me niet klagen en ik wacht op vervolg.
liefs, sproet
Peerke: Dank voor je reactie, zal eens serieus onder de loep nemen, moet niet te snel en te veel uitwijden.
X! - aquaangel
-Jee, wat moest hij nu… Hij > vraagteken?
sterk stuk
Peerke: Yep, zet ik erin, dank je
|
