|
< terug
Natasha deel 2/4
Natasha keert terug met een pakje sigaretten. Ze neemt plaats naast me op het bed en reikt me er eentje aan. Marlboro Light. Ordinaire troep die me op een dag kanker zal geven, maar goed, doodgaan moeten we toch. Aan de Styx valt niet te ontsnappen. Ze steekt de sigaret in m'n mond en haalt een aansteker boven. Met een snelle, behendige beweging van haar wijsvinger tovert ze een vlammetje tevoorschijn. Ik dompel het uiteinde van de sigaret in het hart van het vuur en inhaleer de rook.
'Liefje we moeten eens praten', zegt ze met een vreemde ondertoon in haar stem. Ze neemt m'n hand in de hare en knijpt er zachtjes in. Een handeling van kluisterende vingers en omhelzende handpalmen.
Ik voel het tintelen. Dansende prikkelingen. Herkenbare prikkelingen. Prikkelingen die ik al honderden malen eerder gevoeld heb en telkens weer een nieuw geheim met zich lijken mee te brengen.
'Praten?' vraag ik bedeesd.
'Ja', antwoordt ze, 'over ons.'
'Dit heeft te maken met waarom ik me gisteren niet meer herinner, hé?'
Ze knikt haar hoofd en trekt van haar sigaret. Ze inhaleert de rook. Dan blaast ze het weer uit, haar lippen grotendeels op mekaar gedrukt alsof ze de lucht in de slaapkamer vereert met een tedere kus. Ze ziet er mooi uit in deze omgeving. Een vaststelling die nooit aan waarheid inboet.
'Het valt me zwaar om dit te zeggen', begint ze stamelend, 'voornamelijk omdat het niet de eerste keer is dat ik je dit zeg en je er telkens weer in weet te slagen om alles te vergeten.'
Vreemde sinistere woorden die ik nauwelijks begrijp. Toch komen ze me niet vreemd voor. Bijna alsof ik wist dat ze dit ging zeggen. Bijna alsof ik het allemaal eerder gehoord heb, zoals ze stellig beweert.
Ze boort haar ogen recht in de mijne en kijkt me aan. Opnieuw stilte. In haar hoornvlies tekent zich een uitgeholde, pijnlijke blik af. Een blik waar het getwinkel van de sterren in ophoudt. Een blik die zwaar is van eigen betekenis, alsof het wil wegvluchten van zichzelf. In de baarmoeder van mijn gedachten voel ik een einde naderen. Een einde dat zal toeslaan als een gifslang. Een einde dat me zal bijten als een groefkopadder. Ik blijf Natasha afwachtend aanstaren maar ze zegt geen woord. De schaduwen in het vertrek dansen griezelig om haar heen, alsof ze zich niet van haar kunnen loskoppelen. Het zorgeloze porselein van haar gezicht begint barsten te vertonen. Barsten die een branderigheid ontbloten alsof er zich een soort ontsteking op haar zachte gelaatstrekken aan het vormen is. Gelaatstrekken die beginnen te verstenen.
'Je moet hiermee ophouden', zegt ze uiteindelijk.
'Ophouden?' vraag ik , 'ophouden met wat?'
'Met jezelf af te vragen wat er gisteren gebeurd is en waarom je je het niet kan herinneren.'
'Waarom?'
'Omdat je dat altijd doet. Telkens weer, opnieuw en opnieuw en opnieuw. En ik kan er niet meer tegen.'
'Maar is het dan geen normale reactie van me om me af te vragen wat er gebeurd is als ik het me niet meer kan herinneren? Daar is toch niets mis mee?'
Terug stilte. Ze boort haar ogen in de mijne en houdt m'n blik hardhandig vast in de hare. Het is een meelijwekkende blik. Een hulpeloze blik. Een kwade blik. Een gefrustreerde blik. Een hutsepot van allerlei emoties die in haar huizen en op genadeloze wijze door haar heen slingeren. Ik probeer erachter te komen wat ze me duidelijk wil maken. M'n gedachten beginnen te spinnen. Beelden en voorgevoelens ontsluieren slechts kleine fragmenten. Fragmenten die weinig houvast bieden. Eilanden van vermoedens in zeeën van onzekerheden.
'Neen', antwoordt ze uiteindelijk met een geïrriteerde flikkering in haar ogen, 'daar is niets mis mee. Het gaat hem om waarom je je het niet meer kan herinneren.'
'Gaat dit daarover', vraag ik met een wrang glimlachje, 'omdat ik dronken was?'
Ze knikt haar hoofd.
'Overdrijf je nu niet een beetje?'
'Overdrijven?' vraagt ze kwaad. De zachte warmte van haar anders zo tedere stem verandert plots in een ijskoude gletsjer. 'Ik leefde in de veronderstelling dat ik een partner had met wie ik een leven deelde dat hij zich op z'n minst toch kon herinneren. Maar door al die troep die jij dag in dag uit als een matroos door je keelgat kiepert is zelfs die minimale vereiste tot een utopie verworden.'
'Nu overdrijf je toch echt', zeg ik, m'n ergernis naar boven voelen komend.
'Is dat zo?' vraagt ze nors, 'wel dan, weet je nog wat we gisteren gedaan hebben?'
'Ik zei je toch al dat ik me gisteren niet meer..'
'Goed dan. Eergisteren.'
'We zijn uit eten geweest samen met je zus en haar vriend en hebben daarna een film meegepikt in de bioscoop.'
'Dat was vier dagen geleden.'
'Meen je dat?'
Ze knikt.
'Hoe kan dat dan? Wat is er dan al die tijd daartussen gebeurt?'
'Jij die drie dagen lang op zuiptournee bent geweest. Alweer!'
Haar woorden kleuren zich plots met woede. Woede met scherpe klemtonen. Woede die doorheen de ruimte zindert. Woede dat als een hellevuur op haar lippen danst. Bijna kan ik de vlammen zien. Bijna kan ik de verschroeiende hitte tot me door voelen dringen.
Natasha staart me staalhard aan. Een ijzeren blik die zelfs in het heetste vuur niet te smeden valt. Ik weet dat ze een antwoordt van me verwacht maar m'n woorden zijn zoek. M'n woorden zijn gevlucht en het enige wat me rest zijn vraagtekens. Vraagtekens die ik zelf getekend heb.
feedback van andere lezers- Vansion
paar foutjes maar die doen er nu niet toe
jij schrijft goed en het smelt op mijn tong
Mephistopheles: Oké, zal m'n hengel eens uitlaten en hopelijk vang ik die rotzakken. Groetjes. - figment
Jij schrijft idd goed, en ik denk dat het nog beter zou zijn als je het beknopter maakte. De extra beschrijvingen als "Haar woorden kleuren zich plots met woede. Woede met scherpe klemtonen. Woede die doorheen de ruimte zindert. Woede dat als een hellevuur op haar lippen danst. Bijna kan ik de vlammen zien. Bijna kan ik de verschroeiende hitte tot me door voelen dringen." doen afbreuk aan hetgeen waar het op terug slaat. Het is me Te verduidelijkend :). In ieder geval het lezen zeer zeker waard.
Mephistopheles: Bedankt voor je fb, ik hou er zeker rekening mee. Groetjes - Magdalena
god amaai waauw!
ik ben zwaar onder de indruk
zowel door de inhoud als door de vorm die ervoor zorgt dat de inhoud binnenglijdt als honing (gifhoning)
XXX
Mephistopheles: Thanx Lena. Heb wat pc problemen momenteel maar ik probeer deel 3 er zsm op te zetten - killea
Very impressive work
xx
j
Mephistopheles: Thanks again. - molic
Huiveringwekkend poëtisch. De baarmoeder van mijn gedachten! Ik blijf erbij, al beschrijf je uitvoerig gedachtengang en handelingen, de tekst verveelt NOOIT en is aangenaam om te lezen. Ik blijf bij de vergelijking met mijn lievelings auteur. Nu lees ik snel het volgend stuk.
Mephistopheles: Bedankt voor je feedback. - Francis
Fantastisch geschreven weer
Eindelijk de aap uit de mouw
Hij zuipt...Ik dacht dat ie amnesia had of zijn wijf hem drogeerde.
Gr frans
Mephistopheles: Het gaat eigenlijk over mezelf. Een scène die ik al meerdere malen ondergaan heb. Gezien m'n dorstig karakter nog lang de laatste niet, vrees ik.
|
