|
< terug
thuiskomen
door JC
Thuiskomen
--------------
Beroepshalve werk ik in het buitenland, meer bepaald in Dubai op één van de drijvende fabrieken die onze firma rijk is.
Het leven aan boord is vaak hard en zwaar, de verloning navenant.
Waar ik echter de grootste problemen mee had was het menselijke aspect, een samenwerking met 35 individuen is niet altijd rozengeur en maneschijn.
Door allerhande factoren ben ik van mijn gebruikelijke schip naar een andere boot vertrokken, iets waar ik nooit vrede mee heb kunnen nemen, zeker omdat ik al vier jaar op die boot tewerkgesteld was en ik het merendeel van de bemanningsleden in mijn hart had gesloten.
Nu kreeg ik een telefoontje dat ik opnieuw naar mijn vertrouwde bootje mag vertrekken en bovendien dan nog in een ploeg terechtkom waar vele toffe collega's werken.
Het voelt als thuiskomen, je mag niet vergeten dat ik evenveel tijd aan boord doorbreng als thuis, goede collega's hebben is voor mij het belangrijkste, als dat goed zit dan volgt de rest vanzelf.
Een jaar lang ben ik van de regen in de drup beland, gaande van rugklachten tot zelfs een depressie en nu kan ik eindelijk weer thuiskomen en doen waar ik goed in ben.
Je moet weten dat ik van nature een heel opgewekt persoon ben, ik probeer altijd wel voor de vrolijke noot te zorgen en dat heeft een schip ook nodig.
Nu ik weer met goede collega's en vrienden kan werken voel ik me plots een pak beter, gedaan met tegenzin te vertrekken voor weer eens zes weken hard labeur, alsof ik genoeg gepiekerd heb voor een paar jaar en als een nieuw mens kan aan boord stappen.
De eeuwige rebel in me zal nu ook voor eens en voorgoed het zwijgen worden opgelegd, 'k heb gekregen wat ik al jaren wilde: normale collega's die net als ik werken voor den brode en er voor de rest het beste van proberen te maken.
'k Heb ook mijn pad vol doornen wel gehad, nu op naar de snelweg van het geluk.
Want, dat heb ik door alle miserie wel begrepen: zolang je zelf niets doet zal er ook niets gebeuren.
Voor één keer heb ik dame fortuna een zet in de goede richting gegeven en al de rest is gevolgd.
De laatse vier jaar zijn een aaneenschakeling van onmacht en moeilijke keuzes geweest maar nu kan ik eindelijk tot rust komen en werk maken van een echte toekomst.
Het moet overal goed zitten - zes maanden op een jaar in het buitenland werken betekent immers dat je ook daar je geluk en harmonie moet zien te vinden - en ik maak me sterk dat deze nieuwe wending mij alleen maar beter kan maken.
Dat ik achtereenvolgens een rugfractuur, twee ontstoken knieën en de nodige pillekes van de psychiater heb moeten krijgen om daar te geraken doet er niet meer toe.
Als je rockbottom zit dan moet je zoeken naar een weg om weer recht te staan.
Wel, om het met de woorden van Elton John te zeggen: I'm still standing, better than I ever did, looking like a true surviver, feeling like a little kid.
Nu nog een dag of twaalf om ook thuis nog de nodige zaken op orde te stellen en ik ben weer klaar voor een nieuw avontuur, het leven is nog steeds geweldig en I'm living it.
En dat ik nog steeds niet weet wat ik wil in het leven is niet langer negatief, met een dot van een dochter en een familie die me door dik en dun steunt is de onverwoestbare basis er al, de rest zal onvermijdelijk volgen, willen is kunnen.
feedback van andere lezers- Magdalena
WAAUW!
Proficiat en héél veel geluk en succes!
ik hou immens van de zin ''normale collega's die net als ik werken voor den brode en er voor de rest het beste van proberen te maken": ik doe mee.
XXX
JC: thanks - otiske
Willen is kunnen, dat is de juiste motivatie.
Goed geschreven en graag gelezen, groetjes.
JC: kunnen willen is al een begin :-) - sproet
hele mooie inhoud en vlot geschreven. herkenbaar voor velen denk ik.
in de 14de zin staat 'eindelijk' misgetypt.
liefs, sproet
mijn zoon woont en werkt sinds 2 jaar in Dubai. woont in de Marina Tower.
JC: het is een bevreemdende keuze hoe mensen daar willen wonen, maar in zijn geval zal het misschien wat beter meevallen dan mijn eigen situatie, bedankt voor de fb
|
