Volg ons op facebook
|
< terug
de bruid der leugens
Onder de vleugels van de nacht verenigden ze zich vaak. Weerstand bieden was uitgesloten: zij vroeg het niet en hij gaf het niet. Ze kwamen bijeen, kronkelend in de gifplassen van het bestaan, een heimelijke hereniging in de schemering, de lichten gedoofd en de schaduwen dansend, behalve die geheimzinnige glimlach die altijd op haar lippen lag en als een scalpel doorheen het weefsel van zijn hart sneed. Als ze gedronken had was er meestal geen woord tussen te krijgen. Dan veranderde ze in een redeloze spraakwaterval en vuurde ze alles wat ze dacht, wist en voelde als kogels op hem af. Als een vuurspuwend orakel braakte ze haar woorden uit; golvende, hartstochtelijke woorden die ze zelden meende en die zelden de waarheid behartigden. Hij wist donders goed dat ze bijna altijd loog tegen hem. Dat ze niet was wie ze zei dat ze was en dat ze een toneelstuk opvoerde en dat ze dit heel bewust deed, hoewel ze begiftigd genoeg was om haar ware intenties onder meters zwart stof te verstoppen zodat ze het overgrote deel van de mensheid die met haar in aanraking kwam om de tuin wist te leiden door haar valsheid te camoufleren. Een gesprek voeren met haar was dan ook bijzonder surreëel. Elk woord, elke gedachte die ze sprak was een potentiële leugen. En alles wat hij deed of tegen haar zei werd uit de context gegrepen en met haar eigen verbale penseel ingekleurd. Ze was een onverbeterlijke leugenmachine. Een rond de klok doordraaiend mechanisme dat geen begin en geen einde kende. Een wentelende ketting die onwaarheden en verzonnen sofismen spon als een webwevende spin. In de onherbergzame dieptes van haar ogen lagen haar geheimen gesloten. Daar ergens, in die koele, onverkende afgronden glinsterde het aangezicht van haar huichelachtige inborst met de glans en rijkdom van een pas geslepen diamant.
Als mensen haar leerden kennen waren ze nochtans geneigd om te denken en geloven dat ze goed was. Dat ze een zuiver en transparant schepsel was, een fonkelende edelsteen in een lelijk parelsnoer. Ze wist als geen ander hoe ze een goede indruk moest maken op derden, en hij verbaasde er zich telkens weer over hoe ze met haar behendige vingers iedereen als een snaar wist te bespelen. Ze wist zich bijzonder goed voor te doen als de verpersoonlijking van het goede, maar achter dit mombakkes lag de stille werkelijkheid van wie ze echt was verscholen, een stille werkelijkheid die zich als een onverbiddelijke kolos in haar zielswezen gevestigd had. Hoe dieper hij in haar ogen keek, hoe duidelijker hij die kolos kon zien, hoe duidelijker de begrenzingen werden en hoe doorschijnender haar geaardheid werd. Elke keer als hij bij haar was nam deze werkelijkheid nieuwe afmetingen aan, elke dag werd ze angstaanjagender en verlammender. Het was een wedloop naar de uiterste grenzen van zichzelf, een wedloop waarvan hij wist dat hij het aan het verliezen was.
'S ochtends vroeg, wanneer ze nog sliep, keek hij vaak naar de vredige karakteristieken van haar gezicht. Geen lijntjes, geen rimpeltjes, geen oneffenheden, niets. Een gladde, egale huid als die van een engel. Het was te begrijpen, dacht hij in zichzelf, dat niemand behalve hem kon zien dat een deel van haar aan de duivel toebehoorde. Het masker was zo glad als de dood, troebel en zacht om aan te voelen en wasbleek als een bloemenblad dat zich openstelt voor een zachte bries, maar desalniettemin een masker dat toebehoorde aan het kwade. In haar doodse, slapende onschuld was ze een nog boeiender schepsel dan wanneer ze wakker was, met haar misdaden uitgewist, lag ze opgerold als een slapende slang aan het bed gekluisterd. Haar lichaam, sterk en lenig, was een wonder van perfectie, een droom van voor sterfelijk verval behoed vlees. Ze lag daar zo verleidelijk en stil dat het wel leek alsof hij in haar zou kunnen verdrinken, dat hij met z'n hele lichaam en ziel in haar zou kunnen afdalen, als een duiker, om nooit meer terug te keren. In zekere zin was hij al zo ver, en dat wist hij. Hij was al in haar afgedaald en hij sloeg er maar niet in om terug te keren. Hij wilde zich loskoppelen van haar, de beklemmende ketenen die zijn verlangen naar haar in stand hielden van zich af werpen en terug een vrij man worden, maar hij kon het niet. Tot haar ogen eindelijk weer zouden opengaan en de wereld waar hij in gevangen was wakker werd, was hij vrij. En al de haat en woede die hij diep in zijn hart jegens haar voelde woei dan als kleine korreltjes stuifmeel met de wind van zijn zwakte mee. De enige manier om zich van haar te ontdoen was als ze sliep. Als ze wakker was bezat hij de kracht niet om zich te verzetten omdat ze hem dan volkomen beheerste. Hij moest het doen als ze sliep. Hij moest het nu doen, in haar meest onbewaakte moment. Zo stil hij maar kon begaf hij zich naar de keuken waar hij een groot mes uit een van de laden nam om vervolgens even geruisloos als hij was gekomen terug naar de slaapkamer te gaan. Met knikkende knieën stapte hij op haar af. Langzaam en doelbewust hief hij het mes de lucht in, het lemmet op hongerige wijze in de aanslag. Daarna, met neergeslagen oogleden, sloeg hij toe. Hard, genadeloos, wanhopig...
feedback van andere lezers- molic
Dit is het tweede verhaal dat ik van je lees en ik blijf bij mijn vergelijking: je bent een nieuwe Edgar Allan Poe. Je goochelt op effeciente manier met woorden en voert ons daarmee steeds dieper in de waanzin...Als je een boek uitgeeft, laat het me dan weten.
Mephistopheles: Wederom bedankt. Zal je op de hoogte houden. Hopelijk is het pad naar de uitgeverij geplaveid met goud. - lin
Oei, dit pakt me meedogenloos.
Erg goed en waarheidsgetrouw geschreven, omdat ik helaas iemand ken die praktisch aan de beschrijvingen voldoet. Ik ben benieuwd naar het vervolg, want dit lijkt me geen einde, meer een cliffhanger.. Gr, lin
Mephistopheles: Bedankt voor je positieve fb. Heb het verhaal niet geschreven met de intentie om er een vervolg op te schrijven maar missch. moet ik het eens overwegen. Groetjes. - aquaangel
mooi beschreven
graag gelezen
wederom dezelfde fout: S'ochtends moet zijn 's Ochtends ;)
Mephistopheles: Je hebt goede ogen. :) - Mistaker
Prima verhaal.
Groet,
Greta
Mephistopheles: Bedankt! - Killea
Wonderful writing, so intense and gripping to the end.
xx
j
Mephistopheles: I wrote it after I read Henry Miller's rosy crucifixion. A masterpiece! - Francis
Had ik dat ook maar gedaan..voordat ze drie kilo kip ging halen en nooit meer thuis kwam hahaha
Goed verhaal
gr Frans
Mephistopheles: Die is goed. Wat heb je dan i.p.v. die kip gegeten? Take out chinees? Kompong chicken is best te vreten, man. - koyaanisqatsi
En altijd weer die woorden, die bij mekaar passen als de vanzelfsprekendheid van een puzzel.
Mephistopheles: Bedankt, Koya. Ik ben gek op woorden in mekaar puzzelen, geleerd van Edgar Allen poe en Henry Miller. Dit stukje was trouwens gebaseerd op een fragment uit Henry Miller's werk. Weet niet of je die schrijver kent maar indien niet: lezen die handel, joh!!! - klaver4
Gij vertelt uw verhalen echt met mooie rijke taal vind ik!
knap; en herkenbaar; kan mij zo inbeelden dat hij nadien vaststelt dat hij nog harder aan haar vast hangt eigenlijk...
ken dat trouwens, vrouw die zichzelf her-uitvindt, volgende dag net het tegenovergestelde zegt, dat weet, en weet dat ze er mee wegkomt; totdat....
fijn om lezen !!
grz
klaver4
Mephistopheles: Ik heb eens acht maanden verkering gehad met zo'n leugenmachine. De onzin liep de spuigaten uit.
grts. - otiske
Heel erg sterk geschreven, ik heb er van genoten.
Knap bedacht en goed weergegeven, groetjes en graag gelezen.
Mephistopheles: Tijdje geleden dat iemand deze nog las, had me er niet meer aan verwacht. Bedankt voor je positieve feedback,
groetjes. - Magdalena
SUBLIEM!
Mephistopheles: Dankjewel, liefste Lena. Zo zie je maar dat ik (af en toe) wel eens iets schrijf waar geen scheldwoorden in voor komen.....Happy ends daarentegen :p - hettie35
Ik ben in je verhalenlijst gaan duiken en vond deze en moet zeggen ,knap neergezet,
groetjes Hettie
Mephistopheles: bedankt voor je duik, hopelijk verdrink je niet
groeten
|
