Volg ons op facebook
|
< terug
Ilona's Asshole .6
Ze ging weer zitten zonder te wachten op zijn antwoord.
'Zeg, ik wilde nog naar de begraafplaats, dat is een kwariertje lopen hier vandaan, heb je zin om mee te gaan? Het graf van mijn man bezoeken, dat had ik me al een hele tijd voorgenomen.'
Hij knikte. 'Die kleine begraafplaats tegenover een park? Daar ligt mijn overgrootvader begraven. Van mijn moeders kant.'
'Daar kom ik ook te liggen als ik dood ben. In het graf van mijn man. Gewoon deksel er af, mijn kist boven op de zijne. Rogier, ik moet je wat vertellen maar je mag het aan niemand verder vertellen, hoor. Niemand op school mag het nog weten, mijn collega's niet, de leerlingen niet. Alleen jij.'
Ze slikte. Ze roerde weer in haar kopje, dat nu leeg was.
'Ik ga misschien binnenkort dood,' zei ze. Haar stem klonk nu heel rustig. 'Over een jaar, anderhalf jaar. Er is bij mij borstkanker geconstateerd. Een knobbeltje hier.' Ze bevoelde haar linkerborst. 'Ik ging ermee naar de huisarts en die verwees me door naar een specialist. Hier, voel maar even.' Ze boog zich diep over het tafeltje. Hij deinsde terug maar ze pakte zijn hand en bracht die naar haar blouse, naar haar borst. Ze leidde zijn gestrekte vingers naar het plekje net naast haar tepel. 'Hier, voel je het?' Ze drukte zijn vingers lichtjes en met een draaiende beweging tegen de zijkant van haar borst.
'Ja,' hijgde hij. Hij trok zijn hand terug en keek schichtig rond om te zien of anderen er iets van gemerkt hadden.
'Ik zal onder het mes moeten, er wordt op de plek van dat knobbeltje een opening gemaakt, het knobbeltje wordt er als het ware uitgelepeld. En als het kwaadaardig is word ik bestraald. Mijn haar zal ik kwijt raken. Ik zal een pruik moeten dragen. Zonet heb ik alvast geïnformeerd bij de kapper. Voor het geval dát. Ik zal me dan vooraf laten kaalknippen, anders blijven er steeds plukken haar uitvallen na de bestraling, wat een onsmakelijk gezicht zou zijn. Als alles goed gaat, als ze er op tijd bij zijn, is er niks aan de hand en groeit mijn haar na een tijdje gewoon weer terug, maar als er uitzaaiïngen zijn, ben ik ten dode opgeshreven.'
Ze keek bedrukt. Er viel een lange stilte.
'Kom, zullen we opstappen? Het is een kwartiertje lopen, schat ik. Dan kun je me het graf van je grootvader laten zien. Vast zo'n praalgraf voor vooraanstaande families.'
'Van mijn overgrootvader, mijn grootvader leeft nog - in Frankrijk, daar is mijn moeder nu twee weken naar toe.'
'Ik ben blij dat ik even bij jou m'n hart heb kunnen luchten, ik heb verder niemand die ik erover kan of wil vertellen. Maar het moet wel onder ons blijven, hoor.'
Ze stond weer op. Samen gingen ze met de roltrap naar beneden. Buiten zag het eruit of het ieder moment kon gaan regenen.
'O jee, dit is echt geen weer om te fun-shoppen of om naar de begraafplaats te lopen. Ik geloof dat ik maar naar huis ga,' zei ze.
'Ik ook. Ik ga ook naar huis,' besloot Rogier.
Ze liepen naar het station. Deze keer kocht hij een kaartje. In de trein kon hij naast haar zitten. Tegenover hen zat een bejaard echtpaar. De coupé was vol.
Terug in het dorp zei ze terwijl ze het stationnetje uit liepen: 'Het regent nu echt pijpenstelen. Ik stel voor dat je je fiets hier laat staan en dat ik je even naar huis breng. Je fiets kun je toch morgen of overmorgen wel ophalen?'
Ze reden in de plenzende regen door uitgestorven winkelstraatjes en de andere kant het dorp weer uit. Hij moest haar de weg naar de afgelegen villa wijzen, het grote witte huis dat halverwege een lange lage heuvel stond. Ze reed de oprijlaan op tot aan de voordeur.
'Zo… hier woon je dus, wat een chique oud huis.'
'Wilt u misschien nog even binnen komen,' vroeg hij bedeesd.
'Nou, als er toch niemand thuis is… ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig. En ik zou graag even gebruik maken van jullie toilet, het is nog een heel eind terug naar huis, dat red ik vast niet.'
Hij liet haar binnen, deed alle lichten aan en wees haar de weg naar de badkamer en wc.
In de woonkamer zag hij het boek waar Morticia het over had gehad op de koffietafel liggen. Er stak een boekenlegger uit ergens bij het begin. Hij bladerde verder. Was het niet bij bladzijde honderd of net ervoor dat Morticia dat vreemde woord was tegengekomen? Het woord feromonen vond hij op bladzijde 97, het was alsof het woord van het papier sprong.
Morticia kwam de kamer binnen.
'Feromonen,' riep hij, 'ik heb het net gevonden.'
'O, mooi. Dan kun je me laten zien hoe je zoiets op het Wakki nogwat opzoekt.'
Wikipedia'.
"Oké. En ik ben ook eigenlijk wel benieuwd naar die e-mails en die Ilona-billen waar jij je zo druk over maakt. Zin om me dat op je computer te laten zien?'
Hier had hij niet op gerekend. Hij zat verstijfd op de bank.
'Kom op, ik zal je echt niet bijten.'
Hij nam haar mee naar boven, naar het kleine knusse kamertje waar hij zijn bed en zijn schrijfbureau met zijn computer had staan.
Zo'n klein kamertje in zo'n groot huis?' vroeg ze.
'Mijn eigen keus, ik voel me verloren in al die grote kamers. Dit was vroeger het kamertje van een van de dienstbodes.'
Hij liet haar op de bureaustoel zitten en startte het toestel op. Over haar schouder reikend, liet hij haar zien hoe je met de muis dingen moest aanklikken op Wikipedia en Google. Hij las met haar mee: Feromonen zijn geurstoffen die het lichaam afgeeft en die seksueel gedrag beïnvloedt. In de landbouw worden feromonen gebruikt om vee tot paren aan te zetten. Als men feromonen op een stier spuit, nemen koeien ogenblikkelijk de paar-positie in.
'Prachtig, ik moet ook maar zo'n computer aanschaffen voor als ik langdurig uit de roulatie wordt genomen. En nu graag die e-mails met mijn billen.'
Rogier schrok. Hij stond als verlamd achter haar.
'Toe. Hoe krijg ik die te zien? Waar moet ik op drukken met het pijltje?'
Het moest dan maar. Laat het dan maar gebeuren. Wat kon hij anders doen? Hij stak zijn hand uit, nam de muis van haar over en toverde de reeks mailtjes voor haar ogen op het scherm.
Ze begon te lezen. 'Tjonge jonge,' mompelde ze. 'Dit is wel heel erg wat jullie over de meisjes in de klas vermelden. Beseffen die dorpsmeiden niet wat ze zichzelf aandoen? En dat beautifulagony-gedoe waar Otto het over heeft, waar vind ik dat?'
Rogier klikte de link voor haar aan.
'Facettes de la petite mort,' las ze hardop.
Een hele reeks portretten van jonge vrouwen met vertrokken gezichten verscheen op het scherm. Ze liet haar ogen gaan over de rijen, klikte op Free sample en keek geboeid naar het filmpje van een mooie vrouw. Hij stond daar maar wat en keek over haar shouder mee. Er viel een lange stilte. Toen het afgelopen was zei ze: 'Nu die billen van Ilona nog, hoe doe ik dat? Waar moet ik op klikken?'
Rogier opende de attachment en het pornoplaatje verscheen.
'Dit…dit… is te erg voor woorden,' fluisterde ze. 'Ik had niet begrepen dat het om zoiets ging, dat ik geconfronteerd zou worden met een jongeman die, eh, zijn dinges in haar steekt.' Ze schudde haar hoofd. 'Werkelijk, dit had ik niet uit je woorden begrepen.'
Rogier had het niet meer. Hij vreesde dat zijn knieën het zouden begeven. Hij nam een paar wankele stappen naar achteren en ging op zijn bed zitten. Ze bleef naar de pornografische afbeelding staren alsof ze haar ogen er niet van kon losrukken.
Plotseling draaide ze de stoel rond en stond op. Ze kwam voor hem staan en keek hem doordringend aan.
'En dit had jij van mij verlangd? Dat ik mee zou doen met jullie project? Jullie la petite mort project?'
Haar ogen schitterden. In verwarring gebracht door haar vraag, begon hij schaapachtig te knikken. Ja, aan zoiets laags had hij zich schuldig gemaakt.
'En jij zou dát willen?' Ze wees over haar schouder naar de foto van Koons en Cicciolina. Wat die twee daar aan het doen zijn? Met mij?'
Hij zat nog steeds te knikken, een mechanische beweging van zijn hoofd dat van geen ophouden wilde weten, die hij niet stil kon zetten.
'Precies zoals dáár, met mij bovenop jou?'
Hij keek haar hulpeloos aan. Hij greep met beide naar zijn hoofd om die tot stoppen te dwingen.
'Goed,' zei ze resoluut. 'Ik doe het. Ik doe met jullie mee.'
Hij wist niet of hij haar goed gehoord had. Hij keek haar sprakeloos en ongelovig aan.
'Bedoelt u…'
'Met dat la petite mort project'. Haar ogen glinsterden koortsachtig. 'En dát…' Ze wees opnieuw op het scherm achter haar. 'Wil jíj dat écht met míj doen? Dan doe ik dat.'
Ze begon zich uit te kleden.
'Jij ook!' gebood ze. 'Alles moet uit.'
Hij schopte zijn schoenen van zijn voeten, kwam overeind en begon zich te ontdoen van zijn kleding.
'Ik vind helemaal niet dat je op die Jeff Koons uit die foto's lijkt. Ja, je lichaam misschien, maar niet je gezicht, je hebt niet dat triomfantelijke gelaat van Koons, eerder de schichtige, gekwelde blik van een Franz Kafka zoals we die van portretten kennen.'
Ze stonden nu volkomen naakt tegenover elkaar. Ze lieten hun ogen over elkaars lichamen glijden. Hij kon zijn ogen niet los rukken. Haar naakte lijf was tegelijk angsaanjagend en verrukkelijk.
'Ja, kijk maar eens goed, mijn jongen, geef je ogen maar de kost. Dit is beter dan naar plaatjes kijken op je computer, dit is écht.'
Ze wierp een monsterende blik op zijn geslacht. Er verscheen een glimlach om haar lippen. 'Ik zie dat je wel errug blij bent me te zien, ja, steeds blij-er wordt je, zie ik.'
Ze zuchtte. 'Anderen zullen me voor gek verklaren als ze wisten dat ik dit doe, maar what the hell, dum vivimus, vivamus, laat ons er van nemen zolang wij nog leven. Carpe diem. Après moi le deluge.
Ze duwde hem bij de schouders terug op het bed.
|
