Volg ons op facebook
|
< terug
Alle kleuren van de regenboog
Alle kleuren van de regenboog
Tien bladzijden, lieve lezer, lieve schat, dat is niet weinig. De vraag stelt zich of het onderwerp dat je aanhaalt zich ertoe leent dergelijke leegte te vullen met woorden en leestekens die zinnen dienen te vormen en je, na het lezen ervan, behoren te verrijken met enige inhoudelijke boodschap.
Het ware niet aangenaam mocht de tijd die je zult vrijmaken om ze te lezen, verloren gegaan blijken. Klaarblijkelijk rest er nooit tijd, dus stel ik mij op als graag geziene dief. Ik kom de tijd voor jezelf stelen en als die helemaal zoek is en je hebt je aan het lezen gewaagd, dan steel ik nu tijd van een ander. Niet anders te begrijpen dan die welke je van plan was te spenderen aan je werk en dus aan de belangen van iemand anders dan jezelf, natuurlijk.
Voor een goed doel en volledig in verlof recupereerbaar, werd ik trouwens recent zelf ontnomen van mijn 'vrije tijd'. Het voorbije weekend was dan ook danig gevuld met activiteiten waar ik niet onderuit kon, dat het naar mijn normen een té drukke tweedaagse geworden is. In die mate dat het morgen maandag is, na vrijdag of toch… zo lijkt het.
Zaterdag laatst moest ik, zoals je weet, zo nodig van naam gaan veranderen. Als het ondertussen nog niet geschied is, zal je wellicht nog via de media vernemen, dat de verandering niet meer dan dat inhoudt. Tot op heden toch, dien ik er voorzichtig aan toe te voegen. Want uiteindelijk weet je nooit wat de toekomst brengt en mag je nooit verwachten dat alles blijft zoals het is of zoals je voor hebt dat het was.
Dat heb ik al een paar keer mogen ondervinden, zelfs vrij kort na elkaar. Heden ten dage moet een mens zich nogal flexibel opstellen en moet hij vooral over een groot aanpassingsvermogen beschikken.
Enerzijds is het nu nog maar anderhalf jaar geleden dat de toen als veilig aanvoelende stoel van onder mijn kont weg gegraaid werd en ik zonder inspraak bij een zuster op de koffie mocht, interpreteer maar 'moest', want veel te kiezen had ik niet. Alhoewel het zwarte drankje mij met een wolkje wel kan bekoren, had het zo'n danig bittere nasmaak en was het zo slecht te verteren dat ik algauw wist en duidelijk maakte dat ik het daar voor bekeken zou houden.
Elk mens met iet of wat eergevoel zou het zelfde gedaan hebben. Dus tijdens een gesprek, dat ik schijnbaar geduldig afwachtte, maar dat mijns inziens nogal laat kwam, liet ik duidelijk mijn plannen verstaan. Of er wel of niet bewust aangestuurd geweest was op wat ik uitte en men dat voor mij verborgen wilde houden, zal ik zoals wel meer dingen nooit weten, maar ik heb wel enig vermoeden. Je bent dus niet de enige die van tijd tot tijd in doemdenken bedreven kan zijn.
In een handgeschreven en jou persoonlijk overhandigde brief, bofte ik ooit over die vroegere collega's bij wie alles open bespreekbaar was. Tot op een bepaald niveau zo blijkt. Ach vrouwen onder elkaar, er wordt van gezegd en geschreven dat ze er een zootje van maken. Jaloezie, nijd en eerzucht zullen daar wel aan de basis van liggen. Het mag dan ook behoorlijk duidelijk zijn dat eigenbelang niet enkel bij de buren hoog in het vaandel gedragen wordt.
Zonder die geschiedenis helemaal te willen herschrijven, ben ik wel overtuigd dat bovenstaand gegeven in combinatie met een in die tijd nog met procederen dreigend blok, dat maar niet van mijn been lijkt af te raken, ruim voldoende moet zijn om alle aantijgingen van mij af te schudden. Trouwens, op mijn commerciële en administratieve doen en laten viel er niets aan te merken, dat werd mij duidelijk gemaakt. Alleen de omgang met mijn lieftallige collega's werd omschreven als onhoudbaar. Het is niet alleen in conclusies en besluiten dat de rollen omgedraaid worden, dat is een feit.
Als ik nu van achter mijn bureau scheef kijk en een grapje maak tegen mijn huidige collega en haar ervan wil overtuigen dat ik een moeilijke, een vieze, een pietprecieze, vitterige collega ben, waar niet mee samen te werken valt, dan lacht ze mij vierkant uit en zegt ze meer dan beslist dat ik dat zelf niet moet geloven. Te bedenken dat er een dag geweest is dat dit wel het geval was. Mezelf te goed kennende, geef ik toe mij niet met prutsers te willen inlaten, vooral niet als ze zich als dé professionals pogen voor te doen.
Eerder was ik al wel eens weggegaan en verlopen, omdat bepaalde zaken niet aan mijn verwachtingen tegemoet kwamen, maar of ik nu een derde van gelijke activiteiten op mijn palmares wilde zetten? Liefst niet, want dat valt op den duur niet meer uit te leggen, te verdedigen of goed te praten. Zoals 'altijd' mag een groot woord zijn, maar zoals in ieder geval 'meestal' slaagde ik in mijn opzet en kon ik na drie gesprekken en een reeks testen, enkele weken later terug plaatsnemen bij diegene die ik indertijd in de steek gelaten had, omdat ik niet kon zetelen in de stad die mij het beste uitkwam. Deze keer wel precies daar.
Anderzijds is het ondertussen al tien maanden geleden dat de boodschap waarover deze bladzijden zouden moeten gaan in een weinig zeggend e-mail bericht werd aangekondigd. Over datgene wat verandert en dat het alles zou zijn, werd toen nog in geen van onze landstalen melding gemaakt. Het leek eerder alsof niets zou blijven zoals het was. De schrik sloeg mij om het hart, want ik was nog maar een half jaar terug en dus net uit mijn proefperiode. De onzekerheid die mij op dat ogenblik overviel kon ik wel missen.
De weloverwogen beslissing om terug te keren naar mijn leermeester in dit commerciële vakje leek op slag niet meer zo doordacht, maar wie had dat kunnen voorspellen? Niemand natuurlijk, zoals zo veel vaker in het leven, heeft een onschuldig individu veel dingen niet in de hand en moet hij zich proberen te schikken naar wat hem overkomt.
Bijgevolg werd het niet alleen vroeg donker 's avonds, maar bleek overdag ook een donkere wolkenhemel mij in zijn macht te krijgen. Wachten en afwachten, bleek ook hier de boodschap. Meer nieuws ergens in het voorjaar, zo klonk het.
Ondertussen passeerden de lange avonden, nog langer voor wie nooit meer op tijd in zijn bed geraakt en geen zielsverwant kan of durft aan te spreken. Waarschijnlijk zou de goede relatie met een familielid van dezelfde generatie hier verzachting kunnen brengen. En alsof ik elk woord dat ik in de laatste drie jaar uitgesproken heb, opgeslagen heb op een aparte harde schijf, herinner ik mij dat ik je eerder verteld heb dat ik er eentje van enkele jaren jonger lopen heb, dat zowat het tegenovergestelde van mezelf is.
De verschillen zijn, niet alleen wat het uitzicht betreft, danig groot. Het zit hem vooral aan de binnenkant en wat eruit komt en hoe. In onze schooljaren gingen we op woensdagmiddag eten bij mijn meter en ben ik meer dan eens al wenend van de tafel weggelopen, omdat ik niet kon omgaan met haar brutaliteiten. Met de jaren leer je daar weg mee kunnen, zonder dat je het nog op een lopen zet. Ondertussen is ze zelf al wat getemperd, maar is het contact in die mate verwaterd dat het dit jaar van de feestelijkheden met nieuwjaar geleden is dat we elkaar nog gezien hebben.
Niettegenstaande familiebanden dus niet altijd de beste blijken te zijn, heb ik me nooit willen vergapen aan vriendinnen. Behalve toen het vrij goed klikte met de moeder van een klasgenootje van één van de zonen en zonder meer ook met haar man die altijd liefdevol aan haar toegewijd in de gebuurte was en steevast voor de vrolijke noot in de bende zorgde. Sociaal bewogen als het echtpaar is, kennen ze echter te veel mensen en probeerden ze mij tevergeefs te koppelen aan enkele van hun single vrienden. Toen ik dat in het oog begon te krijgen en er ook begon op te letten dat mijn zogenaamde vriendin altijd zodanig bezet was door allerhande activiteiten, dat er zowaar geen ruimte over bleef voor het in stand houden van zelfs een sporadische vriendschap, was de kous af. Een druk sociaal leven kan nogal beperkend en verstikkend zijn, zo blijkt.
Een denker op een doemdenkend moment kan dan al eens tot harde, soms radicale besluiten komen. Meestal heeft hij er zelf het meeste zeer van en zo gebeurt het al eens dat een mens zich op niet bepaald positieve wijze uitlaat op een dierbaar antwoordapparaat… Wees gerust, een geschreven reactie kan de adem al evenzeer doen stokken.
Ik heb een klant die mij volgt doorheen de kleuren van de logo's die boven mijn bureau de revue passeren. Niets gesteund op achterna geloop of wat eraan aanverwant is, wel klantenbinding en pure professionaliteit waarin ook ruimte bestaat voor een losse babbel. Het valt te zeggen, die ruimte is er gegroeid na een voorval zo'n 3,5 jaar geleden. Ooit ben ik door de man uitgekafferd voor iets waar ik bij god niets kon aan doen. Hij kende mij op dat moment nog niet goed genoeg om te weten dat ik net door dat incident zou blijven doorgaan. Het vertrouwen groeide zonder het nog over die boze razernij te hebben en pas maanden na het voorval, kwam het plots terug ter sprake en heeft hij zich in zowat alle talen die ik begrijp verontschuldigd. Zeer dankbaar en ontladend voelt zoiets, maar toch ben ik er niet zo voor om de dingen te laten broeden of sluimeren.
Misschien komt dat door de levensfase waar ik nu in zit of door de fouten die ik in het verleden gemaakt heb. Eruit te leren en beter te gaan doen is de boodschap, nietwaar… maar het valt nogal zwaar als tegenpartij tot geen enkele vorm van communicatie in staat blijkt te zijn.
Recent ging ik langs bij een drukkerij en las ik een kunstzinnige gravure in een steen in de gevel 'zelfs in het vallen zoekt elk blad naar een zin, woorden sta op en wandel'. Los van die dikke bundel, die voor jou rechts, voor mij links, comfortabel dienst doet als armsteun, lijkt het hier zo zinvol het blad vast te houden, het niet te laten vallen, de woorden niet naar dé of een zin te laten zoeken, maar ze zin te geven.
Een niet zo bedoeld en ongelukkig geformuleerd ingesproken bericht en een bijzonder fel geschreven antwoord met een verscheurend trieste aanvang, gaven mij zo'n barslecht gevoel dat een reactie niet mocht uitblijven. Het idee te verliezen wie ik vertrouwde en ondertussen ook wel liefhad en nog heb, maar nog erger de gedachte deze persoon onrechtmatig scherp toegesproken te hebben, maakte mij onrustiger dan gelijk welke gebeurtenis in de laatste turbulente jaren.
Ik had een blad in mijn hand. Had er op geschreven wat ik wilde zeggen, gekriebeld en gekrabbeld om de draad in geen geval kwijt te raken, maar ik had de tekst niet nodig. Die vervaagde in gelukzalige geruststelling. Ik kreeg niet veel kans iets te zeggen, laat staan mij te verontschuldigen en ik mocht er niet meer op terug komen.
Na de kerst- en nieuwjaarsperiode en bijgevolg in het voorjaar aangekondigd, zou er dus toch een derde op mijn lijstje komen te staan. Vanaf morgen maandag heel concreet, want gisteren werd de kleur van mijn stoel veranderd en dus materieel gezien niet alleen de naam. De oude stoel, pas twee jaar gebruikt, moest dezelfde dag nog weg, dus nam ik hem mee naar huis, wat op voorhand afgesproken was en mocht.
Als straks één of ander notaris een inventaris zal komen maken in het huis, dan zal hij die toch van zijn lijst moeten schrappen. Vergelijking met eerder gemaakt fotomateriaal zal hier wel voldoende bewijsmateriaal leveren om aan te tonen dat die niet tot de gemeenschap behoort. Een belangrijke videoreportage, die ikzelf niet in mijn bezit heb, zal natuurlijk de doorslag geven.
Bij serieuze vergelijking zal ik echter toch moeten toegeven hier wel het één en ander vervreemd te hebben. 't Is te zeggen gebroken te hebben. Namelijk het merendeel van het halve wijnglazenservies dat mij zonder 1 fles wijn achtergelaten werd. Wijn is gauw gekocht natuurlijk, maar je kan uit een mooi glas ook iets anders drinken, zoals bijvoorbeeld pompelmoessap.
Wat het glazen breken betreft, ik stop ze niet in de vaatwas en zo zijn ze op ongeregelde tijdstippen stuk per stuk met de hand afgewassen geworden. Het zit allemaal nogal simpel in elkaar, want rond de afwasbakken zit granietsteen en als daar per toeval een glas tegen terecht komt, zelfs al wordt het heel zachtjes gemanipuleerd, dan breekt dat glas, meer is er niet aan.
Dat beweerd wordt dat scherven geluk brengen, zal die aangestelde notaris ook wel weten en na hem daaraan herinnerd te hebben, zal ik hem ongetwijfeld met opgetrokken wenkbrauwen aankijken en ook nog eens kort naar hem lachen. Het laatste doe ik uiteraard liever lang en uitgebreid over onderwerpen zoals een 3-uren contract en 500 000 euro salarisvoorstel.
Gisteren legde immers, mede door ons gesprek, aan als het worden van een unieke dag in mijn leven, want veranderen van naam doe je niet onopgemerkt of onvoorbereid. Ik keek er nu wel naar uit, want de benieuwd makende boodschapjes die de afgelopen weken verspreid werden, lieten verstaan dat er iets speciaals op het programma stond.
Zoals echter wel vaker het geval is als je veel van iets verwacht, werd het een leuke en vermoeiende dag, maar geen dag om tien bladzijden over neer te pennen. 's Avonds kwam ik veel te laat aan en was er geen mogelijkheid meer om de vermoeide trekken van mijn aangezicht te laten weg poederen. Mijn persoonlijke fotograaf liet zich bovendien verontschuldigen, met als reden dat hij zodanig onder de indruk was van het telefoontje dat hij gekregen had de avond ervoor, dat hij niet kon geloven dat hij er zou van af komen met een contract en het betalen van de door hemzelf voorgestelde som.
Na de speech en het gepraat liepen we met de hele groep in hetzelfde poloshirt rond, wat natuurlijk wel voor een bepaald gevoel van samenhorigheid gezorgd heeft. Echter moet je jezelf eens gaan zoeken op de groeps- en sfeerfoto's die genomen zijn… geen lens heeft mij opgemerkt en alhoewel ik er toch wel ergens moet gespot geweest zijn, ben ik gewoon onvindbaar.
Het enige waar ik vanaf nu nooit meer zal moeten naar zoeken is mijn auto. Begrijp me niet verkeerd en was het maar waar dat er mij een wagen toebedeeld werd. Als ik de kosten bekijk die er de laatste 2 maanden aan geweest zijn, dan is het nu wel dé moment.
Als ik 's avonds naar de parking aan de kerk loop, zie ik de sticker naast mijn nummerplaat al van ver fluoresceren. Ik had nooit gedacht dat ik mijn bakske nog voor reclamedoeleinden zou inschakelen, onvergoed dan nog. Hopelijk brengt die sticker geen onheil doordat iemand er zich in dergelijke mate door laat afleiden of verblinden dat hij zonder meer in mijn achterste rijdt.
Want tot op heden rij ik ongevalvrij, althans 'het veroorzaken van een ongeval'-vrij. Ik ben wel al aan mijn tweede wagen toe, wat gezien mijn leeftijd niet ongebruikelijk is, maar er hangt toch een vertelsel aan vast.
In de maand november voor de wissel der millennia was ik bijzonder gelukkig met de Virgo a Strata in het handschoenkastje van mijn toenmalige groene Fiësta.
Als je nu overvallen wordt door een razend benieuwd gevoel, dan weet ik dat al het voorgaande niet meer dan bladvulling was. Niet veel soeps eigenlijk en verdraaid oninteressant, dat zeker.
En lieve lezer, lieve schat, ondertussen ben je zowaar aan de helft van bladzijde zes gekomen en moet ik toegeven enig plezier te vinden, ten eerste in de gedachte dat je misschien wel benieuwd bent nu en ten tweede in het mij voor de geest halen dat je net wel zult gelachen hebben, omdat ik zo'n expressief adjectief gebruik, 'razend' dan nog wel.
Iedereen die ooit zelf een eerste auto van dat bepaald merk gehad heeft, zal vooral razend worden als hij verneemt wat een weliswaar aangetrouwde tante uit haar mond durfde te flappen, toen ze vernam tot welk automerk ik mij indertijd had laten verleiden. Het laatste woord van wat ze zei, zal je zeker tegen de borst stoten en alhoewel je mij nog nooit verteld hebt dat je ooit stripverhalen gelezen hebt, zul je je de omvang van de borstkas van Jerom wel kunnen voorstellen. Ik ben zeker dat zelfs die niet breed genoeg is om de stoot zonder reactie te incasseren.
Bovendien vertelde je mij recent hoeveel jaren het geleden is dat je nog gefietst hebt en hoe die activiteit je indertijd vergaan is. Jij wenst je beenspieren overduidelijk nooit meer te intoxiceren, laat staan dat je ze zou willen neerzetten in de organische toestand waar het woord waarover ik het wil hebben naar verwijst.
Wat voor bedorvens had die tante dan wel gezegd? Om bij hoger vermelde stripheld te blijven, kom even mee in de tijd… stap maar in, professor Barabas drukte al vaker op de knopjes, soms zit hij er een paar jaar naast, maar het loopt altijd goed af. En wees gerust, als je mij vergezelt hou je er nooit enige vorm van spierpijn aan over. Indien toch, dan sta ik persoonlijk garant voor het uitgebreid masseren van alle plaatsen waar je ook maar iets meent te voelen.
Op mijn 23ste kennen wij elkaar nog lang niet. Ik heb wat centen verdiend en verhuis naar een plaats zo'n 50 km van de stad waar ik werk. Tot voor kort ging ik te voet, maar die nieuwe afstand zie ik niet zitten, dus wil ik mij een aangepast vervoermiddel aanschaffen. Zo één met vier wielen en een motor, inderdaad. Totaal niet milieubewust, nochtans is de tijd dat ik met 'No Time To Waste' op mijn rug rondliep niet eens zo lang geleden. Ik probeer mijn geweten te sussen met de gedachte dat ik gene groten bak moet hebben, daar kan ik trouwens niet mee manoeuvreren. Een functioneel, betrouwbaar en niet te duur autootje, lijkt de beste optie. Al die chiqué heb ik toch niet nodig.
Gelukkig als geen één vind ik een speciale editie van een 5-deurs Ford Fiesta. Perfect, donker groene kleur, grijze panen binnenbekleding, alles wat ik zoek verenigd in dat blinkende karretje en 'hap' het is van mij! Gratis erbij, het lijkt wel een postorder buiten formaat: een 10-delige reisset van Laurent David.
Trots als geen ander licht ik mijn familie in over mijn aankoop. Maar het fijne gevoel is naar de haaien als een tante reageert met de gesnauwde woorden "Ford is vort!" Gelukkig vervoegt die tante de stamboom van de andere kant van het bordeaux boekske dat ik recent mocht in ontvangst nemen, nadat ik mijn handtekening zette onder een verbintenis die mij menige jaren later zuur zal opbreken. Van verzuring en pijn gesproken ! Mijn frank begint te vallen zo rond de tijd dat de euro algemeenheid wordt.
Als ik heden ten dage een Ford zie, het moet zelfs geen Fiesta zijn, dan denk ik nog steeds aan die moker-slagzin terug. Dat zijn zo van die dingen die tussen de oren blijven hangen. Inmiddels en waarschijnlijk door het ouder worden, maar wie geeft dat graag toe? Dus: door het wijzer worden, leert een mens dergelijke uitspraken in een ander en relatiever kader te plaatsen. Afhankelijk van de mond waar het uitkomt, gelooft men al eens rapper dat een infantiele zegswijze als 'al wat da ge zegt zijt ge zelve' eerder waarheid is dan aanstellerij. Mevrouw de tante kon haar eigen innerlijke vort maar op één manier kwijt en dat was door anderen te tergen en te kwellen. Een mens om nooit meer tegen het lijf te lopen dus.
Het toppunt van bovenstaande uiteenzetting is dat de madam, op dat moment met een Mercedes rondtoerende, enige jaren later zelf met een Ford, zij het een uiterst luxueuze versie, kwam aanzetten. Had die met mijn zuster te doen gehad, dan had ze op dit moment wel haar vet gekregen.
In ieder geval en om wat dichter bij de kwestie te komen, Barabas dropte ons te ver terug. Jij zit nog steeds nieuwsgierig op het vervolg van de inhoud van mijn handschoenkastje te wachten. Klik nu zeker je veiligheidsgordel vast, want we flitsen dus naar het einde van het vorige millennium. Jammer genoeg kennen we elkaar nog steeds niet.
Gedurende de voorbije jaren, heeft mijn groen Fordje zeer goede dienst gedaan. Op een schone ochtend ben ik op de baan, als een oud boerke vergezeld door zijn ronde boerin, in ne witten jeep van zijn erf komt gebold en ogenschijnlijk denkt dat hij het zich kan veroorloven om de meest essentiële verkeersvoorschriften aan zijn botten te lappen.
Zonder naar links te kijken, hotst hij de straat op. Onbeleefd en een ingetogen vloek waard, maar op het eerste zicht niet direct een reden tot paniek. Ik vertraag van 70 naar 50 en begin een inhaalmanoeuvre, want er is in de verste verte geen tegenligger te zien. Alles kits dus, maar niet achter de rits van het boerke, dat ook gezien heeft dat er geen tegenligger komt, maar nog steeds niet in de gaten heeft dat ik daar ben en zelfs al bezig ben met hem in te halen.
Slaat de kinkel wel niet zonder pinken of remmen in naar links! Ikzelf kan geen kant meer uit en bots patat tegen zijne achter zijkant. Mijn Fiesta maakt een zwierige zwaai en staat dan stil, voorkant ingedeukt, ruit gebarsten, …
Geloof mij dat ik er eerst en vooral in gedachten bij stilstond dat mijn, op dat moment anderhalf jarige, oudste meestal achteraan bij mij in de auto zat en dat ik toch een paar keer achterom gekeken heb om mezelf ervan te verzekeren dat hij er inderdaad niet was. Met mijn gerustgesteld moederhart, stapte ik dan maar, met nog bevende benen en ijskoude handen, uit om de papieren in te vullen. Mocht ik daar nog een volle-oude-boeren-lading in de zin van 'wat hebt ge nu gedaan!!!' over mij laten gaan. Ik ???
Op zo'n moment, weet ik niet wat zeggen. Ik ben dan ook mijn zus niet, dus ik dacht 'laat maar razen, ik doe mijn mond hier niet open voor dat de flikken hier zijn'.
Het toeval wil dat mijn gebuur op dat moment passeerde en, zoals hij is, even stopte om te checken of alles wel OK was. Na een kort woord, durfde hij zich niet uit te spreken over recht of onrecht en moest hij zelf weer verder, ik vermoed naar de plaats waar men zich daar wel over uitspreekt.
In de combi gezeten, werd algauw duidelijk dat ik in mijn gelijk verklaard zou worden en overleefde ik met wat pijn aan het borstbeen van de snok van de gordel. Die pijn werd echter maar enkele dagen later voelbaar en mijn scheenbeen kleurde zoveel tijd later ook alle kleuren van de regenboog.
Aangezien de lichamelijke kwetsuren dus niet erg waren: belangrijker en wat ik op dat moment niet zo erg verwachtte, was dat ik onherroepelijk nieuws zou vernemen over mijn voiture. Je kunt het al vermoeden: perte totale, finito Fiesta!
Als je je auto zo ziet wegtakelen voelt dat maar vies aan. De enige tastbare herinnering die ik er aan over hou, is mijn gratis Laurent David ensemble. Vooral als het regent, want dan haal ik mijn grote, echt gigantische LD paraplu boven. Die heeft nu een vast plaatsje gekregen in de koffer van mijn Italiaan, die puur toevallig dezelfde kleur heeft als mijn Fiësta had.
Nochtans was de Punto totaal geen bewuste keuze. Ik moest een auto en wel direct en de Fiatgarage was de enige garage waar ik als voetganger kon binnenstappen en als chauffeur kon buiten rijden. Ondertussen heb ik hem bijna 9 jaar en zoals gezegd, er komen al kosten aan, net nu ik ze kan missen als kiespijn, maar je zult het nooit anders zien.
Los daarvan, betrap ik mezelf er nog op dat ik naar links uitwijk, als er een voertuig uit een rechter weg wat te rap aan komt gereden en niet de indruk laat te zullen stoppen. Dat boerke heeft in mijn hersenen een kronkel gemaakt die niet meer recht te trekken valt.
Vinden jouw hersenen de kronkel naar mijn handschoenkastje al? Met bovenstaande uitleg ben je natuurlijk niet veel, alhoewel… de kennis van wat Latijn kan je wel iets laten vermoeden. Mijne Sint Christoffel, zo dacht ik toch dat het was, zal mij met voorbedachte rade beschermd hebben die ochtend van mijn accident, zo zou ik toch moeten geloven.
Het toeval of beter het geluk wil dat de aanrijding gebeurde toen mijn kind niet achteraan zat én dat ik mijn gordel aangedaan had, want als er één ding is waar ik slordig op ben, zelfs nu nog, dan is het dat. Had ik hem niet aan gehad, dan zou ik hoogst waarschijnlijk niet meer met hetzelfde aangezicht rondlopen en zeer zeker op tijd moeten gekomen zijn voor een kostenloze maquillage.
De schminkdozen waren dus al toe, want de West-Vlamingen hadden zich weer zodanig aan hun opgelegde taken toegewijd dat ze te laat kwamen. Maar geen getreur daarvoor, ik heb het gezien en gehoord, ik was erbij en OK het was goed, maar de verwachtingen lagen nog hoger.
Na late, maar behouden thuiskomst, reed ik mijn garage in en dacht ik nog eens aan mijn Christoffel, die er geen blijkt te zijn. Het ronde plastieken plaatje dat in een handpalm past, toont een mooie goudkleurige Maria met een kroon en een aura. Ze is vergezeld door haar kind, al evenzeer uitgedost. Er rond staat 'B. Virgo a strata - iter para tutum'.
Indertijd heb ik het van de moeder van de andere kant van het eerder vermelde bordeaux boekske gekregen en heb ik het onverschillig in mijn handschoenkastje gesmeten. Ondanks het vervlogen contact zal ik graag geloven dat alle moeders het beste voor hebben met hun kinderen, al ware het in hoofdzaak met hun eigen kinderen.
Zelf moet ik nu het beste voor hebben met en voor de mijne. De situatie die zich voordoet zorgt er voor dat mijn zenuwstelsel het alweer enkele weken hard te verduren heeft, mijn darmstelsel ondervindt ernstige stoornissen en aan genoeg nachtrust kom ik niet. Ik zal er minstens even veel weken over doen om mijn ritme en lichaam weer in het gewone doen te brengen. Gelukkig is het al de eerste keer niet meer dat dergelijke ontregeling mij overkomt. Het is een kwestie van tijd en opletten met wat te eten en te drinken. Ik ken het wel.
De spanning rond het bericht dat zal komen, de ontmoetingen té kort op elkaar en vooral het niet kunnen communiceren, dat zijn de dingen die mij gek maken en dat heeft zijn uitwerking op mijn leef- en eetgedrag. Vooral wat het bericht, het arrest, zal brengen maakt mij razend benieuwd en alhoewel jij al overtuigd bent van wat het zal worden, vraag ik mij af of de kaarsen van mijn meter het nog even goed zullen gedaan hebben als vroeger.
Een verhaal dat kort uit de doeken te doen is. Ze brandde vroeger altijd al kaarsen voor 'haar meisjongens' als we examens hadden. Dat we alle vier altijd goede punten hadden, zal wel meer met onszelf en ons studeergedrag te maken gehad hebben, dan met de werking van de kaarsen. Maar toch, de gewoonte om het aan memee te vragen is gebleven.
De dag dat ik mocht aanhoren dat men in Gent grappige en passende spreekwoorden durft te gebruiken, heb ik er in de voormiddag nog speciaal voor gebeld, want ik werd op het werk plots overvallen door de gedachte dat ik het mezelf wel nog lang kwalijk zou nemen als dit zaakje slecht zou aflopen en ik niet zou gevraagd hebben een kaars aan te steken.
Je zult denken dat dit rein bijgeloof is en terecht, maar het sterkt het geloof. Je ondervindt zelf aan den lijve dat er in het leven zoveel dingen gebeuren waar we geen vat op hebben, dat het zo belangrijk is te blijven geloven dat het goed komt. Ik koester meer zorgen om jou dan ik hier kan neerschrijven, soms overheersen ze de mijne die in vergelijking met die van jou ontegensprekelijk niets zijn.
Veranderen van naam is één ding, maar blijven wie je bent en steeds weer wachten, hopen en geloven dat het goed komt, hoe lang het ook duurt en welke moeite het ook kost, is niet altijd gemakkelijk en vraagt soms net te veel moed.
Tien bladzijden neerschrijven vraagt geen moed en is niet moeilijk, want papier is gewillig. Je krijgt een onderwerp en wijkt er gewoon van af als het niet interessant genoeg is. Nochtans is het niet simpel iets neer te zetten dat leesbaar is voor jan en alleman, maar dat klaar en duidelijk is voor de persoon voor wie het bedoeld is. Het is nochtans zeer eenvoudig, je ligt mij nauw aan het hart en ik wens dat het leven ons goed gaat.
Dat de zon binnenkort in alle kleuren van de regenboog mag schijnen…
28 september 2008.
|
