naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Verhaal met titel: Bruno

door badstop

In 1972, een grijs verleden dus, heb ik samengewerkt met een Napolitaanse Italiaan genaamd Bruno. Een man waar ik veel plezier mee heb gemaakt en samen veel grappen mee heb uitgehaald. De fabriek waar wij werkten heette de Oxystaalfabriek 1 en staat op het Corusterrein, voorheen 'De Hoogovens'. Dit is een groot en hoog gebouw waar langs de muren bordessen zijn geplaatst om veilig van de ene naar de andere kant van de fabriek te komen. We waren beiden kraandrijver op de zeer zware kranen met een hefvermogen van ruim 200 ton op de 'grote hijs' en zestig ton op de 'kleine hijs'. We vervoerden vloeibaar ijzer of vloeibaar staal. Vanaf de bordessen kwamen we via een trappenstelsel op de hoge bordessen waar we in de kraan konden stappen. Soms kwamen we elkaar onderweg tegen op het lage bordes en dan stonden we stil en keken omhoog. Daar was niets te zien, maar anderen die langs liepen, stopten om ook te kijken. Stonden er genoeg, dan gingen wij weg en de rest bleef nog even staan. Niemand durfde de anderen te vragen wat ze zagen en zwijgend ging ieder zijn weg. Dit hebben we verbazend lang volgehouden, tot iedereen wist wat we deden. Het dialect dat Bruno sprak, kon ik uitstekend imiteren en als een collega kraandrijver naast mij, of iemand van een andere afdeling via de radio met mij contact zocht, imiteerde ik hem af en toe. Soms gaf dit leuke resultaten, zoals die keer dat de hoogste baas van de fabriek samen met Bruno in de kraancabine naast mij was, zonder dat ik dat wist. De productie lag stil wegens een storing en dan moest er van alles gebeuren, zoals onderhoud plegen aan kranen en andere machines. De baas vroeg aan mij, via de radio, of ik een onderhoudskraan met rupsbanden van ongeveer veertig ton op het bordes wilde tillen. Boven aan deze speciale kraan zit een groot oog waar je hem mee kunt oppakken. Dit doe je met de 'kleine hijs'. Niet wetend dat Bruno ook op de kraan naast mij kraan zat, zei ik, om te jennen en te pesten, in Bruno zijn dialect: "Ikke doette niet," wat betekent: ik doe het niet. Twee seconden later hoorde ik Bruno in zijn sappige dialect: "Hé, vriend Jan, jij moette doen." Op de achtergrond hoorde ik mijn baas schaterlachen. Zo waren we heel vaak bezig.

Op een dag kreeg ik een idee om Bruno een streek te leveren. In onze ploeg was ook een man van achter in de vijftig werkzaam en die kluste bij als drager en chauffeur bij een begrafenisondernemer. De bijgelovige Bruno was bang voor hem en hij zei altijd: "Sam is dooie man. Moet je kijken, hij heeft dooie handen en grijs haar. Op een dag kwamen alle goede omstandigheden samen en Sam en nog een paar collega's stonden in de kleedkamer. We wisten dat Bruno afgelost zou worden. De kranen moeten te allen tijde bemand zijn, dus werden we een paar keer per dag afgelost om te plassen en te eten. Ik zei tegen Sam: "Ga jij zo lang als je kan met je hand onder de koude kraan, wanneer je Bruno hoort, dan droog je hem snel af en geeft hem een hand. Ik lok hem wel hierheen."
Bruno kwam aanlopen en ik zei:"Bruno loop even mee, ik moet je wat laten zien."
In de veronderstelling dat ik met iemand een geintje aan het uithalen was, liep hij direct mee. Achter het groepje dat hem stond op te wachten kwam Sam tevoorschijn en zei: "Hallo Bruno jongen, hoe is het ermee?"
Tegelijkertijd pakte hij met zijn koude hand die van Bruno vast. Het effect was overdonderend. Bruno sprong naar mijn idee twee meter de lucht in en schreeuwde: "Dooie man ga weg, hij is echt dood, voel maar."
Nu werd het tijd om weg te wezen, want het begon tot Bruno door te dringen wat er aan het gebeuren was. Hij rende mij achterna en halverwege het bordes had hij mij ingehaald. We stoeiden even met elkaar en daarna hebben we vreselijk gelachen. Sam bleef Bruno pesten en dan werd er altijd vriendelijk gescholden voor bijgelovig Italiaantje en dooie man.

Een paar maanden later ging ik naar een andere afdeling. We hebben elkaar niet meer gezien tot zes jaar later. Ik liep in de fabriek waar ik toen werkte en ik zag in de verte Bruno aan komen lopen. Hij zag mij ook en zonder een woord te zeggen, gingen we bij elkaar staan en we keken omhoog. Toen er genoeg mensen verzameld waren gingen wij uit de groep en hebben we elkaar begroet met een knuffel.

feedback van andere lezers

• Peerke
  Leuk om te delen, en met titel nog wel!
  Waar moet dat heen, met onze 'zonder titel' specialst :-)
  badstop: Ik kom er wel, zonder titel natuurlijk.
• Francis
  Humor
  gr Frans
  badstop: We hebben inderdaad vreselijk gelachen.
• sproet
  zo, een verhaal met titel! leuke verhalen.
  
  liefs, sproet
  badstop: Gaan we nu net doen of ik nooit een verhaal ingestuurd heb zonder titel?
• otiske
  Heel leuk gevonden en goed neergezet, groetjes.
  badstop: En echt gebeurd.