Volg ons op facebook
|
< terug
Hoofdzonde
"Ben jij nu helemaal gek geworden" reageerde de dienstchef van de al grijzende flik. Zelf was deze chef ook niet meer van de jongsten maar hij moest toch nog minstens 10 jaar uitzitten voor hij nog maar aan pensioen kon denken. De dienstchef vroeg af waarom Ward nu plotseling terug in een actieve recherchedienst wilde zitten. Hij zat toch goed. Hij had een vrije job, kon doen en laten wat hij wilde, als z'n werk maar gedaan was.
Zijn werk bestond eruit om dagelijks de binnenkomende bulletins te lezen, deze te evalueren, te klasseren en eventueel door te geven aan een rechercheafdeling die dan een dossier zou kunnen opstarten. Of dit ook werkelijk werd gedaan was zijn verantwoordelijkheid niet.
Ward, of grijze duif zoals sommige rookies hem aanspraken, mocht binnen drie jaar op pensioen. Zelf zag hij dat niet zo zitten, hij voelde zich nog veel te jong. Daarenboven had hij maar één hobby, zijn werk, en had een helse schrik om in een heel diep zwart gat te vallen, de dag dat hij niet meer moest gaan werken. Wat moest hij in hemelsnaam met al die vrije tijd aanvangen. Zijn lieve vrouw al had eens "al lachend" gezegd. Man ik heb je meer dan dertig jaar niet dagelijks bij mij gezien... nu moet je ook niet in de weg komen lopen.
Drie jaar terug was hij, na een afwezigheid van bijna tien jaar, terug in de recherchedienst aangekomen. Tien jaar was een lange tijd. Hij had die doorgebracht bij een andere dienst waar nauwelijks contact mogelijk was met normale politiediensten. Enfin, niet zo belangrijk om te noteren, daar ging het hem nu niet om. Zijn verwondering steeg met de dag dat hij was teruggekomen. De hele politiehervorming was aan hem voorbijgegaan zonder dat hij er iets had van gemerkt. Toch niet aan "den lijve". Vandaag werd hij ondergedompeld in het ijskoude bad van de realiteit.
Potverdorie, dit was de politiedienst niet meer die hij tien jaar geleden verlaten had. Dit was een allegaartje van mensen, die ze willens nillens bij elkaar hadden gezet en die nu verplicht waren om samen te werken. Nu ja, werken was een woord dat bij velen onder hen nog nauwelijks in hun woordenboek stond en veel kwam er dan ook niet van in huis. De "flikkenspirit" zag hij nog nauwelijks in hun ogen. Het waren veeleer matte, uitdrukkingsloze, niets ziende ogen die dagdagelijks hun "ding" kwamen doen op kantoor. De uitdrukking "den bureau" was ook al uit de mode geraakt. Hun loon, dat er toch lag of je er nu hard voor werkte of niet, was er. Hoe vlugger men thuis kon zijn hoe beter...
Ook de onderlinge strijd tussen de voormalige leden van de gerechtelijke politie en de BOB's laaide zo nu en dan nog wel eens op. Er is inderdaad wel een zekere oneerlijkheid bij deze samenvoeging geweest, dacht hij zo bij zichzelf, maar moet je daar nou tot in het einde der tijde blijven over doorrammen, nee toch? Er zal altijd wel iemand blijven rondlopen met een frustratie omdat een "iemand anders" iets meer of iets anders mocht krijgen dan hij. Zo eindigt dit geleuter nooit.
Zijn chef zei bij zijn aankomst dat hij daar, aan de andere kant van het grote kantoor, mocht plaatsnemen naast een collega die twee maanden later op pensioen zou vertrekken. Hij zou hem wel wegwijs maken in de job Tot op vandaag weet Ward nog niet wat er moest gedaan worden. De ene collega is ook de andere niet…..sommigen zijn voor hun tijd verbrand ... uitgeblust.
Na enkele maanden ingewerkt te zijn in de dagdagelijkse bezigheden stelde hij z'n rechtstreekse chef voor om een project op te starten om, de resultaten van de "doorgenomen bulletins" waar soms nog wel wat recherchewerk in zat, voor te stellen aan de andere eenheden. Op deze manier zou er tenminste nog iets aan gedaan worden.
Je moet weten dat de hervorming van de politie in grote lijnen de effectieve taken van de lokale en federale politiediensten had toegekend om "la guerre des flics" te doen ophouden. Niets was minder waar gebleken. In vele gevallen was er een heel brede grijze zone gebleven wat de uitvoering ervan betreft. Een voorbeeld dat Ward aan de kaak wilde stellen.
De federale politie dient zich in haar recherchewerkzaamheden toe te spitsen op de georganiseerde criminaliteit of de criminaliteit die zich boven het lokale gebied uitstrekt. Zo is het maar dat de federale rechercheurs zich onder andere bezighouden met de "georganiseerde oplichterijen".
Bepaalde Afrikanen benaderen sommige mensen, meestal zelfstandigen, met het verhaal dat ze een "zeer groot bedrag dollars in bezit hebben. Dit geld is in feite afkomstig zijn van de "Zwambinolese" Nationale Bank . Niet iedereen mag weten dat het vanuit die hoek daar komt". Een verhaal, geloof me of niet, waar nog wekelijks mensen intrappen. Na een paar telefoontjes of e-mailtjes komt er geheid een persoonlijk contact, meestal in één of ander hotel. Daar neemt de oplichterij vaste vorm aan. Voorschotten moeten worden betaald om de zogezegde "zwarte biljetten" met een bepaald produkt proper te maken. Voorschotten moeten worden betaald om de partij naar hier over te laten brengen. Voorschotten moeten worden betaald om het transport te regelen en dan ........... plotseling........... niets meer. Alles en iederen verdwijnt blijkbaar van de aardbodem. Resultaat is meestal dat de "slachtoffers" op een uiterst slinkse wijze ontdaan worden van grote sommen geld. "Hoe hebberiger, hoe groter de som".
Volgens Ward lag het probleem bij het onderkennen van deze misdaadvorm. Maar al te gauw zegde men bij lokale eenheden er géén misdrijf inzat omdat toch maar alleen de "hebberigen" hier in de val liepen en er bijna nooit een klacht van kwam. Anders was het gesteld bij de federale eenheden die niet altijd het bovenlokale of internationale karakter ervan inzagen. Veel van deze feiten werden bijna nooit onderzocht en toch was er veel nadeel. Een nadeel waar weliswaar veel slachtoffers niet graag mee boven water kwamen omdat hun "onofficiëel" geld daarvoor werd gebruikt maar toch, het blijft een plaag volgens de studie van Ward. Naar analogie van een wetgeving uit een West-Afrikaans land, wordt dit soort georganiseerde oplichtingen wel eens de "oplichting 419" genoemd.
Ward stelde voor om dit fenomeen, in samenwerking met de lokale en federale recherche eenheden, voor zijn regio eens in kaart te brengen en dan daarop volgend onderzoeken op te starten.
De grote chef van de recherche-eenheid, de 'big manitou', een jonge manager van de nieuwe generatie, dacht daar anders over. Hij vond dit toch een beetje te ver gezocht. Slachtoffers zouden wel met hun klachten komen en dan zouden wij, of de lokale recherche, wel een onderzoek starten. Neen was zijn verdikt , "daar beginnen we niet aan". De uitspraak die daarop volgde deed Ward zijn uiteindelijke beslissing nemen. De Big Manitou zei hem, vanuit zijn grote directeurszetel, dat het voor Ward het beste zou zijn dat hij netjes in z'n hoekje ging zitten en op zijn pensioen moest wachten . Niemand, ook hij niet, zou hem één strobreed in de weg leggen. Laat alles waar het is en laat het maar was zijn sluitende zin.
De volgende ochtend gaf Ward zijn ontslag op zijn dienst en stelde aan de chef voor om voor hem een superactieve job te vinden waar hij alle dagen zichzelf, zijn ervaring en zijn binnenste "als flik" in kon terug vinden. Een voorstel waar zijn dienstchef op antwoordde zoals hierboven geschreven. "Ben jij nu helemaal gek geworden"
PS: Ondertussen is Ward nog steeds aan het werk en heeft, op enkele jaren van zijn pensioengerechtigde leeftijd, de baan van zijn leven gevonden.
feedback van andere lezers- cehadebe
Het zit goed in elkaar, maar sommige zinnen zijn zó lang, dat ze moeilijk lezen. Probeer ze korter af te ronden en de rest in een nieuwe zin te vertellen, dat leest beter. Eén ding:
Hoe minder intelligent iemand is, hoe korter meestal zijn zinnen, dus wat dat betreft zit je goed :-)
elpe: Dankje ,
Misschien een beetje beroepsmisvorming. dankje voor de tip , ik zal er zeker rekening mee houden. - otiske
Leuk om te lezen, goed neergezet, groetjes.
elpe: Merci, maar heb toch nog een foutje in de tekst gevonden...
Ben tevreden met je reactie
grtz elpe - tessy
Lijkt mij ook gruwelijk om in een hoekje op je pensioen te moeten gaan zitten wachten.
Groot gelijk om terug voor actieve dienst te kiezen dan.
elpe: dankje tessy
|
