Volg ons op facebook
|
< terug
Autoliefde
Auto's zijn gevoelige wezens. Met hun harde, koude metalen of synthetische omhulsel zou je het hen niet aangeven, maar elke autofan zal het me beamen. Auto's hebben een ziel. En net zoals elke ziel, kan ook die van een auto letsels oplopen. Toen de kleine, metaal paarse Ford KA van de productieband rolde, was zijn ziel blinkend gloednieuw. Hij bestond om één enkel doel te vervullen: het transporteren van zijn toekomstige eigenaars van en naar waar ze ook maar wilden. Het was een geluk dat het Fordje geen helderziend model was, want anders zou hij zichzelf waarschijnlijk terstond in de vernieling gereden hebben - en er achteraf spijt van gekregen hebben als dat nog mogelijk was geweest. Want net zoals dat bij mensen soms het geval is, moeten sommige auto's eerst door de hel voor ze in de hemel terechtkomen.
In de mooie, ruime toonzaal waar hij terechtkwam, voelde hij zich als een vis in het water. Hij werd verwarmd door heldere spots, regelmatig afgestoft, opgeblonken, en netjes onderhouden. Nieuwsgierige blikken en de betasting van potentiële eigenaars onderging hij met een geduld waar zelfs een engel trots op geweest zou zijn. In feite deed hij zo zijn best, dat hij het pareltje van de toonzaal werd. De uitbater was dan ook ergens verdrietig toen hij het paarse hart van zijn garage moest laten gaan. Die pijn werd al snel vergeten toen het geldbedrag dat de eigenaar voor het Fordje had opgehoest, netjes op zijn rekening kwam te staan. De pijn van het Fordje daarentegen - die moest nog beginnen.
De eigenaar die hem voor het eerst de wijde wereld deed zien, bleef niet lang zijn eigenaar. Een jonger exemplaar nam die taak snel over. Het Fordje adoreerde haar. Ze reed met hem de stad door, bracht hem over wegen en door velden, en liet hem zelfs de zee bewonderen. Ze reed voorzichtig en zuinig met hem rond. Kleine krasjes en putjes door opspattende steentjes werden snel verzorgd. Zijn interieur werd mooi gehouden door zachte imitatieschapen velletjes. De geur van vanille werd zijn lijfgeur. Hij werd regelmatig gepoetst, en dit steeds door haar zachte handen en niet door de hardhandige aanpak van een volautomatische autowasserij. Ja, hij had een luxeleven. Ja, hij was zo gelukkig als een kleine paarse Ford KA maar kon zijn.
Toen hij op een dag opeens opzij werd gezet, wachtte hij geduldig af. Hij beschouwde het zelfs als een welverdiende vakantie voor zijn piekfijn geleverde prestaties, want in die vier jaren tijd had hij geen enkel mechanisch defect vertoond. Maar algauw werden dagen weken, en weken maanden. Hij begon stilletjes te wanhopen. Vergeefs probeerde hij de moed erin te houden en het zich opstapelende stof van zijn eens zo blinkende paarse carrosserie te weren. Maar hij was maar een klein KA'tje, en bovendien nog erg jong. Hij werd dof, vuil en vies. Zijn ramen werden ondoorzichtig. Zijn banden verloren hun spanning en een van zijn mooie, gechromeerde velgen ging er vandoor. Op de lange duur kon het hem niet meer schelen. Ook niet toen een jonge vandaal een lange, lelijke kras op zijn zij trok met een scherpe steen. Zelfs niet toen een verwaaide dakpan hem een flinke tik op zijn snuit gaf en zijn voorruit een barst kreeg. En toen het roestmonster hem te pakken kreeg, beruste hij gewoon in zijn lot.
Lange tijd bleef hij daar zo staan. Verloren. Vuil. Moedeloos en troosteloos.
Op een dag werd hij opgetild en op een aanhanger van een vrachtwagen geplaatst. Hoop kreeg hij niet, want hij wist dat dit zijn laatste rit zou zijn. Elke auto wist dat als je vervallen geraakte, er nog maar één plaats voor je was: het autokerkhof. Hij hoopte maar dat hij er snel van af zou zijn. Maar in plaats van het autokerkhof, werd een garage zijn bestemming. Daar werd hij gewassen, ontkreukt, kreeg hij een nieuwe voorruit en werd zijn kleurtje veranderd naar donkergroen. Zijn motor werd onder handen genomen en ontdaan van al de viezigheid en ongedierte die zich daarin had genesteld. De half vervlogen brandstof in zijn tank werd eruit gehaald en vervangen door nieuwe. Zijn darmenstelsel en bedrading werd nagekeken, opgepoetst en daar waar nodig gerepareerd. Zijn olie werd vernieuwd, zijn sproeisysteem weer bijgevuld. Hij kreeg nieuwe banden, en nieuwe velgen. Toen ze met hem klaar waren, stond er geen vies vuil wrakje meer, maar een blinkende, groene, bijna gloednieuwe Ford KA.
Een nieuwe eigenaar werd hem toegewezen. Het Fordje had zijn vorig avontuur echter niet vergeten en hoewel hij dankbaar was voor de oplapperij, was zijn ziel nog steeds ernstig beschadigd. Hij nukte. Hij weigerde vlot te starten, hoewel hij mechanisch volledig in orde was. Hij blokkeerde soms de transmissie zonder aanleiding. Hij liet zijn bandenspanning te pas en te onpas zakken. Maar de nieuwe eigenaar was net zo geduldig zoals het Fordje ooit was geweest, toen nog paars en nog in de veilige haven van de toonzaal. Langzaam kregen de zielewonden korstjes. En tenslotte genazen ze en stelde het Fordje terug zijn volledige vertrouwen in zijn nu niet meer zo nieuwe eigenaar.
Tien jaren verstreken. Tien jaren waarin het kleine groene KA'tje de trouwe metgezel werd van zijn eigenaar. Op tijd en stond met liefde verzorgd en bepamperd tot in de kleinste details. Vanillegeur werd dennengeur en schapenvelletjes werden simpele groene hoezen, en een klein beertje bungelde vrolijk aan zijn binnenspiegel. Tien jaar waarin een kleine, jonge auto oud werd. Toen hij zijn taak uiteindelijk echt niet meer aankon, werd hij door zijn eigenaar niet weggedaan. In plaats daarvan kreeg hij een ereplaatsje in diens tuin, onder een carport, waar hij net zo goed verzorgd werd als de Ford Fiesta die hem opvolgde.
Het was pas ettelijke jaren later toen hij terug in de vergetelheid geraakte. Maar dit keer had hij een uitleg gekregen. Want zijn eigenaar had hem kort voor zijn verdwijning toegefluisterd dat het nu zijn tijd was om naar het kerkhof te gaan. Maar ook dat hij zijn trouwe Ford KA nooit vergeten zou.
En zo kwam het dat de nakomelingen van de eigenaar van het groene Fordje op een dag bemerkten dat het autootje verdwenen was, nog voor ze een regeling hadden kunnen treffen om zich van hem te ontdoen. Ze zagen hem nooit meer terug, noch kwamen ze te weten wat er nu met het oude, versleten KA'tje gebeurd was. Maar als ze ooit eens de moeite zouden nemen de overleden eigenaar van het oude karretje te bezoeken, zouden ze zien dat niet ver van het graf een autowrakje stond dat ondanks alles blonk alsof hij net van de band was gerold.
feedback van andere lezers- geertje
HEEL MOOI...
origineel en geestig !
met de glimlach gelezen, op maandagmorgen...(mijn dag kan niet meer stuk)
knap bedacht !
groetjes
Draakje: Geschreven uit eigen liefde voor het Ford KA'tje. Bedankt! - Vansion
echt tof....
Draakje: merciekes! - maridava
Heel goed geschreven, originele aanpak, voel mee met dat autootje.
Draakje: Dank je. 't Is ook met liefde voor het autootje geschreven, ik ben blij dat de gevoelens dan ook overkomen. - VickyLievens
tof en grappig.
goed geschreven
Draakje: Bedankt! - RolandBergeys
Heel knap geschreven!
Draakje: Dank je Roland
|
