|
< terug
Het Eeuwige Verbond
Een aantal dagen geleden werd ik 32 jaar. 32 keer dat de aarde volledig rond de zon gedraaid heeft. 32 zomers. Toch voel ik me nog piepjong, alhoewel, soms ben ik levensmoe. Ik denk dat dat komt omdat mijn hoofd zo vol is. Zoveel beelden van onmacht en miserie. Ik ben geen praktisch man, geen ondernemer, nee, ik denk dat ik in de eerste plaats een vluchteling ben. Op de loop voor de verantwoordelijkheid die ik moet nemen. Een vreemd psychologisch gegeven, die eeuwige onzekerheid, dat voortdurend gepieker. Desalniettemin is er iets wat lijkt op ordening. Het gegeven dat er wederkerende ontroering is bij bepaalde al dan niet waar gebeurde vertellingen.
Zo herinner ik mij het boek Braziliaanse Brieven van August Willemsen en de scène dat de auteur getuige is van de spelende kinderen met hun paard in de wilde natuur. De schrijver huilt tranen met tuiten als hij de twee kinderen en hun paard ziet ravotten in de rivier. Het drietal vormde een bont gezelschap van mens en dier waarbij de twee soorten naar mekaar toegegroeid leken. Ikzelf zag het gebeuren in mijn fantasie voor me, en werd evenzeer besmet met wat de Duitsers zo mooi Sehnsucht noemen. Ik werd het kind dat speelde met zijn broertje of zusje of vriendje, en met hun paard. Ik zag de bruine stroom voor me en voelde de warmte van de tropische zon op mijn gebronsde huid. Ik rook de bladeren van de jungle en hoorde het dier hinniken van plezier. Verdomme, ik word week als ik het nu zo neerschrijf.
Ik weet ook niet wat ik daar aan moet toevoegen. Soms zijn woorden futiel, kunstmatig en slechts ten dienste van wat opsmuk. Schrijvers zijn mensen maar niet alle mensen zijn schrijvers en zijn toch gelukkig van tijd tot tijd.
Dit laat me denken aan een enigszins schokkende vaststelling toen ik vernam dat het boekje "De Papalagi" een fraude blijkt te zijn zoals "De Protocollen van Zion". Dit relaas van een Zuidzee-opperhoofd met zijn kritiek op de blanke samenleving is plots niet meer zo relevant omdat het een leugen blijkt. Mijn zoeken naar een organischer leven met meer contact met iets vaag waarachtig staat plots op de helling: er is geen inboorling meer om me ruggensteun te verlenen. Wat nu? Gelukkig zijn er alternatieven: de wetenschappelijke waarneming van autisten die zich thuis voelen bij de gorilla's. Ook al blijft het ambigu op twee gedachten hinken: de mens die zich emancipeert van de natuur maar er tegelijkertijd onlosmakelijk deel van blijft uitmaken. Maar geldt hetzelfde ook niet voor dieren? Ik heb bewondering voor het wilde dier dat volledig zelfstandig is: volwassen gaat het elke dag de Darwiniaanse "Struggle For Life" aan. Ik weet niet wat ik allemaal wil zeggen maar ik moet denken aan termen zoals anti-psychiatrie of anti-filosofie. Het holistische Oosten, opportunisme en toch waarachtige gevoelens van zelfopoffering en liefde. Zelfbehoud en het tegenovergestelde, paradoxaal in harmonie.
Jazz en blues en reggae en prediken
muziek als taal
zintuigen
de kosmos de Natuur
synesthesie
de jacht het verdriet de prooi
schilderrijke papegaaien en flodderende capibara's
de sjamaan medicijnman grigri marabou
ziek zijn is geen schande want schande is soms onoverkomelijk
Het woord is niet almachtig
7 vette jaren 7 magere jaren
de gospel de psalmen
Het Eeuwige Verbond
Amen.
feedback van andere lezers- badstop
Ik neem aan dat jij geen Zuidzeeopperhoofd nodig hebt om te zien dat onze maatschappij een zootje is. Laat ons er wat aan doen.
ovlijee: Luguber gedachte-experiment: veronderstel dat je joods had geweest gedurende de Tweede Wereldoorlog en dat je kinderen, de moeder van je kinderen en jij zelf omgebracht waren geweest in de Holocaust. Als je moet kiezen tussen nooit geleefd hebben of eerstgenoemde tragedie, wat heeft dan je voorkeur: het absolute niets zonder goed of kwaad, of toch het bestaan met sporadische tederheid maar een afschuwelijk einde? Shakespeare's "To be or not to be" ... - sproet
geeft me het gevoel dat je op zoek bent naar de eenvoud?
het eeuwig verbond of de verbondenheid der dingen?
liefs, sproet
ovlijee: Boven het internationalisme heb je de intersoortelijkheid: het verband tussen mens, dier en natuur. Zo blijken nu antibiotica en 'de pil' een negatieve keerzijde van de aanvankelijk optimistische medaille te tonen. En zo is het met alles: de moraal van het verhaal is dat iedere activiteit hetzij passiviteit in hun verbond onbevattelijke gevolgen hebben. Of dit nu noopt tot voorzichtigheid? Maar een prijs moet betaald worden. - otiske
Ik vind dit heel goed geschreven. Ik heb wel andere opvattingen maar het is heel knap neergezet. Mijn idee over het leven is dat je er zoveel mogelijk moet van genieten. En als het tegenslaat sta er dan niet te lang bij stil, maar leer eruit. Denk nu niet dat het mij altijd voor de wind gaat hoor, zeker niet. Maar toch ben ik blij met iedere negatieve gebeurstenis in mijn leven. Zonder die ervaringen was ik nooit geworden wie ik nu ben. En dat is toch een gelukkig mens. Goed werkje hoor, groetjes.
ovlijee: Ja, ik heb toch ook zo'n beetje de opvatting dat als je in je leven nooit met je gezicht tegen de muur 'gesmasht zijt' je iets gemist hebt. Maar je moet er wel van kunnen recupereren. En zo barmhartig is de natuur vaak niet. Soms is 'what doesn't kill you, makes you stronger' dan ook quatsch. Bedankt voor de Feedback. - chris
mag ik jou iets zeggen ,stop met die levens moeheid je bent in defleur van je leven
eris zoveel op deze wereld zo vvel mensen die vechten voor hun leven
die s'morgens opstaan en niet weten hoe ze de dag zulllen door komen stap een tehuis binnen maar stap van uit je hartgeef eens een schouder klopje aan die onbekende je dag kan niet meer stuk vul je hart dat het overloopt zie u eigen graag
32 er is leven op aarde open die ogen vooruit met de geit doe het voor je eigen jij bent het waard
ovlijee: Euh, ja, dat is wel ouderlijk advies, hé? Nu, ik wist niet dat de tekst zo'n pessimistische indruk opleverde. Maar het is wel zo dat navelstaarderij een slecht kompas om volgen is. Wat niet wegneemt dat schrijven een solitaire bezigheid is, en soms nood heeft aan dat vleugje melancholie en zelfmedelijden.
|
