Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 020. maandagochtenden
Maandag 5 december 2005, 08:30. In functie van duizenden knopjes suizen liften van boven naar beneden, deurtje open, deurtje dicht. Duizenden schakelaars bewegen lampen tot het vrijgeven van hun kunstmatige stralen op kantoorwanden en vloeren. Duizenden contactsleutels geven met een simpele knik een aanzet tot het waanzinnige gedaas van rijtuigen tussen thuis en kantoor. Kinderen laten zich opslokken door schoolpoorten; moeders sjokken samen in treinstellen; minnaars knopen hun dassen om. In de ban van een artificiële tijdsstructuur die een netjes afgebakend gedeelte van het noordelijke halfrond tussen de nulde en de ikweetniethoeveelste meridiaan beheerst, voeren de mensen de geijkte maandagochtendrituelen uit, ongeacht de seizoenen, ongeacht de getijden, ongeacht hun eigen vaak danig verstoorde cyclus. De kantoorweek spert zijn schrokkerige muil open voor een slordige honderd uren tussen het ene en het andere weekend. Als een stinkend condoom schuift de neptijd zich slinks over het bestaan, benauwt de zwelorganen van lust en vangt al wat levengevend is op als een schamel kwakje door te spoelen afval.
IJverig inhalerend tracht ik mijn tegenzin te bezweren.
Maandag 25 augustus 1987, 06:30. De allereerste zonnestraal opent priemend mijn ogen. Daar waar mijn blikveld ophoudt, ontspringt diezelfde straal aan de kim, die het uitspansel scheidt van de aarde. Naakt onder een wollen deken, als een weekdiertje opgerold in de schelp van het lijf van Marcel -zijn hart klopt regelmatig en kalm tegen mijn schouderblad- zie ik de Bretoense zonsopgang voor het laatst als was het voor het eerst. Ik ben klein, een stip binnen het machtige buiten dat mij omringt. Een plotse ochtenderectie tegen mijn billen vertelt mij dat Marcel wakker is. Ik draai mijn gezicht naar hem toe om zijn ogen te zien, die mee verkleuren met de lichtinval van het moment van de dag. Maar Marcel houdt zijn ogen gesloten, draait zich op zijn rug en vouwt zijn lippen volgens de gewijde lijnen van God in Frankrijk. "Ik voel me zo klein", fluister ik. "Luister eens, kleintje, hoe de Renaultjes zich reppen over de wegen. Op dit uur vertrekken de mensjes naar hun werk. Straks jagen ze zich op in de file in Reims, Parijs of Brussel. En wij liggen hier gewoon zalig wakker te worden." Het is de laatste week van mijn vakantie, mijn laatste ochtend in Bretagne. Straks vertrek ik naar huis, afgestudeerd met grote onderscheiding en klaargestoomd voor de arbeidsmarkt. "Binnenkort ben ik één van hen", denk ik luidop. Marcel schudt het hoofd zoals Jezus ooit aan het kruis. "Meisje, je hebt geslapen in bouwvallige stations, in opengebroken schuren en onder de blote hemel. Je hebt je gevoed met gestolen brood, geschooide groenten en wilde bessen. Je hebt water gedronken uit de bron en wijn uit oude vaten. Je hebt barrevoets door het gras gerend, gedanst tussen de vlinders en gezongen in de regen. Je hebt zonnebloemen gestolen van de akkers en je haar volgestopt met boshyacinten. Je hebt spreeuwen zien vechten voor viskoppen en reeën zien vluchten voor de jagers. Je hebt in Eden geleefd zonder je te bekommeren om de boom van goed en kwaad. Je hart staat wijdopen en het zal er blijven tochten. Je zult nooit één van hen zijn."
feedback van andere lezers- geertje
knap bedacht
die tegenstelling in tijd, rust, enz... uit de twee delen
met 19 jaar verschil...
(kunnen we daar niet naar
terug ?)
mooi geschreven !
groetjes
Vansion: teruggaan? nee . dat kan niet. maar van onrust naar rust gevoerd worden soms wel ... - Jean_Loeckx
Prachtig.
Je zou in elk geval een mooi strikje aan Marquez' sandalen knopen, waar hij dan van zijn kant heel fier op zou zijn.
En bovendien : Marquez is misschien wat overroepen, dat ben jij in elk geval niet.
gg
PS
Maar : hoe sluit dit aan bij het vorige ?
"Calimero" was al een terzijdetje.
Of is dit het begin van hoofdstuk twee ?
Je ziet, ik heb geen verstand van romans.
(Ik kan niet overweg met plotten.
In al wat ik zelf schrijf wil ik alle mogelijke plots laten passen, het verloop van de tijd doen halthouden, en het perspectief naadloos laten doorlopen in de personages.)
Dat is mijn dichtersziel, gewis.)
Vansion: de electronische datum op de computer is de aanleiding tot alweer een gedachtenstroom van Tanne ... en alweer associaties... functioneel in die zin dat er nog een tip van de sluier van haar verleden moet gelicht worden voor we in het tweede hoofdstuk de vertelde tijd gaan doen voortrazen ...
maar misschien is teveel reflectie teveel - morgen volgt er nog een mooi oerbeeld ... en een eigenzinnige kijk op 'geloofwaardigheid ...en dan nemen de beslommeringen van de dag weer de overhand ...
het moeilijke aan een stevige plot is dat je er lang aan moet kweken ... voor je het ding zijn takken kan laten ontvouwen ... ik heb het gevoel dat mijn eerste hoofdstuk te lang wordt en dat de spanning teveel gaat zakken ... - Marlis
Die vergelijking met dat stinkend condoom...origineel en prachtig verwerkt in je verhaal. Klasse!!
Groetjes
Marlis
Vansion: Al goed dat niemand weet hoe de associatie gegroeid is, hé. Tot gauw. Ik zal deze week je herwerkte Jack eens uit de printerbox laten rollen en lezen. - maridava
In het eerste deel dacht ik dat ik mij vergist had, dat ik bij Clandistien zat. Maar gelukkig was dat niet zo. Heel mooi, ook in het geheel van de vervolgverhalen gezien. - commissarisV
Vooral de eerste paragraaf vind ik heerlijk, je kunt het gehele stukje trouwens volledig separaat lezen, mooi hoor. - CaptainNorth
Ik ben aan 't inhalen... had geen zin om anderen te lezen. Maar dit vind ik weer zo... verslavend mooi... dus ik lees nu de rest. Dat beeld dat je schetst op het einde... is ach... ik kom enkel tot van die typische woorden... dus laat ik ze maar in stilte van me afglijden...
en ik vind niet dat het té reflecterend is... dat maakt het net rijker volgens mij...
Vansion: Het blijft ontzettend moeilijk voor mij die reflectie tot een verteerbaar minimum te herleiden. Hahaha ... Soms geeft het mij moed te zien dat jij soms ook in dat bedje ziek bent...
Mijn droompje voor een Flair-publiek te kunnen schrijven blijft voorlopig nog zeer nat ... - Das
Dassen dragen ze dat nog? Zal gaia eens bellen!
Een stinkend condoom? Hoe lang laat je ze wel rondslingeren misschien?
Ik zwijg nog over Kim!
Parijs doet me denken aan racen op de péripherique, met renaultjes ja!
Godver, je laat hier weer veel woorden vliegen!
Vansion: Hey, een leeg condoom stinkt hé. Verse vulling niet. - marieke
Vansion,
eerlijk? heb het twee keer moeten lezen. het tweede deeltje vind ik prachtig, echt!
het enige dat me een beetje (heel klein beetje) stoort, is de herhaling: 'duizenden' en 'duizenden'
'klein' en 'kleintje'
in mijn ogen doen ze wat afbreuk aan je tekst.
Voor de rest: heel schoon!
groetje,
marieke
Vansion: dankje Marieke ... Ik moet nog snoeien hoor. Maar dat is voor achteraf.
Fijn dat je me zo helpt... Want dit is een mammoetwerk ... - koen
Vansion,
Je bent erin geslaagd om het jachtige beeld te schetsen dat er tijdens een ochtend heerst. In je openingszinnen zitten helaas enkele minder goede dingen, maar je bent beslist talentvol (volgens mij). Het betere werk dus.
An:
Maandag 5 december 2005, 08:30. In functie* van duizenden knopjes suizen liften van boven naar beneden, deurtje open, deurtje dicht. Duizenden** schakelaars bewegen*** lampen tot het vrijgeven**** van hun kunstmatige stralen op kantoorwanden en vloeren. Duizenden *****…..
* “In functie van’ moet zijn ‘in zijn/haar functie van’. Het doelt op een hoedanigheid. Een regent neemt tijdelijk de functie van koning waar.
** alweer duizenden
*** Schakelaars die lampen tot iets bewegen? Ik heb geen probleem met de personificaties in dit verhaal, integendeel, maar ze moeten wel kloppen. Iemand tot iets bewegen, betekent volgens Koenen iemand tot iets overhalen of overreden. Nogal zwakjes als je 220 volt door je lijf krijgt.
**** Tracht naamwoordstijl te vermijden (Klare taal blz.107).
***** En voor de duizendste maal ‘duizenden’. Als je je tekst hardop leest, hoor je het echoën, en als dat de bedoeling is, is het toch wel wat té nadrukkelijk.
Hieronder staan enkel herschreven regels. Ik wil zeker niet zeggen dat het precies zo moet. Ik herschrijf aan de hand van de opmerkingen die ik geef (sterretjes). Uiteraard kan je daar vele kanten mee uit.
Koen:
Maandag vijf december 2005. Op bevel van duizenden knopjes suizen liften van boven naar beneden, deurtje open, deurtje dicht. Schakelaars dwingen tl-buizen (om) kantoorwanden en vloeren met hun kunstmatige stralen te verbleken.
Gebruik wat je gebruiken kunt, het overige laat je maar achter in Bretagne.
Groet
Vansion: Ik bedoel een andere “in functie van”. De relatie tussen de lamp en de schakelaar is er niet één van hoedanigheid. Evenwel bestempelt van Dale dit (mijn) gebruik als een gallicisme. Ik zal het dus inderdaad anders moeten verwoorden. Een zin herschrijven kost mij vaak enkele uren, omdat ik heel veel aandacht hecht aan ritme (soms zelfs aan klank). Ik stel mijn aanpassingen uit tot later. Ik moet en zal dat systematisch aanpassen. Soms veroorzaakt een kleine wijziging een lawine…
Ja, die personificatie mag eruit. Ik zag het bewegen heel letterlijk. Ik heb sterk de neiging naar de grond van de woorden te luisteren. Maar dan moet die betekenis uiteraard nog in zwang zijn; dat is hier niet het geval. Ik wil enkel het effect benadrukken. Het functionele gevolg. Het mag sec klinken. Toch wil ik de zin hier geenszins passief draaien. Zal alweer denkwerk worden. Bedankt.
Naamwoordstijl vermijden? Ja, dat zeggen ze; daarmee ben ik niet altijd akkoord. Als ik het juiste semanteem te pakken heb, durf ik wel eens tegen die regel ingaan. Zolang het daardoor niet nodeloos ingewikkeld klinkt. De zin die je aanhaalt mag echter droger. Misschien ga ik hier nog wat kapwerk verrichten en wat meer nevenschikken. Dan kan ik dat ‘vernaamwoorden’ vermijden.
Ik lees al mijn teksten altijd verschillende malen luidop. Vaak bereid ik gedeeltes voor in quasi-versvorm. Die echo is bedoeld. Teveel? Kan zijn. Ik ga dat vast en zeker nog bekijken. Maar dan als paragraafje in een veel groter geheel. Ik houd van repetitie. Ik krijg veel opmerkingen van variatiezoekers.
Dat dwingen vind ik niet goed. Te antropomorf.
Die tl-buizen zouden inderdaad een betere keuze zijn, in het geval ze waarneembaar zouden zijn door het reflecterende personage. Tachtig procent van rdx is min of meer stream of consciousness. Gezien dit één van de weinig pseudo-auctoriale stukjes is (de bedenking is van algemene aard en volgt op een relevante waarneming die ondertussen weggeveegd is) ben ik hier afgestapt van mijn (overigens bijna obsessieve) concreetheidszucht.
Dat verbleken: idem. Dat heeft maar zin als je dat ook werkelijk ziet. Het denken van Tanne is hier abstraherend.
Verhaaltechnisch dient dit stukje eigenlijk om contrast te maken met wat volgt. Maar dat had je wellicht al door. Misschien is het daardoor vormelijk nogal artificieel. Dat zou niet mogen. Pffff …. Wikken en wegen.
Bedankt. Aan zo’n feedback heb ik wat. Ik snap je theoretische uiteenzetting wel; je hoeft voor mij niet de moeite te doen te illustreren aan de hand van een alternatief.
Ik hoop dat je er begrip voor opbrengt dat ik aanpassingen niet meteen doorvoer. Op een tweede versie van dit mss. moet je misschien nog een jaartje wachten.
Mijn feedback is nog steeds onzichtbaar voor anderen. Ik weet dat je dat vervelend vindt. Ik soms ook. De reden daarvoor ligt buiten mezelf. Ik krijg het niet meteen opgelost. Je kunt mijn antwoord wel achteraf nog terugvinden als je in de linkerkolom “als lezer” aanklikt.
Ik heb wel wat verstand van ICT. Deze site biedt veel springmogelijkheden en laat veel verschillende zichten en sorteringen toe. Misschien niet zo pap in de mond gevend als sommige windows-toepassingen, maar wel véél efficiënter in gebruik. Bovendien soepel. Er zijn al heel wat aanpassingen gebeurd! - kronos
de flashback kan ook anders : een zachtere overgang, door bijvoorbeeld het licht van haar laptop bij het opstarten of het licht van kunstmatige stralen op kantoorwanden te laten overvloeien in het zonlicht waar Marcel en Tanne in baden...
Vansion: goed idee (van een stiekeme romanticus?)
zachte verglijden naar vroeger
ipv klik-klak-contrast ... wel ja...
|
