|
< terug
Op bezoek
De versnellingen van mijn fiets waren vakkundig door een verveelde junk naar God geholpen. Steevast moest ik dus voortaan de pendalen in z'n één rondmalen. Niet dat ik me daarvan veel aantrok… Verleden week was hinderlijker, toen drie jonge lichtgetinte stadsgenoten in de hele wijk bij alle fietsen de ventieldopjes los hadden gedraaid en in de Ringvaart hadden gegooid. Ze werden na het gooien van 'op heterdaad betrapt'. Waar is de politie als je ze nodig hebt.
Meteen werd mijn vraag daarop beantwoord toen ik zag dat een man van rond de zeventig een duw kreeg van een broodmagere jongen met een pitbull. De man vluchtte daarop geschrokken de derde Oosterparkstraat over en werd opgevangen door de politie.
'Gelukkig', dacht ik nog, maar toen ik me nog even omdraaide om te zien of de man de schrik al te boven was, zag ik dat de agent een bon aan het uitschrijven was omdat de man kennelijk niet het zebrapad had genomen of door rood was gevlucht. Van 'onze beste vriends' lippen was het vermanende 'Goede voorbeeld verhaal' af te lezen.
'No city for old men', schiet het door mijn hoofd.
In z'n één maal ik verder rond en bij het OLVG (Onze Lieve Vrouwe Gasthuis) zie ik de ingang geblokkeerd zijn door protesterende patiënten die binnen het ziekenhuis een rookruimte willen hebben om aldaar hun onbenutte leven in rook op te kunnen laten gaan. Ze hebben zich bewapend met ettelijke infuusstandaards, waar ze zich met slangen aan hebben vastgekoppeld. Een van hen is wel in een erg hevige hoestbui terecht gekomen. 'Hij kan niet meer tegen de buitenlucht', hoor ik een medepatient aan een verpleegkundige uitleggen, die zich langs de protesterende patienten door het rookgordijn een weg baant het ziekenhuis in.
Ik fiets de bocht om en rijd langs het politiebureau waarbij ik op het fietspad moet uitwijken voor twee aldaar geparkeerde politieauto's; '...want wij zijn God, nietwaar?'
Ik fiets verder de brug op, waar ik twee meisjes van ongeveer veertien jaar oud een fiets van een huilend ander meisje over de railing in het water zie gooien. Verbluft reageer ik:
'doen jullie dat thuis ook?'
'nee, thuis hebben we geen brug', is het repliek.
Waar bemoei ik me ook mee.
'No city for young pouring girls', schiet het verder.
Ik besluit door het park te gaan. Dat is misschien iets om, maar het fiets leuker en je ziet nog eens wat…
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- Mistaker
Tja een mens maakt wat mee, zeker in de Oosterparkbuurt!
Liefs,
Greta
Peerke: Zo is 't Greta... en de fantasie de vrije loop. - maxiem
het lijkt me een spannend realistisch verhaal, ik kijk uit naar het vervolg, liefs maxiem
Peerke: whoeps, dacht iets anders te gaan doen, maar je krijgt je vervolg!
Het wordt echt behoorlijk weird, maar dat is mijn werk, en daar put ik uit. Dank voor je feedback! - sproet
beeldend neergeschreven.
liefs, sproet
Peerke: Dank je Sproet! - otiske
Mooi neergezet, je zit onmiddelijk in de sfeer, groetjes.
Peerke: Dank je, leuk compliment en ik schrijf 'm nog af.
Was een heel maf bezoek. Doei!
|
