|
< terug
De Liefdadigheidshyena (2)
The Mán zijn hield in dat je alles was. Eigenlijk was de leefregel voor ons drieën heel eenvoudig. Zo ingewikkeld als het leven lijkt voor de gemiddelde scholier, voor opgroeiende pubers en voor kwajongens met geladen pistolen, zo eenvoudig was het leven voor ons.
Wij waren The Mán, alle drie, stuk voor stuk. We hadden samen bepaald dat we niets nodig hadden van het leven. Alles, maar dan ook echt alles lag aan onze voeten, en dat terwijl we het niet nodig hadden, want we hadden niets nodig. Zelfs mekaar niet.
We hoorden elkaar wel eens uit om ons scherp te houden en mekaar te overtuigen van ons individueel gelijk en zelfstandigheid.
'Hé Eric, wat maakt jou nou tot The Mán', vroeg ik dan bijvoorbeeld.
'Niets maakt mij tot The Mán', antwoordde Eric dan. 'Ik bén The Mán, of ik dat nou wil of niet. Het is een zege of een vloek, maar omdat ik als The Mán niets of niemand nodig heb is het eigenlijk niets.'
'Maar je hebt ons toch nodig, wij zijn immers ook The Mán'.
'Nee, jullie heb ik ook niet nodig. Als The Mán heb je nooit iets nodig. Het is alleen aardig om te weten dat jullie twee ook The Mán zijn, zodat we dat gevoel samen kunnen delen en begrijpen, maar nodig heb ik het niet, net als jullie het niet nodig hebben.'
Zo vuurden we vragen op elkaar af terwijl we de rest van de bus onder controle hielden met twee geladen pistolen, die we eigenlijk niet eens nodig hadden. Wij hadden niets nodig.
Het was zo'n anderhalf jaar geleden begonnen met tatoeages. We woonden in de wijk Honderd en Tien Morgen in Rotterdam Noord, en Jos had van zijn ouders geld gehad als verjaarscadeautje. Als vijftienjarige skinhead liet hij toen meteen 'Feyenoord' in zijn onderlip tatoeëren. Nog diezelfde dag zat hij op het politiebureau om aangifte te doen van een beroving van de honderd gulden die hij voor zijn verjaardag van zijn ouders had gehad. Jos was uitgekookt. Hij wist zijn ouders wijs te maken dat vier donkere gasten het op hem gemunt hadden en de honderd gulden van hem hadden gejat. Zijn vader sprong toen met zoonlief in de BMW en ze reden naar het politiebureau om aangifte te doen.
Het was ook toen dat ik besefte dat Jos meer was dan een kwajongen alleen. Hij ging ver, té ver. Om zijn verhaal voor zijn ouders kracht bij te zetten had hij zichzelf tot drie keer toe met zijn kale hoofd tegen een muur aangeslagen. Op aanraden van de agent, die de aangifte afnam werd Jos naar de Eerste Hulp van het Franciscus Ziekenhuis gebracht en daar werd een echte hersenschudding geconstateerd. Dat verklaarde, buiten de genuttigde 'Slampies', de duizeligheid waar hij die verjaardag over geklaagd had.
Te vér… Hij was het die zichzelf een hersenschudding had gebeukt om te verzwijgen dat hij van zijn verjaardagsgeld die Feyenoord tatoeage had laten zetten. Hij was het die zo'n medelijden wekte bij zijn loshandige vader dat die Jos opnieuw honderd gulden gaf. Drie weken later kwam Jos met een hele krat Slampies aanzetten omdat de politie twee van de vier daders te pakken had gekregen. Prachtig was dat. En het was tijdens het vieren van de gerechtigheid dat wij de sekte 'The Mán' oprichtten. We waren geen dolende zielen meer, we waren geen lastige tieners. Wij waren almachtig. Niets hadden we nodig. Wij waren 'The Mán'.
feedback van andere lezers- Mistaker
Heel graag gelezen weer (ook door de portie Rotterdam erin ;-)).
Het leest lekker en maakt nieuwsgierig naar meer.
G
Peerke: Leuk, dank je. Heb een tijd naast 110 Morgen gewoond. Zo'n grappige naam voor een wijk. Later ook in Crooswijk gezeten, echt volks. Zal eens wat doorzetten. - koyaanisqatsi
Had ik toch wel een Sparta of Excelsior tattoo verwacht zeker!
Peerke: Het was toch echt Feyenoord. Ik heb persoonlijk ook meer met Sparta... Feyenoord is een geldclub geworden (Fortis... nou vraag ik je, daar ga je toch niet mee rondlopen...), weinig volks meer. In Groningen en Limburg wonen de hardcore fans van Feyenoord tegenwoordig, mag van mij hoor, maar dat is toch niet Rotterdams meer dan? Voor het verhaal zou een Excelsior tattoo zeker leuk zijn. Ga ik overwegen, zit er toch wat fictiefs in dan...
Dank! - Magdalena
schitterend verhaal dat VERDACHT levensecht lijkt!
xxx
Peerke: Is ook levensecht... - Francis
Leuk geschreven Het st Franciscus heb ik heel wat autoradio s gejat toen ik nog een junkie was
haha
Peerke: Dus jij hebt die! ;-)))
|
