|
< terug
H1 Indonesië d3 Cultuurschok in Cilacap - Karang Anyar
H1 Indonesië d3 Cultuurschok in Cilacap - Karang Anyar
Met een bamboestokje haal ik de ergste klei en modder van mijn schoenen af om daarna bij een waterput een paar emmers omhoog te takelen en over mijn benen en gympies te gooien om af te spoelen. Ik was tot mijn knieën toe in de blubber gezakt met dat stukje lopen door de jungle en daar er wel een beetje netjes uit wilde zien voor mijn meisje zover dat mogelijk was na die helse rit in de trein. Ik was goed opgeknapt van die drie borreltjes en ging met volle moed de berg te lijf. De berg waar de 'security,' die hard voor mij was weggelopen omdat hij dacht dat ik een geest was had aangewezen. De top wel te verstaan.
"Helemaal boven?" had ik nog gevraagd.
"Ja helemaal boven."
Het eerste stuk was weer vrij modderig maar na een minuut of twintig lopen word het pad harder en droger.
Vreemd in Europa hoe hoger je komt hoe kouder het word.
Het was hier weer zoals alles andersom.
Ik loop nu op een twee meter breed pad met aan de linkerzijde een afgrond met daarbeneden een schitterend palmenjungle en rechts een sawa (rijstveld met van die trappetjes) met daarachter ook diezelfde palmen. Hoe hoger ik kom hoe mooier het uitzicht. Star-Trek achtige blauwe met groene vulkanen op de achtergrond.
In mijn bewondering voor dit natuurschoon had ik niet door gehad wat er achter mij gebeurde. Dit zag ik pas na drie kwartier lopen wat eigenlijk eerder klimmen was daar het werd steeds steiler werd.
Ik was gebroken en haalde een flesje, in Karang Anyar ingeslagen water uit het kleine rugzakje en ging op een steen zitten. Dan zie ik een groep mensen die mij achtervolgd waren. Het meeste mannen, mager donkerbruin en met van die uit die Vietnamese oorlogsfilms kegelhoeden op. Ze hadden allen een klewang in de handen in plaats van in hun schede gestoken.
Hallo! Moesten ze mij hebben? Of waren ze net gestopt met rijst planten, plukken of riet snijden wat dan ook?
Ik ging er maar even bij staan en liet mijn flesje water vallen na dit half leeg gegooid te hebben in mij hoed en wat te drinken. Als ik daarna mijn vlindermes pak en een paar keer snel laat rond draaien om mijn hand en het voorgoed uitklapt om daarna mijn blik over die van hun laat glijden, het mes langs mijn been houdend omdat ik ze niet te veel wilde provoceren daar dit pure bluf was, deinzen zij iets achteruit en blijven op een meter of tien afstand van mij staan.
Allen mompelend met zware mannenstemmen en neuriënde jammerende vrouwen tegen elkaar.
Hoelang liep dit stel al achter mij? Het waren ongeveer vijftien mensen en ik had niets gehoord. Door de betovering van de schoonheid der natuur hier waarschijnlijk.
Ik besluit een stukje achterwaarts verder te lopen om te kijken wat er gebeurt. De menigte loopt mee precies de zelfde afstand houdend. Als ik pardoes stop, stoppen hun ook, net een tiende seconde later. Het ijzer van hun messen klettert van schrik tegen elkaar aan.
Dit deed mij denken aan die film van Danny Kaye in 'The purple pimpernel' waar hij schitterde als hofnar (ik nu dus) een ontsnapping deed met hordes ridders achter hem aan die lopen en stopten met dat blikken geluid van harnassen en zwaarden tegen schilden kletterend wanneer hij dat deed, maakte niet uit welke kant op. En dat in versnelde opname, prachtig!
Er was één verschil, ik kon er nu de humor niet van inzien. Ik kon niet verder lopen van de hitte maar kon ook niet blijven staan terwijl er misschien overlegd werd hoe ze mij het best af zouden maken. Hun blikken gleed over de Canon camera met groothoeklens die op mijn borst hing die trouwens verdomd zwaar begon te worden. Ik hoorde "unga unga," en dacht aan kannibalenfilms, ze gingen me toch niet opvreten? Voor mijn gevoel zat ik hier midden in de bush. Dat dat nog veel erger kon kwam ik later achter. Wist ik veel dat dat woordje gewoon nee betekend in het Soendanees, ik was nog niet zolang in Indonesië. Misschien net een paar weekjes en misschien was het wel inderdaad niet zo slim er alleen op uit te trekken. Maar ja dat is mosterd na de maaltijd. Ik moest er nu aan geloven.
Mijn broek schuurde in mijn liezen en voelde schraal tegen bloedend aan, ik bleef weer even staan zette mijn hoed af en trok mijn T-shirt uit om de mouwtjes er van af te snijden. Op het moment dat ik mijn shirt uittrok hun in de gaten houdend deinsden zij achteruit.
Oh, waren ze een beetje bang?
Als ik klaar ben trek ik mijn shirt weer aan rugzakje om en liep een meter of vijf verder om mij daarna pardoes om te draaien met mijn armen wijd en met grote stappen op hun af te rennen met een luid: "Whaaa," schreeuwend, waarop zij allen het bergpad afrenden elkander verdringend.
Ik stond met open bek te kijken dat de truuk van een oude vriend van mij die Berry heette ook in Indonesië werkte.
Berry zag er letterlijk uit als een motorduivel met zijn lange oranje haren en al zijn littekens in zijn gezicht omdat hij een keer ruzie had gehad met Hells Angels die hem hadden gepakt en met zijn gezicht over het prikkeldraad hadden afgeraspt. Precies in het weekend dat ik niet mee was gegaan. Ik ging namelijk elk weekend achterop de motor mee stappen had zelfs een motorjack van mijn ouders gehad en daar ik hasjiesj en wiet verkocht was dit voor mij een extra leuk gebeuren. Ik verkocht goed in motorclubs zoals 'De Chillum' en 'De Blokhut'.
Ik moest mij altijd goed vasthouden aan hem, klemmen eigenlijk omdat hij de neiging had bij elk stoplicht op zijn achterwiel te rijden en mijn helm van rikketik met mijn achterhoofd over de weg ging waarna ik eenmaal weer neergeklapt en rechtgezeten hem een leverstoot gaf waarop hij zij: "Pleurisaap hahaha!"
Ik paste eigenlijk een beetje op hem al was hij zeven jaar ouder.
Als ik dan weer een weekend niet meegaat word het hem fataal.
Zijn motor was in beslag genomen door de polite. En nu reed hij zeer zéér wild auto.
De volgende morgen loopt iedereen naar de Oldegaarde om te zien waar Berry was overleden. Hij was zo hard tegen een lantarenpaal aangereden dat de paal geknakt was en de lampenkap dwars door het dak op zijn kop was terecht gekomen. Is dat raar? Hartstikke dood.
Ik heb hier veel verdriet over gehad want het was een gozer met een hard van goud. Niet dat ik gehuild heb maar wel steeds bijna.
We zaten een keer in ons clubhuis van 'De Espeloboys' in een voormalig kleuterschooltje wat we gekraakt hadden. Met zijn zessen en Berry er bij toen er honderd of meer 'Doriedevils' aan kwamen om ons aan te vallen. 'Dories' hebben ze van het woord doortrapper dat is een soort fiets dat je op je achterwiel kan rijden met een vastgezet tandwiel in de achterband.
Berry zegt tegen ons: "dat regel ik wel met die teringapen," en liep met wijd gespreide armen naar buiten met dat feloranje haar over dat zwarte motorjack, heel zijn muil onder de littekens en brulde toen ook van: "Whaaa," waarop ze allen spierwit wegtrokken en alle honderd er vandoor gingen als Eddie Merckx. Allemaal hard lachend van de zenuwen. Wij pisten haast in ons broek van het lachen. Arme Berry.
Ik voelde me heel sterk na de gevluchte groep Javanen trok mijn hoed een beetje scheef zoals Indiana Jones en liep mij ook zo voelend verder. Ik hoor geroezemoes achter mij en als ik mij omdraait is de meute er weer en staat netjes op tijd stil. Nu besluit ik er langzaam op af te lopen en laat hun het briefje zien met het adres erop. Weer lopen zij weg op één na en een man die een meter of drie achter hem blijf staan als rugdekking. Trillend pakt hij het briefje aan en geeft het aan zijn maat die naar boven wijst naar een paar huisjes vlak onder de piek van de berg of vulkaan dat kon je niet zien hier vandaan door de begroeiing.
"Terimah Kasih," zeg ik wat dank je wel betekent.
Hij knikt; "Turus," "Verder".
Na wat gerust te hebben loop ik weer verder. De groep achtervolgers is ineens verdwenen als ik bij twee huisje aankom die geheel zijn opgetrokken uit baboepalen en riet. Dat mens, een oude vrouw die de vloer aan stond te vegen met een bundel bijeengebonden takken kreeg haast een hartaanval maar vertelde na wat op adem gekomen te zijn met een hand op haar borst zwaar ademend dat ik nog verder omhoog moest.
Nog verder? Dacht ik, ik moet nu toch bijna op de top zijn.
Niet veel later bereik ik de top waar een huisje wat twee keer zo lang was als de vorige maar voor de rest het zelfde alleen nu met gesloten deur. Dit was het laatste huis, hier moest het wezen.
Ik klop op de gevlochten rieten 'deur'. Ik klop nog eens en hoor een zachtjes "masuk" "binnen" zeggen. Als ik de deur open doe en naar binnen stap valt de rieten deur achter me dicht en zie ik niets dan twee zeer kleine roodoranje lichtjes in het pikkedonker.
Ik pak mijn Zippo aansteker slaat hem aan tegen mijn heup en verlicht de boel een beetje.
Met open mond zie ik een man en een vrouw gehurkt zitten op een paal die in de breedte tegen de bamboemuur is aangeslagen, een metertje boven de grond. Hun onderarmen rusten op hun knieën de handen gekruld voor hun schenen en beiden met een joint in hun mond waar je u tegen zegt. Het leken wel die aapjes uit de machine in de Diergaarde Blijdorp waar je vroeger tegen een dubbeltje betaling kon zien hoe ze Mexicaanse muziek begonnen te spelen. Ik kon daar uren naar kijken tot verveling van mijn ouders.
Nu had ik een cultuurschok hoewel die blows het wel een beetje goed maakten.
"Tini?" vroeg ik.
Ze stonden beiden op gaven een diepe buiging en kusten mijn handen. Ze maakten mij duidelijk dat zij haar ouders waren. Ik had al heel wat aparte schoonfamilie gehad maar dit sloeg alles. Wat was dit nou allemaal. Traditie zeker. Ik wist niet of ik nou blij moest zijn of verbaast, dus hielt het maar even in het midden.
Ze liepen mij voor naar buiten naar de achterkant van het huis waar er een waterval naar beneden stroomde en waaronder 'mijn' vriendin stond te douchen en haar lange haar stond te wassen.
Ik draaide mij om van ongeloof en wuifde de ouders weg met een vriendelijk "Terimah kasih".
Ik zoek het verder wel uit vanaf hier.
Buigend lopen zij achteruit weg.
Ik had verkering met Pocahontas, nu wist ik het zeker.
feedback van andere lezers- killea
Your writing takes my breath away.
xx
j
Francis: Not to much I hope June..
xx
Frans - Klaver4
Geweldig; Stark-Trek en Indiana Jones sla ik nooit niet af!
super onderhoudend!!
gr
Dicky
Francis: Ja leuk stukje he?
Word nog veel gekker man man wat er gebeurt daar..
Gr Frans - jan
als kind had ik diezelfde cultuursjok, mijn pa was daar ook geweest 47 48 49 denk ik want op een van die foto's die hij in een schoendoos bewaarde liepen ze patrouille op een berg tussen een wietveld achter op die foto stond Tjilaptjap, ik ga toch nog eens daar heen denk ik...
grts
Francis: ik zou wel wat bahasa indonesia leren want met engels kom je er daar niet
gr Frans
ps ik heb t gisteren gegoogled karanganyar en er is ee hoop veranderd mede door mijn schuld daar er voor mij nog geen stroom was...en er was een rivier..en et begon met een fietsdynamo - Mistaker
Inderdaad superonderhoudend!
Op de Oldegaarde is ook een vriendin van mij doodgereden, Carla heette ze. Haar ouders konden vanaf hun balkon de plek zien waar het gebeurd was dus die zijn snel verhuisd.
Greta xx
Francis: Zijn ze lekker mee.. al verhuist? Wil vervat is op de hoek verkracht en vermoord van de Oldegaarde en Zuideparkweg Weet je dat nog?
haar jongere zusje zat bij mij in de klas Drama was t
xx - sproet
verhalend geschreven en met spijt dat het weer wachten is op vervolg...
liefs, trees
Francis: Ja sproet ik hen een vremd geheuge n zo van dan is t er wel en dan is t er niet ik kan t niet bewust timen ( geen vhaallijne in volgorde maar geschiedenissen door elkaar die ik rangschik dat t toch één verhaal word.Ik doe mn best Net als jij
xx F - dichtduvel
Mooi man : doel bereikt, j
Francis: Nee bij lange na niet...
lees je later wel, tragisch einde dit verhaal - Ivan
Grts.
Ivan - Mephistopheles
Je bent een goed geoliede schrijfmachine. Grts.
Francis: Slechts herinneringen joh
kwestie van tikken
gr Frans
|
