|
< terug
Het Eeuwige Verbond
Een aantal dagen geleden werd ik 32 jaar. 32 keer dat de aarde volledig rond de zon gedraaid heeft. 32 zomers. Toch voel ik me nog piepjong, alhoewel, soms ben ik levensmoe. Ik denk dat dat komt omdat mijn hoofd zo vol is. Zoveel beelden van onmacht en miserie. Ik ben geen praktisch man, geen ondernemer, nee, ik denk dat ik in de eerste plaats een vluchteling ben. Op de loop voor de verantwoordelijkheid die ik moet nemen. Een vreemd psychologisch gegeven, die eeuwige onzekerheid, dat voortdurend gepieker. Desalniettemin is er iets wat lijkt op ordening. Het gegeven dat er wederkerende ontroering is bij bepaalde al dan niet waar gebeurde vertellingen.
Zo herinner ik mij het boek Braziliaanse Brieven van August Willemsen en de scène dat de auteur getuige is van de spelende kinderen met hun paard in de wilde natuur. De schrijver huilt tranen met tuiten als hij de twee kinderen en hun paard ziet ravotten in de rivier. Het drietal vormde een bont gezelschap van mens en dier waarbij de twee soorten naar mekaar toegegroeid leken. Ikzelf zag het gebeuren in mijn fantasie voor me, en werd evenzeer besmet met wat de Duitsers zo mooi Sehnsucht noemen. Ik werd het kind dat speelde met zijn broertje of zusje of vriendje, en met hun paard. Ik zag de bruine stroom voor me en voelde de warmte van de tropische zon op mijn gebronsde huid. Ik rook de bladeren van de jungle en hoorde het dier hinniken van plezier. Verdomme, ik word week als ik het nu zo neerschrijf.
Ik weet ook niet wat ik daar aan moet toevoegen. Soms zijn woorden futiel, kunstmatig en slechts ten dienste van wat opsmuk. Schrijvers zijn mensen maar niet alle mensen zijn schrijvers en zijn toch gelukkig van tijd tot tijd.
Dit laat me denken aan een enigszins schokkende vaststelling toen ik vernam dat het boekje "De Papalagi" een fraude blijkt te zijn zoals "De Protocollen van Zion". Dit relaas van een Zuidzee-opperhoofd met zijn kritiek op de blanke samenleving is plots niet meer zo relevant omdat het een leugen blijkt. Mijn zoeken naar een organischer leven met meer contact met iets vaag waarachtig staat plots op de helling: er is geen inboorling meer om me ruggensteun te verlenen. Wat nu? Gelukkig zijn er alternatieven: de wetenschappelijke waarneming van autisten die zich thuis voelen bij de gorilla's. Ook al blijft het ambigu op twee gedachten hinken: de mens die zich emancipeert van de natuur maar er tegelijkertijd onlosmakelijk deel van blijft uitmaken. Maar geldt hetzelfde ook niet voor dieren? Ik heb bewondering voor het wilde dier dat volledig zelfstandig is: volwassen gaat het elke dag de Darwiniaanse "Struggle For Life" aan. Ik weet niet wat ik allemaal wil zeggen maar ik moet denken aan termen zoals anti-psychiatrie of anti-filosofie. Het holistische Oosten, opportunisme en toch waarachtige gevoelens van zelfopoffering en liefde. Zelfbehoud en het tegenovergestelde, paradoxaal in harmonie.
Jazz en blues en reggae en prediken
muziek als taal
zintuigen
de kosmos de Natuur
synesthesie
de jacht het verdriet de prooi
schilderrijke papegaaien en flodderende capibara's
de sjamaan medicijnman grigri marabou
ziek zijn is geen schande want schande is soms onoverkomelijk
Het woord is niet almachtig
7 vette jaren 7 magere jaren
de gospel de psalmen
Het Eeuwige Verbond
Amen.
|
