Volg ons op facebook
|
< terug
Kindkompas (sprookje?)
Het was een koude decemberdag, rook kwam uit de schoorsteen, sneeuw zorgde voor een vers tapijt, mensen liepen over straat, vasthoudend aan hun kraag, alsof ze oogkleppen droegen. Het was koud, maar binnen niet, binnen zat Seppe te kijken naar buiten, de wereld uit, zijn wereld uit en zijn wereld weer in. Hij hield van de winter. Mama speelde veel met hem. Wanneer papa thuiskwam, kon hij altijd in de armen duiken, en overladen worden door een gigantisch stuk jas. Hij zat ook vaak voor het haardvuur, ingeduffeld door een dik deken, starend in het vuur. Net zolang tot zijn zicht wazig werd, en hij terug moest knipperen om zijn ogen vochtig te maken.
Heel even zag hij dan sterren, zonder buiten te kijken. Wat hield hij van de sterren.
Sneeuw was, volgens hem, het vallen van de sterren, omdat de zon niet genoeg scheen.
En overdag maakte hij een bal van sneeuw en gooide die zoooo hoog dat hij aan de hemel ging staan en gaf die ster zijn naam.
Of de naam van zijn knuffel, of de naam van zijn vriendinnetje.. en 's avonds zag hij ze dan
Nooit was hij alleen. in ieder geval, nooit was hij alleen geweest.
Op decemberdag kwam zijn vader binnen. In plaats van te knuffelen pakte hij seppe op, gaf hem een kus, en begon te wenen.
"Papa gaat weg, seppe" zei hij. Seppe wist niet waarom, niet waarheen, niet wanneer, maar hij voelde wel dat hij hem nooit meer zou terug zien. Dat is het laatste dat die dag gezegd is. De volgende dag ging de papa de deur uit, overladen met koffers en net voor hij de taxi wou instappen, gaf hij aan seppe een horloge. "Dit zal je niet alleen de tijd wijzen" zei papa, "Hij zal je ook de weg in het leven wijzen, het is belangrijk dat je het goede volgt". Seppe begreep er niets van, maar hij onthield het. 's Avonds in bed, keek hij naar het horloge: hij zag een dunne wijzer constant ronddraaien, een grote dikke wijzer die leek te manken, en soms eens wat vooruit ging en een klein wijzertje dat weinig bewoog, maar 's ochtends een heel eind bijgelopen leek te zijn. Seppe begreep er niets van welke moet hij dan volgen?
Klok lezen kon hij evenmin,dus dat maakte hem ook niet veel wijzer. Soms dan probeerde hij wat uit. Hij deed dan wat de dunne zei, maar dat deed hem alleen maar in cirkels draaien, veel te snel. De korte klopte niet, want dan zou hij door muren moeten kunnen lopen. "Papa zal de dikke lange wel bedoeld hebben", dacht seppe en hij trok naar het weiland. Dicht bij hun huis een gigantische vlakte lag voor hem en hij zette de stap erin.
Zijn horloge was zijn kompas: elke minuut, een kleine wijziging in parcours;
links, rechts, links, rechts. "Dit is het!" dacht seppe, terwijl hij met zijn minilaarsjes door de drassige weide liep. Een volleerd soldaat had niet beter kunnen marcheren, als seppe die dag. Hij liep, en liep, tot hij bij een grote, glazen vlakte aankwam.
Hij ging voor het glas op de grond liggen, keek door het glas, en zag niets
alleen zijn eigen adem die het glas grijs maakte.
hij klopte erop -klop klop- "iemand daar",riep hij. Geen antwoord. "wow", dacht hij," dit is vast wat papa bedoelde! Aan de andere kant van het raam, is een hele andere wereld. Papa's wereld misschien!" Hij keek rond, maar zag geen deur. Dus deed hij wat elk slim kereltje gedaan zou hebben: pal in 't midden van de glazen vlakte, stond seppe te springen als een danser. Bij elke sprong, voelde hij het glas was meebuigen en boog door zijn knieën, zo hard hij kon, duwde af en -Krak- Het glas brak. Seppe dook met een snelheid de nieuwe wereld in
het was koud, en nat, hij lag in het water. En het water drukte hem terug tegen het glas.
"O-ow, ik mag de wereld niet in, het is te koud, te nat, ik wil hier helemaal niet zijn"
en hij begon terug op het glas te slaan. Met beide vuisten sloeg hij om beurt tegen zijn ijzen muur. Maar toen werd het zwart, en hij gleed de diepte in. Hij had het niet meer zo koud meer en hop, Seppe was gelukkig.
Politie was bij het meer gekomen, en stond de buurt af te sluiten. Duikers hadden gaten in het ijs geslagen, en droegen iets uit het water. Mama stond schreeuwend aan de kant, roepend op seppe. "hier ben ik!", riep Seppe "hiehier!". Maar mama keek niet naar Seppe,
toen kwam papa in een auto aangereden, liep naar mama, en knuffelde haar.
"daaaar is papa", de vader ging naar het meer, barste in tranen uit, en knielde neer. Met zijn handen in het haar zat hij aan de kant van het meer. En toen hij zijn tranen wegveegde, zag hij zijn horloge in de sneeuw liggen. Hij nam het op en stak het in zijn zak. "oh" dacht seppe, "hij neemt mijn wijzer terug mee, dus ik zit goed!" en hij legde zich neer, keek naar de sterren, en dacht "wauw, zo dicht, ben ik nog nooit geweest". Hij zag zijn teddy, zijn oma, zijn vriendinnetje uit de klas. Iedereen was dicht bij hem.
Hij lachte en deed zijn oogjes dicht.
feedback van andere lezers- Magdalena
Schitterend.
Maar wel niet voor kinderen denk ik.
veel groetjes,
Karine
Kiliman: bEdankt LiEvE MagdalEna - sproet
ging alles maar zo eenvoudig als in dit sprookje!
het hapert soms wat in het lezen, maar het is een mooi gevonden inhoud met dat kompas.
liefs, sproet
Kiliman: Mercieks - miepe
een mooi bebroed idee
soms wat slordig in zin geplaatst en dat is jammer.
"Dicht bij hun huis een gigantische vlakte lag voor hem en hij zette de stap erin" bijvoorbeeld.. is een verdorie-jammer-zin
en barste kreeg een t'tje te weinig
voilaatje
Kiliman: hehe, daar heb je wederom gelijk in! Mercikezn - aquaangel
mooi om te lezen
ik volg miepeke
gr aqua
en dacht (mist :)
"wow" (mist hoofdletter)
Kiliman: Indeed! Mercikenzne - otiske
Heel leuk geschreven, mooi om te lezen.
Groetjes.
Kiliman: mercikes - Mephistopheles
Echt mooi. Dit bevalt me enorm. Dit is inderdaad erg sprookjesachtig
Kiliman: Blij dat te horen mefisto!
|
