Volg ons op facebook
|
< terug
H1 Indonesië: d3 De U.F.O. en Cilacap
H1 Indonesië: d3 De U.F.O. en Cilacap
Ten tijde dat ik wachtte op een plaats in de flat Pulomas heeft mijn vader in gratie mij toch nog even in huis genomen. 'S avonds rij ik wel ieder keer met een becak naar de flat toe die net achter kampong Ambon ligt over de lange donkere weg langs de manege en het weiland. Nu echter bleef ik thuis want ik was verliefd op het buurmeisje geworden.
'S avonds zit ik op het koele dak van mijn vader te wachten op de bediende van de buurman totdat zij de was op komt hangen. Via een ijzeren trap in de keuken kon ik naar boven klauteren alwaar de kamertjes bevonden van onze bedienden en die van de buren. Zij heette Tini en leek op veel op Pocahontas maar dan in het echt. Hetzelfde haar, gezicht en lichaam wat je normaal alleen kunt tekenen zo mooi en dezelfde gratie als van een kat zo galant.
Ik zit naar de sterren te kijken als er één van de sterren die boven West Jakarta stond, wij woonden op een heuvel en keken boven de stad uit, zilverkleurig scheen terwijl de rest geel was. Dan zie ik dat de 'ster' als een wesp zo snel omhoog schoot.
Omhoog? Sterren vielen toch alleen? Ik besloot deze in de gaten te houden. Een satelliet kon het niet zijn daar ging hij veel te snel voor, met de snelheid van het licht zeg maar. Dan duikt hij naar Zuid Jakarta. U moet weten dat Jakarta net zo groot is als de helft van Zuid-Holland dus dat was nogal een afstand om te overbruggen in één seconde. Zowaar ik hier zit, dit is echt gebeurt. De zilveren 'ster' schiet weer omhoog om op een centraal punt te blijven hangen. Nu is Noord Jakarta aan de beurt en ja hoor weer schiet hij als een wesp zo snel naar beneden om daar een seconde of vijf te blijven hangen. Weer schiet hij omhoog. Ik begin hem te knijpen. Ik had hier met iets te maken wat duidelijk een U.F.O. was en Jakarta aan het waren bestuderen en daar zat ik dan met mijn bleke muil op het hoge dak op een hoog punt in Oost. Ik wist zeker dat ik op zou vallen tussen die vijftig miljoen donkere mensen en ik voelde ook aan dat dat zo was. Ze moesten mij hebben! Ze hadden mij gezien en wilde mij observeren. Als het ding op mij af komt steeds groter wordend duik ik niet afwachten met een snoekduik het luik van het trapgat in, naar beneden stortend tweeënhalve meter onder mij met mijn smoel op een grote wacang zo'n wokpan wat het geluid maakt van een geterroriseerd drumstel en mijn heup kletst op de witte plavuizen. Door de adrenaline van de schrik voel ik geen pijn en ren ik naar mijn vaders slaapkamer om hem het nieuws te vertellen. Bonkend op zijn gesloten deur vertel ik hem het verhaal. Waarop hij zegt dat ik aan het afkicken ben en het mijzelf verbeeld heb. Hallucinaties wist hij zeker.
Jaloers wist ik zeker, daar hij ook zeer geïnteresseerd is in U.F.O. 's.
Nee vanavond ging ik niet meer het dak op, hoe graag ik Tini ook wilde zien.
De volgende avond zit ik weer ietwat gespannen op het dak goed op de sterren te letten. Ik moest wel op dat dak zitten daar de buurman niet alleen tandarts was maar ook nog eens een Hadji een soort van Islamitische dorpsverrader. Heel gereformeerd wat relaties betreft. Het liefst huwelijkte hij iedereen uit zonder dat ze elkaar ooit gezien te hebben. Dus was ik zo slim dat als hij lag te pitten zijn bediende 's avonds zag op het dak om een beetje te praten en te zoenen. Een stiekeme heel onschuldige maar verliefde relatie hadden we en alleen haar zus die ook bij die tandarts werkte wist ervan en stond op wacht. Zenuwachtig dat we snel moesten zijn daar zij haar moeilijk verkregen baantje vanuit de kampong niet kwijt wilde raken door haar verliefde zus.
Mijn vader wist ervan en vond het goed zolang ik maar goed uitkeek want hij wilde geen gedonder met de buurman daar hij ook zelf in 'zonde' leefde, ongetrouwd met een vriendin en daar moest hij de corrupte Hadji al genoeg voor betalen vond hij.
De volgende dag krijg ik 's middags een briefje stiekem in mijn handen gedrukt van Tini's jongere zus als haar baas een siësta houdt met daarop het adres van Tini: 'Karanganyar, Cilacap Prowokorto Midden Java, Rumah Martha Reja,' het huis van Martha Reja.
"Ze is naar huis gestuurd Francis." "En ze zou graag willen dat je naar haar toe komt."
Ik pak het briefje aan en stop het snel in mijn zak, het stond geschreven op een blauwe envelop met een rode pen.
"Pa kijk nou ze woont in Cilicap,"
"Het lijkt wel een envelop van de belasting," beantwoordt hij
"Ik dacht dat een zeemansgeintje was!"
"Hij heeft weer wat," "Hij heeft een vriendin van de in uitgerekend ongeveer honderduizend dorpen en die woont in Cilicap, ik ga niet mee hoor," zegt hij.
Vastbesloten als ik was zou ik haar opzoeken, morgen.
Hoe had ze dit kunnen doen zonder mij te verwittigen? Ze zal haar redenen wel gehad hebben nam ik aan. Ik had een reis voor de boeg van zo'n achthonderd kilometer.
De volgende dag ga ik op pad. Eerst knip ik mijn pijpen af van mijn Levi's en koop in het winkelcentrum Sarinah een Indiana Joneshoed en een mooi vlindermes.
Gewapend met deze wat geld en een camera op mijn borst stap ik brutaal een taxi in met de taal die ik bemachtigd had in een weekje, richting treinstation. De trein laat drie uur op zich wachten maar dan is hij er ook in volle glorie. Een oude stoomlocomotief die sissend en stomend de wagons trekt komt piepend tot stilstand, lijkt zo weggereden uit een oude Sherlock Holmesfilm.
Ik zoek een plaatsje tussen kippen, geiten en een lepralijer waardoor zowel mensen als dieren van mij schrikken en opzij schuiven. En dit was eerste klas dan zou ik de tweede wel eens willen zien. De trein vertrekt langzaam opgang komend maar eenmaal op snelheid gaat hij dan ook hard en de wagons corrigeren zichzelf op de kromme rails door af en toe een stuk de lucht in te vliegen om weer op het spoor getrokken te worden. Ook af en toe stopt hij omdat de rails even 'snel' gerepareerd werden. Ook als hij vaart mindert en iedereen uit het raam hangt kijk ik mee. Een verroeste brug die half op instorten staat die nog is gebouwd in de tijd van de Nederlandse bezetting in het jaar zeventien of achttienhonderd kraakt en schommelt onder ons. Deze bruggen heb ik een keer of twintig overgestoken en iedere keer hou je je hart vast en soms stapt echt iedereen uit om eerst de trein te laten gaan en dan liepen wij er achteraan.Ook elke keer dat de trein stopt springen er mensen aan boord om de meest uiteenlopende zaken te verkopen zoals gestoomde nootjes, flesjes water, bananchips, kelapa muda (verse kokos op sap), tahoe met losse pepers en blimbings beter bekent als starfruit. Ook door de raampjes tiert een welige handel.
In de namiddag bereiken we dan eindelijk Prowokkorto. Ik laat het briefje aan iemand zien en vraagt naar Cilacap, Karanganyar.
"Hadoe," zegt de man en wijst naar ver weg en beveelt mij een angkot busje aan. Wat V.W. busjes zijn waar je tegen betaling in en uit kunt springen. Angkot betekent dan ook 'goed vast houden'. Na een rit van twee uur sta ik half in de jungle in het plaatsje Cilacap en rijdt het busje niet verder. Snel spring ik eruit daar deze zich alweer omkeerde om terug te rijden. Ik dacht er te zijn het kon toch niet veel gekker? Niets was minder waar. Hier vandaan moest ik achterop een crossmotor de jungle in. Ok zo gezegd zo gedaan ik was er nu toch.
Na een uurtje rijden diep de jungle in staakt ook de motor door de vastzuigende modder.
Ik reken met hem af en hij wijst mij dat ik het pad moest blijven volgen, het zou niet ver meer zijn misschien een kwartiertje lopen.
Na een kwartiertje worden de bomen iets minder dicht en veranderen in palmbomen met een westernachtige nederzetting in zicht met geen kip te zien verder. Met op de achtergrond niet de Rocky Mountains maar hoge met palmen begroeiden vulkanen en bergen wat een prachtig panorama was. Aan weerszijden van het pad ongeveer vijf huizen van hout met een soort houten vlonders ervoor met leuningen en een oude verroeste trainrails in een greppel die de jungle in verdween welke niet meer gebruikt werd dat was duidelijk. Een spookstad.
Als ik goed kijkt zie ik toch iemand zitten met zijn rug naar mij toe met een fles Bolsch Dubbele Jonge Graanjenever en een wit hoedje op en een goor singletje aan. Het was een oude magere uitgeteerde man die ik van achteren op zijn schouder tikt om te vragen naar het huis van Marthe Reja daar ik aannam dat ik eindelijk was aangekomen in Karanganyar want op een bord stond er Karang Ayam wat betekent 'de kip is gaar'. Moest veranderd zijn in de tijd dat Sukarno aan de macht kwam net als zoveel andere plaatsen. Zo heette Jakarta bijvoorbeeld Batavia, Bogor Buitenzorg en zo voorts.
Als ik de man aantikt draait deze zich om en vliegt overeind en rent keihard weg, zijn fles achterlatend met zijn handen voor zijn mond hard schreeuwend: "Setan! Setan," Wat satan of geest betekent.
De arme had waarschijnlijk nog nooit of al zestig jaar geen blanke gezien. Nee televisie hadden ze hier niet. Stroom ook niet. Als hij terug komt met twee vrienden, zit ik op de vlonder te wachten tot hij wat bedaart is.
Zijn vrienden zeggen: "Bukan Setan, itu orang buleh!."
"Nee joh dat is een blanke, geen geest!"
Ze lachen de verschrikte man even uit, totdat ik het briefje laat zien. Weer een hadoe en ze wijzen naar de top van de hoogste berg.
"Serieus?" Vraag ik.
"Duarieus." wat een woordspeling is van hun en twee keer serieus betekent.
Godverdomme ik was gebroken en ging weer even zitten. De ouwe die zo geschrokken was komt naast mij zitten en reikt de fles aan en vraagt: "Slokkie?"
Ik schiet in de lach "zei je nou slokkie?"
Hij was al zo oud vertelde deze in gebrekig Nederlands, hij had zelfs de Nederlanders nog meegemaakt maar had niet verwacht dat hij er ooit nog een zou zien vandaar de schrikpartij. Hij schaamde zich want hij was tenslotte de bewaker die het stoerst moest zijn van iedereen. Het huis waar ik op zoek naar was stond boven op de top van een berg. Een klim van twee kilometer stond mij te wachten.
feedback van andere lezers- Julien_Maleur
Een vlot stukje lectuur en aangenaam om te lezen. Verliefd worden op een buurmeisje is wel leuk en heeft zo zijn voordelen. En ik veronderstel dat het daar op het dak wel warm is en droog. Mijn vader wilde ook nooit gedonder met de buren, wat ik soms betreurde. Zo een treinreis in Indonesië lijkt wel een heel avontuur. Met een huurwagen daar de jungle door ziet er ook geen lachertje uit. Ik vond het een mooi stukje (al moet je hier en daar nog een tikfout corrigeren) dat mij ervan heeft overtuigd dat ik eens met vakantie naar Indonesië moet gaan.
groeten
JM
Francis: Moet je zeker doen ik heb het er 4 jaar uitgehouden..
Gr frans - Mistaker
Heel erg leuk om te lezen weer!
Greta xx
Francis: Jofel Greta
xx - jan
het toeval wil dat mijn pa een oud KNIL-militair ook in Tjilaptjap geweest is waarschijnlijk met een andere bedoeling als jij, knappe grieten trouwens ik heb zelf ook vers. indomeisjes gekend enzo...
grts jan
Francis: Nou de Nederlanders wisten daar toen anders ook wel raad mee vertelden de oude vrouwtjes mij daar, en jouw opa zeker niet minder.
Gr Frans - killea
Excellent as always.
xx
j
Francis: Thnx again
xx - klaver4
heel beschrijvend geschreven Frans!! Leuk!!
shit, kon die niet gewoon een straat verder gaan wonen ? Nu ja, als ze er zo uitzag, wat is een kilometer meer of minder dan ?
grz
dicky
Francis: Ah jongen die was zo mooi! en lief Heeft zelfmoord gepleegd maar nou verraad ik t eind vd journy, ha dat vergeet je wel in de tuzsentijd word een hele rel!!!
gr
Frans - sproet
terwijl ik het las, was het net of ik zag alles voor mijn ogen gebeuren. heel levendig weergegeven. wacht op vervolg.
liefs, trees
Francis: Is er al als het goed is
Cultuurschok in Cilacap
xx frans - dichtduvel
Goed geschreven, toch niet op booze? Grtz, j
Francis: is allemal echt gebeurd wel of niet op booze
gr duvel
Frans - Ivan
Gr
Ivan
|
