Volg ons op facebook
|
< terug
Hartendief 11 De overkant van het bestaan
Ze kijkt. Maar niet met ogen.
Ze ziet. Maar niet met hersens.
Ze weet. Maar niet door het hoofd.
Ze ervaart. Maar niet zintuiglijk.
Ze beleeft zelfs. Maar niet met leven.
Want Eveline van Eeden leeft niet meer.
En het is maar goed dat Eveline geen stoffelijke beleving meer heeft, want het beeld is niet florissant. De stoffelijke resten van haar liggen in een smerige ruimte op kalmerende medicatie te wachten. Haar leven is opgehouden: hoe kalm willen ze haar hebben? Hoelang was haar leven éigenlijk al beëindigd voor ze de dood vond? Maar het is over, en dat is wat telt.
Ze ziet vanuit een andere dimensie en met andere gewaarwording hoe mensonterend een separeercel feitelijk is. Ze heeft er vreselijke dagen en nachten doorgemaakt, maar wat ze nu voelt is rust. Ze voelt weliswaar nog enige verbondenheid met dat stoffelijk overschot dat ze vanuit haar nieuwe sfeer gadeslaat maar de betrokkenheid met de wereld daarom heen is er niet meer. Triest, zoals het erbij ligt, maar ze ervaart dankbaarheid, in dat lichaam mocht ze verblijven om haar levenslessen op te doen. Nu is het een heerlijk gevoel het leven opgegeven te hebben. Er is een serene beleving ontstaan die ze een leven lang heeft gezocht: Overgave. Zonder angst, zonder haat, zonder controle en ziekte. Er is overgave aan het hier en nu terwijl er helemaal geen hier en nu bestaat. Het begrip tijd is samen met Eveline van Eeden gestorven. Eveline van Eeden is niet meer. Er is geen persoon meer die haar naam draagt, er is alleen een ziel die alles vanuit een ander perspectief beziet. Een ziel in het hiernamaals. Stom woord trouwens; het hiernamaals, er is immers geen sprake meer van tijd. En ook niet van plaats of persoon. Er is sprake van vrede en stilte, hoewel ze voelt dat er ook andere sferen zijn waar het minder vredig aan toe gaat.
Het hiernaastmaals zou een betere benaming zijn voor de sfeer waarin ze zich bevindt, want haar sfeer nu bestaat wel degelijk naast die van het aardse leven. Hij gaat hier alleen verder en dieper. Er is inzicht, transparantie en er komt een antwoord op het waarom van alles. Ze weet nu weer dat ze al vele levens geleefd heeft voor ze tot de incarnatie 'Eveline van Eeden' kwam. Het is overigens maar goed dat ze geen schrijver is want er zijn geen woorden om het onbeschrijflijke te beschrijven, maar dat hoeft ook niet. Het is zoals het is en het is goed zoals het is. Meer dan goed.
In een flits schiet ze door zo'n zeventien levens heen en ze overziet daarbij direct welke keuzes ze gemaakt heeft, wat andere alternatieven zouden zijn geweest en wat de consequentie daarvan had kunnen zijn. Heel duidelijk ziet ze in dat alles om haar heen, in haar en naast haar een kwestie is van oorzaak en gevolg. Wat zij in het leven als toeval had afgedaan blijken nu zaken geweest die haar toevielen; die gewoon een oorzaak kenden en daar gevolg aan gaven. Ook ziet ze alle ellende in een heel ander licht, en wat is er veel licht hier!
Ze ziet het misbruik dat van haar gemaakt was in een totaal andere sfeer. Hoe bizar het ook lijkt, er is geen misbruik geweest; en het voelt ook niet meer zo. Er zijn mensen geweest die bezit van haar aardse lichaam hebben genomen, tegen haar zin in, maar het aardse leven is afgedaan. Ze voelt een vreemd soort medeleven met haar daders. Medeleven, geen medelijden, want het is niet aan haar ziel om daar haar lijden uit te halen.
Haar lijden is 'Zielig', want een persoonlijk lijden kan er niet meer zijn; de persoon is afgelegd. Nu is het Zielig, want alleen haar ziel is in staat te beleven. Alleen haar ziel? De ziel blijkt oneindig, haar zieligheid is het begin en het eind tegelijkertijd. Ze is niet haar persoon, ze is haar Bewustzijn, en meer nog: haar Bewustwording…
Er is geen sprake van emotie of verdriet. Er is hier alleen oorzaak en gevolg, alleen licht en warmte. Alleen liefde en mededogen. Dat is haar sfeer nu. Eveline van Eeden is niet slecht terechtgekomen nu ze is opgehouden te bestaan.
feedback van andere lezers- Mistaker
Heel graag gelezen. Fraaie laatste zin ook.
Liefs,
Greta
Peerke: Ja, dank je veelmaals,
moet toch weergeven dat iemand er is
terwijl ze er niet meer is he?
Ik heb een schilder die de voorkant van Hartendief wilt schilderen!
Trouwens in 'dwars door de buurt', staan we nu als collectiefje, op pag 7. Kom Ronddwalen... - sproet
decompenseren, het redmiddel of de drug voor de ziel?
heel graag gelezen, Peerke!
liefs, sproet
Peerke: Decompenseren: Als het Archetype (onbewuste) de overhand krijgt zonder dat het Ego dat op kan vangen...
Kan een drug zijn, en zeker ook een redmiddel. Deompensatie is soms (vlgs mij) zelfs nodig, maar dat gaat wat ver voor deze site.
Erg blij met jou als lezer. Ik kort Hartendief wel in hier, maar zal nog enkele boeiende stukjes plaatsen. Ben nu bezig met het slot van het verhaal. Dank Sproet!
|
