|
< terug
Task Force Romeo - 4
4
Dinsdag 27 april, 20:30 uur, Durrės
De avond was al ettelijke uren oud toen Pardoens en ik naar het hoofdgebouw liepen om er onze nieuwe werkomgeving te gaan verkennen. Ik weet niet juist wat ik verwacht had daar te vinden, maar zeker niet dat wat ik te zien kreeg. In Belgiė werkte ik al geruime tijd in een hoofdkwartier en ik kende de samenstelling ervan, ook van een operationeel hoofdkwartier. De mariniers waren al meer dan een week ter plaatse. Nochtans nergens een spoor van een keurige OPS-centrum. Had het commando andere prioriteiten? In het midden van de grote zaal stond een lange tafel waarachter twee officieren zaten. Als je sprak, antwoordde jouw echo. Tussen de papieren en fardes stonden telefoons en ik ontdekte ook een paar mobiele telefoons. Nergens zag ik echter kaarten liggen noch hingen die aan de muur. Ik dacht het bij het verkeerde eind te hebben. Dit moest de receptie zijn. Later zou ik de situatie beter begrijpen.
De twee mannen waren de duty officer en een adjunct die ons eerlijk enthousiast begroetten. Eindelijk een paar vriendelijke mensen. De kapitein scheen een stuk openhartiger dan diegenen die we tot nu toe ontmoet hadden. Luchtig legde hij ons zijn taak uit. Vooral veel telefoneren en alles netjes in een logboek noteren. Indien er zich een dringend geval voordeed, dan moest hij de betreffende diensten waarschuwen waaronder CIMIC, een cel die blijkbaar bijzonder veel gesolliciteerd werd.
Veel viel er niet te zien en toen ik toevallig ontdekte dat een van de mariniers met een van de Gsm's een privaat gesprek voerde, vroeg ik de duty officier of ik even kort naar huis te mocht bellen om mijn familie gerust te stellen. Hoewel Durrės nu niet direct aan het front lag, dachten familieleden meestal dat er dagelijks op ons geschoten werd.
De vriendelijke kapitein Eerenberg had geen enkel bezwaar en gaf me dadelijk het toestel met de hint dat ik beter naar buiten kon gaan om een betere verbinding te realiseren.
Mijn adjunct volgde mij op de voet, want ook hij had familie.
Buiten was het bijna aardedonker geworden. In het zwakke licht van de paal lantaarns wierpen palmbomen grillig dansende schaduwen op de open vlakte. We zetten ons op een bank langs een lange struik voor het gebouw en ik belde als eerste. Pas had ik mijn echtgenote aan de lijn, of een donkere, dreigende gestalte dook voor ons op. Dit is er een van de marine, schoot het door mijn hoofd. Wijdbeens, de handen in de heupen, snauwde hij op barse toon:
"Van wie is die telefoon?" Alsof ik die gestolen had. Ik kon de graad van die kerel niet onderscheiden, dus bleef ik voorzichtig. Men weet maar nooit. De enige zekerheid was dat het geen generaal kon zijn, want die waren er hier niet. Die zaten in het AFOR hoofdkwartier, een paar kilometer verderop.
"Van wie? Ik heb die zopas van de dienstdoende officier gekregen." Mijn stem werd toch iets luider, want mijn organisme heeft de neiging om zich aan de grillen van een gesprekspartner aan te passen. Zo luid toch ook weer niet.
"En wie bel je dan op?" Die kerel dacht beslist dat ik doof ben en bleef maar schreeuwen. Wist hij dan niet dat Belgische officieren jaarlijks een gehoortest moeten afleggen?
"De familie, om die gerust te stellen." Ik werd nerveus, maar hield me in.
"Je gebruikt een Nederlandse telefoon! Wie denk je wel dat de rekening betaalt? De Gsm's zijn alleen voor de Nederlanders bestemd!" Klare taal. Gelukkig loste ik op tijd de telefoon die hij brutaal uit mijn hand rukte en ik werd daarbij gelukkig niet verwond. De onbekende bullebak verdween voor zich heen pratend in het hoofdgebouw. Later zou ik vernemen dat dit de Stafchef was.
Wow, van samenwerking gesproken, dit beloofde nog interessant te worden.
Welkom bij de mariniers in Durrės.
feedback van andere lezers- Julien_Maleur
Boeiend. Ben benieuwd naar het vervolg.
groeten
JM
damm: Bedankt
|
