Volg ons op facebook
|
< terug
Dode ogen
Hij loopt daar, met gebogen hoofd en halfgeloken ogen, optornend tegen de wind die snijdende sneeuw voortwaait. Zijn dagtaak zit erop. Honderden bakstenen zijn door zijn vereelte handen gegaan. Nog slechts met moeite kon hij de zware schop hanteren: honger en koude hadden hem opnieuw parten gespeeld. Wanneer begint toch weer de lente? Als de zon de schaduwen weer laat krimpen, zou hij er dan nog zijn? Hoelang kan een mens geluk ontberen? Kan een hart jarenlang kloppen in je keel terwijl je ziel wordt uitgeknepen? Allemaal vragen waar hij het antwoord niet van kent.
Wat hem wel duidelijk wordt is dat de vijand grimmiger en grimmiger te werk gaat. Zo hadden ze vanochtend geen ontbijt gekregen nadat ze tijdens het appèl meer dan een uur op blote voeten in de sneeuw hadden moeten staan, slechts gekleed in wat lompen die dienst deden als pyjama. Ze hadden nadien één minuut de tijd gekregen om zich warmere kledij aan te trekken en de tocht van de barakken naar de werf te aanvaarden. Met rammelende magen hadden ze stug voortgestapt, proberend zich geen visioenen van kraakvers brood en dampende koffie voor de geest te halen. Een hele uitdaging omdat ze elke morgen langs de barak komen waar het ontbijt voor de bewakers wordt bereid. Zij hebben het beter, zij, de vijand, zij die hun tot de dood toe pijnigden. Hij haat ze zoals hij nooit gedacht had te kunnen haten.
Zelfs de begeleidende honden worden met de dag agressiever. Tweemaal hadden ze dreigend naar zijn linkerbeen gehapt omdat hij lichtjes mankte. Eerder die dag was hij tijdens het werk met volle kracht tegen een uitstekende balk gelopen. Eerst had hij gedacht dat zijn scheenbeen gebarsten was, maar toen hij merkte dat hij nog kon stappen zonder al te veel pijn, was hij wat gerustgesteld. Verbeten sjokt hij nu voort en tracht het slepen van zijn been wat te verbergen door iets meer achter een barakgenoot te lopen. Onophoudelijk weerklinken de commando's van de bewakers: "Schneller, schneller, du, Schwein, hörst du mich nicht?!" Soms gevolgd door een schot. Zwakheden worden niet getolereerd. Zelfs al werd je half bewusteloos geslagen en hadden ze je ribben gebroken met hun geweerkolven, dan nòg behoorde je rechtop te lopen en met luide stem de marsliederen mee te zingen. Zoniet werd je met een grijnzend gezicht verlost uit je lijden door een enkel schot uit hun moordwapen.
Hij gunt het hen niet: het genot een uitgemergeld lichaam dat doodvermoeid in de sneeuw neerzijgt met stokken te bewerken totdat het een laatste maal stuiptrekkend in zijn eigen afdruk blijf liggen. Om zichzelf op te beuren haalt hij zich zijn thuis voor de geest: zijn ouders met gebogen hoofd in het flakkerende licht van de olielamp, samen de krant spellend. In de haard knappert een vuurtje waardoor de geur van gepofte kastanjes langzaam de kamer die dommelt in het winterlicht indrijft. Zijn ouders hadden vier jaar geleden al grijs haar gehad, zou het nu wit geworden zijn? Leefden ze eigenlijk nog? Slechts even weet hij te ontsnappen aan de realiteit, want ongewild dringen huiveringwekkende beelden zich aan hem op. In het eerste jaar na zijn deportatie had hij een brief gekregen die hem ongelooflijk diep geschokt had: zijn zus was tijdens een razzia in het gebouw waar haar vriendin woonde meegenomen door een paar wellustige soldaten. Radeloos waren zijn ouders en een paar vrienden naar haar op zoek gegaan, onmiddellijk nadat de avondklok voorbij was. Ze hadden haar halfnaakt en met rode striemen in haar jonge gelaat teruggevonden in een greppel achter het graanveld van de buurman. Dood. Haar lege ogen starend in het niets... Ze was zo mooi, zijn kleine zus. Donkerbruine glanzende krullen omlijstten haar guitige, blozende gezicht. Altijd goedgezind was ze. Totdat de oorlog uitbrak en ze zich uit zelfbescherming had opgesloten in haar eigen gedachtengewereld en nog slechts sporadisch iets van haar vroegere vrolijkheid toonde. En toen was dit gebeurd... Waarom? God, waarom? Tranen wellen op. Hij snuft stil achter de besneeuwde kraag van zijn dunne jas. Niet aan denken. Hij moet sterk zijn. Hij gunt het hen niet.
feedback van andere lezers- Magdalena
keihard
vlot en goed geschreven
een ding lijkt mij niet zo geloofwaardig: ik denk dat die man niets meer in zich heeft van de trots om het hen niet te gunnen. Ik denk dat die compleet leeg is en maar doet, dat zijn trots en opstand al kapot zijn?
xxx
Victoria: tja, misschien heb je wel gelijk.... moet ik eens bij stilstaan, ja.
bedankt voor deze zinvolle feed back, magdalena - miepe
uitzonderlijk vlot geschreven
Victoria: zo'n pluim zet ik vooraan op mijn hoed, hoor:-) - Julien_Maleur
Goede weergave van rauwe realiteit. Vlot leesbaar.
vg
JM
Victoria: thanks Julien! de oorlog houdt mij nog steeds in de ban. - Peerke
Haat is hoe dan ook verterend.
Het vreet aan je, al ben je sterk, aan haat ga je kapot
Victoria: vermoedelijk wel ja - molic
Zeer vlot geschreven, aangrijpend en dramatisch verhaal. Heb het tweemaal doorgelezen. Prachtige schrijfstijl. Ik ken de oorlog en de resultaten ervan, maar het is een hele kunst om de lezer de situaties te laten beleven. Jij bent daarin geslaagd. Je hebt een nieuwe fan gevonden.
Victoria: gek hè, dat dat kan.... terwijl ik nooit een oorlog van ver of dichtbij heb meegemaakt.... maar ik kan mij meestal erg goed inbeelden wat mensen denken en voelen. tè goed soms.... lees misschien ook eens mijn gedichtje 'Verder dan de horizon', wil je?
soms kan ik fanatiek zitten denken 'ik ga aan de andere kant van de wereld mensen helpen'. maar ik doe het nooit.... maar in mijn hart ben ik wel bij hen.... - iris
Machtig geschreven. Je zit zo mee in het verhaal.
Je schrijfstijl is beeldend, prachtig !
Ik sluit me dus aan bij molic !
Groetjes
Iris
Victoria: dank je wel, Iris! join the fan club, hihi - sproet
ik ben het niet eens met Magdalena. iemand die leeg is geeft zich over. het is zijn trots die hem doet overleven met de verstand op nul en de blik op oneindig.
mooie schrijfstijl en een aangrijpende inhoud.
liefs,
sproet
Victoria: dank je wel sproeterdesproet
|
