|
< terug
helden en monsters en wij
's Nachts overprentten ze mijn afgesloten ogen, overdag zag ik ze overal: de beelden van verminking op Bosco. Motief zakt in ongegronde bodem, excuus stuit op walging en afkeur. Gruweldaad valt nooit te wettigen.
Ik voelde me verder bekropen door de woorden: "omdat hij me toch wou behouden als buurman. En zie… ik ben!"
Ik wou toch iets bevatten en dat dreef me die volgende dag terug naar het pompstation. Vanuit mijn wagen kon ik Bosco zien, omvangen door een massa. Ik schakelde de wagen in eerste versnelling en besloop.
Ik zag hoe hij zong en de menigte amuseerde met grappen. Ik zag hoe zijn hoofd door de ruimte tolde van zotternij. Tot plots de mensenbel uit elkaar spatte en Bosco met zijn duwer in het niets verdween.
In mijn achteruitkijk merkte ik het naderende onheil. Een blauwe Toyota pick-up met witte band schoof langzaam door de straat, op zoek naar wanorde. Op het dak zwaaide een rood licht. Maar baan was geruimd, vuiltjes hingen niet meer in de lucht. De patrouille ving bot.
Ik reed me aan de kant en liet de wagen passeren. Ik tastte de omgeving af, maar botste slechts op het zicht van golfplaten palisades, gesloten deuren en lege kraampjes.
En die doodse leegte bracht hij weer tot leven. Hij tikte met een stok tegen het raam en brak de stilte: Bosco.
"Ik ben…hier !"
Ik wist hem aanvankelijk niet te situeren. Ik zag enkel de stok. Logischer wijze moest ik zijn hoofd er dus net onder zoeken. Ik draaide het raam aan de passagierszijde naar omlaag en boog me zo ver ik kon naar de diepte eronder. En daar zat hij dan, de man met de brede glimlach.
"Haal me hier uit ! "
"Waaruit," dacht ik eerst, maar liet er geen verdere bedenktijd over heen gaan. Ik klikte de gordel los, stapte uit en liep om de wagen. Bosco keek me geamuseerd aan. Ik vatte vreemde prikkels en voelde me onwennig.
Bosco lachte. Hij wist wat hij deed.
"Kom, haal me hier nu uit," smeekte hij.
Ik zocht zijn duwman maar kon die niet vinden.
"Jij alléén haalt mij hier uit"
en ik trok Bosco op tot we op gelijke ooghoogte waren.
"Bonjour," zei hij, "drôle pour moi de voir la vie de si près en rooooose"
Hij schaterde. Ik plaatste de grap in de twee betekenissen en concludeerde dat ik het gewicht van een uitzondering droeg.
Ik gespte Bosco in mijn auto, sloot de deur en zocht de rolwagen.
"Laat mijn huis maar. Ik heb een goede buurman." En we reden weg.
feedback van andere lezers- jan
onderhoudend, realistisch en vlot geschreven.
grts jan
miepe: ben ik blij om!
bedankt, Jan - otiske
Heel goed weergegeven, vlot neergezet.
Leest heel prettig, groetjes.
miepe: Dankjewel, merci beaucoup!!!
|
