|
< terug
Onder de Gordel (2)
Zelf bewoog ze niet meer.
Ze had net voor de crash haar gordel losgemaakt om van de achterbank haar tasje met sigaretten te pakken. Op het moment dat haar hand in het tasje haar begeerde levensverkorters vond besloot de boom dat ze voor de rest van haar leven niet meer zou roken. Eigenlijk was het stoppen met roken een makkie, het enige dat Emma ervoor had hoeven doen was haar lichaam te verlaten, en als ze daar, van deze kant op neer keek, was de behoefte er niet naar terug te keren.
Door de klap was ze, hangend over haar stoel, naar achteren geklapt, dwars door de voorruit heen. De tas van nepkrokodillenleer was mee door het raam geslingerd, tussen de bomen door het bos in, alsof het alsnog gehoor wilde geven aan de roep van de natuur.
Ze vond de situatie eigenlijk dolkomisch. Vanuit haar nieuwe oogpunt gezien natuurlijk. Zeven of acht pogingen had ze gedaan om van die kankergewoonte als het roken af te komen. Drie keer had ze serieus overwogen om zich van Johan te laten scheiden maar ontbrak haar het lef, en nu was ze door een overstekende boom in een klap van haar hele lijden verlost. Ze had zich alleen maar van haar lichaam te hoeven ontdoen. Hoe simpel kan het leven zijn?
Langzaam begon de situatie tot haar door te dringen. Daar lag ze dus, met haar armen gespreid bovenop de motorkap van hun blauwe Laguna. De glasstukjes waarmee haar roder wordende lichaam was bezaaid, glinsterden sprankelend dankzij een traag neergaande zon. Het leek alsof ze met een vlinderslag uit haar eigen bloedbad wilde wegzwemmen maar haar hoofd was daarbij moeizaam in gesprek met de boom die haar dat verhinderde. Toch mocht ze niet klagen, het was diezelfde boom die haar van het roken en van haar man had afgeholpen.
Er was geen greintje lust in Emma om naar haar geperforeerde, geknakte en door God verlaten lichaam terug te keren. ...En daar sterven van de pijn zeker?
Gek, opeens voelde ze nu toch de behoefte aan een sigaret. Ze keek om zich heen en vroeg zich af waar ze nu beland was.
Het hiernaastmaals, besloot ze. Dat was wel een mooie benaming voor haar situatie nu. Even speelde het door haar gedachten Johan te wenken naar deze kant van het bestaan. De geluiden die hij nu voortbracht hadden toch niets menselijks meer, maar ze bedacht zich uit egoïsme. Ze had geen behoefte aan zijn gezelschap; niet in het leven, maar eigenlijk ook niet in de dood. Als hun samenzijn nog wat kon worden uitgesteld dan was dat haar liever.
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- innerchild
Ik ga vandaag over van 'goed' na 'uitstekend' !
'k Zie nu ook dat dit verhaal niets met sarcasme te maken heeft (zoals ik gisteren dus wel dacht).
Een goed be(om)schreven verhaal, Peerke. Het stukje met die nepkrokodillenhandtas vind ik super. Vooral het verlangen van de handtas om zich terug verbonden te willen voelen met de natuur.
Knap gevonden !
genakte ? = geknakte ?
Peerke: Dank je Inner. Ik denk wel dat je gevoel van sarcasme een beetje juist was hoor, maar ik zou het hier naders benoemen. In het leven hebben we nu eenmaal gewoontes die we blijven doen uit angst ze te moeten missen. Hier (in verhaal) is die angst gepasseerd en zo zie ik ook een beetje het sterven. Aan de angst voorbij gaan. Dank voor je lieve feedback! en voor 't lezen. - Mistaker
Tragi-komisch eigenlijk.
G
Peerke: Tja, lijkt het leven wel... - sproet
de kleine lettertjes in een ongevallen rubriek, schitterend weergegeven. ik geniet van dit soort schrijven...
liefs, sproet
Peerke: Daar ben ik oprecht blij mee Sproet! - Rob
Voor altijd tot elkaar veroordeeld, een horrorscenario.:-D
Peerke: Ja, dat is eigenlijk niet best he... :-)
|
