Volg ons op facebook
|
< terug
Ilona's Asshole .8
'We strompelden langs de rand van een enorm gat, een krater eigenlijk, een afgrond. Zo groot en zo breed als een meer waarvan je de overkant nauwelijks kunt zien. We stopten en tuurden in de peilloze diepte. Plotseling begon de grond onder onze voeten af te brokkelen en weg te zakken. Spleten in de grond openden zich. Scheuren in de aardkorst raasden kreunend en grommend op ons af. We dreigden meegesleurd te worden, de diepte in. We moesten zorgen dat we daar wegkwamen voor het te laat was. Rennen voor onze levens moesten we, alle kanten op behalve in de richting van die gapende aanstormende diepte. We raakten elkaar kwijt.'
'Wat is dit nu weer?' vroeg Otto. Hij kwam aan het tafeltje zitten bij Rogier en Jeroen in de verste hoek van de schoolkantine.
'Een droom,' zei Jeroen. 'Blackadder vertelt net over een van de nachtmerries waar hij al wekenlang last van heeft. Waar hij maar niet van los kan komen, ook niet overdag. Geile angstdromen die hem uitputten, zowel geestelijk als lichamelijk.'
'Aha, vandaar dat ons bleeksnuitje de laatste tijd zo stilletjes is, en zo pips, zo... sicklied o'er with the pale cast of thought.'
Het was rumoerig in de kantine. Ze hadden beter naar buiten kunnen gaan om ergens een stil plekje te vinden waar ze hun boterham konden opeten en praten.
'Ga verder,' zei Otto. 'Een enorm gat...'
'Immens groot. Dat zich met razende vaart uitbreidde. Alles verdween erin, huizen, straten, kantoorgebouwen, hele wijken, de halve stad zou bezwijken en erin opgeslokt worden.'
'Maar Jeroen had het over een geile droom. Wat is er zo geil aan scheuren in de aardkorst.'
'Komt nog,' zei Blackadder met vermoeide stem. 'Geduld alsjeblieft. Het ergste moet nog komen, het geilste...'
'Hoezo geil? Wat is er voor geils aan te beleven...'
'Stil nou,' riep Jeroen ongeduldig. 'Laat hem toch uitpraten man.'
'Goed. Ga verder.'
'Die gigantische opening, onverklaarbaar zomaar ontstaan ergens in een van de sportvelden hier achter de school in deze buitenwijk, werd veroorzaakt, zonder dat ze dit wilden of wisten, door de vrouwen en meiden op school en thuis en overal in de stad - meisjes in de klas, leraressen, de kantinejuffrouw, onze zusters en moeders, iedereen die mee deed met jullie beautifulagony-project. Een kongsi van Glimlachende Vrouwen. Een complot van vrouwen en meiden die op een bepaalde geile manier glimlachten ten teken dat ze het van elkaar wisten, dat ze allen deelneemsters waren in een grote heimelijke gebeurtenis... een gezamelijk orgasme...'
'Tjezus,' snoof Otto. 'Hoe kom je erop?'
'Het is toch een droom? In dromen gebeuren toch altijd rare dingen?'
'Zal wel. Ik droom zelf nooit. Ga door.'
'Een überorgasme van een geheimzinnige, samenzweerderige sisterhood van vrouwen die met een glimlach op hun gelaat rondlopen waaraan ze elkaar als gelijkgestemden en soortgenoten herkennen, elkaar veelbetekenende blikken toewerpend...'
'Over glimlachen gesproken, die moeder van jou, Lisa heet ze toch? Gaat zij niet met zo'n eeuwige Mona Lisa glimlach door het leven?'
Rogier knikte bedachtsaam. 'Jouw moeder trouwens ook.'
'Carla?'
'Ja, onze moeders. Carla en Lisa. Die zitten ook in het complot. En hoe heet jouw moeder, Jeroen? Haar voornaam?'
'Zeg ik niet.'
'Ga door,' zei Otto ongeduldig.
'Hmmm, glimlachende vrouwen, jong en oud,' mompelde Jeroen. 'Nou ja, niet ècht oud natuurlijk, vrouwen tot in de veertig zeg maar, vijftig misschien als ze er nog aantrekkelijk uit zien. En die meisjes mogen ook niet tè jong wezen. Meisjes van een jaar of vijftien of ouder.'
'Mijn zusje Puck is veertien en ze heeft toegezegd mee te doen, ze wil het dolgraag. Ze heeft de beautifulagony-filmpjes bekeken en zij en haar hartsvriendin Renate willen als eersten door ons gefilmd worden.'
'Oké, voor haar maken we een uitzondering maar de leeftijdsgrens houden we voorlopig op vijftien, zestien, anders krijgen we daar misschien nog gelazer mee.'
'Maar even terug naar Blackadders droom, hoe bewerkstelligen die wilde vrouwen met hun orgasmen zo'n enorme allesverslindende, allesvernietigende en verzwelgende opening in de aardkorst?'vroeg Otto. 'Dat begrijp ik nog steeds niet.'
Rogier probeerde het de anderen uit te leggen. 'De puur seksuele energie van die vrouwen die op die manier loskomt, de bovennatuurlijke chaotische natuurkrachten die zodoende worden op gewekt, doet de aarde schudden en beven en veroorzaakt plotseling ergens een scheur in de bodem die zich geleidelijk aan uitbreidt, eerst langzaam maar uiteindelijk in kracht toenemend...'
'Je hebt te veel naar die natuurrampenfilms gekeken op Discovery,' zei Jeroen.
'Angstdromen ingegeven door je eigen diepe vrouwenangst,' vond Otto.
'Het was een voorpellende droom,' protesteerde Rogier zwak. 'Een waarschuwing dat er iets verschrikkelijks staat te gebeuren als jullie doorgaan met jullie beautifulagony- project. Daar kan niets goeds uit voortkomen.'
'Flauwekul,' zei Jeroen. 'Dromen zijn flauwekul. Je wil dus niet mee doen met ons, daar komt het op neer.'
'Liever niet nee, ik doe liever niet met jullie mee,' zei Rogier.
'Angsthaas!' zei Otto. En met theatrale stem en gebaren riep hij: 'Zo maakt het denken lafaards van ons allemaal en verziekt de somberheid de vastberadenheid en verzanden belangrijke ondernemingen door dit gepeins in loze woorden.'
Rogier keek hem verbaasd aan.
'Shakespeare. De laatste zin van Hamlets fameuze To be or not to be,' legde Rogier uit.
De altijd nors-kijkende leraar Duits, meneer Verbeek, die tevens adjunct-directeur was, kwam zijn kantoor uit en beende naar het open middengedeelte dat tussen de middag als kantine dienst deed. Hij bleef op twee meter afstand schuin achter Jeroen en Otto staan en riep met schelle stem: 'Oskar, kom mee naar mijn kantoor, onmiddellijk.' Hij draaide zich abrupt om en liep met snelle tred terug.
Iedereen keek verbaasd in het rond.
Een vierdeklasser aan een tafeltje verderop zei: 'Wie is Oskar? Wie de fuck is Oskar? Ik ken geen Oskar. Of het moet die nieuwe vent wezen van vorige week die ergens anders van school getrapt was maar die is hier nu niet.'
Otto, de opgewonden stem van de docent imiterend zei: 'Oskarchen, du solst sofort herkommen, ja. Schnell, verdammt noch mal!'
Jeroen draaide zich om in zijn stoel. 'Moet je Verbeek daar eens zien. Staat daar gewoon te wachten op die Oskar, z'n kop helemaal knalrood. Volgens mij is hij overspannen aan het worden.'
'Ik ben blij dat ik zijn vak vorig jaar heb laten vallen,' zei Otto. 'Ik werd niet goed van dat driftkikkerige kereltje.'
'Sssst... hij komt weer deze kant op,' waarschuwde Rogier.
'Scheisse, wat wil die kerel toch,' vroeg Jeroen zich af.
Binnen een paar tellen stond Verbeek weer achter Jeroen en Otto. Deze keer tikte hij Otto op zijn schouder. 'Komt er nog wat van?! Hup, naar mijn kantoor, en wel nu!'
Otto keerde zich om en keek hem verbaasd aan. 'Bedoelt u mij, meneer? Ik heet Otto hoor. U riep toch Oskar?' Hij kwam overeind uit zijn kuipstoel en stond dicht bij de leraar, te dicht, bijna tegen hem aan.
'Geen grapjes, jongen. Daar is de zaak te ernstig voor.' Er klonk een nauwelijks ingehouden woede door in de stem. 'Als ik jou roep, heb je maar te komen.'
Otto was tien centimeter groter dan de man. En breder. Het leek alsof hij op het punt stond de man een kusje op zijn voorhoofd te geven, zo dichtbij stond hij.
'Maar meneertje toch,' grijnsde Otto. 'Waarom zo moeilijk doen? Het was toch maar een vergissing? Otto... Oskar, what's the difference? U wilt mij spreken, spreken zult u mij. Ik loop wel even met u mee.'
De man deed een stap achteruit en brulde: 'Ga weg! Ik wil dat je hier weg gaat. Verlaat dit gebouw! Onmiddellijk! Ik stuur wel een brief naar je ouders.'
Hij maakte rechtsomkeerd en liep met driftige pasjes terug naar zijn kantoor, nagestaard door iedereen in de kantine.
Otto haalde zijn schouders op en zuchtte, pakte zijn boterhamzakje en begaf zich naar de ruimte waar zijn jas en zijn rugzak aan de kapstok hingen.
|
