|
< terug
ik wil de titel nog niet verraden (misdaadverhaal)
Tot haar verrassing had ze lang en diep geslapen. Gewoonlijk werd ze midden in de nacht wakker en schreef dan indrukken van de dag van zich af. Ze rekte zich uit van haar sofa en merkte dat het morgenlicht het tafelkleed onder haar computer in twee tinten diep roze verdeelde. 'De planten water geven,' dacht ze en vlak nadien herinnerde ze zich de donkere samenscholing van buurtbewoners rond het huis van Gaby en Felix. Ze kreeg een opgewonden gevoel, vreugdevolle spanning.
Na haar eerste lome ochtendsigaret verhuisde ze naar haar slaapkamer om op bed de vreugde te concentreren in een bevrijdende ontlading. Ze lag op haar buik en stelde zich voor hoe zijn sterke lichaam haar naderde. Alleen hij was op dat cruciale punt beter geweest dan zijzelf. Ze concentreerde zich, begon te zweten, hoorde haar eigen hijgen, beet op haar lippen om zijn naam niet luidop te roepen.
Ze draaide zich op haar rug en bleef nog eventjes liggen. Het was een opluchting geweest toen bleek dat ze bij haar minnaars nooit zijn naam luidop riep. Ook niet toen ze klaarkwam bij Karel, haar ogen opende en tot haar immense verwondering het verkeerde gezicht zag.
Ze moest pas morgen terug werken. Ze zou vanavond wel een douche nemen. Ze poetste haar tanden en smeerde wat deodorant onder haar oksels, verwisselde haar onderbroek voor een vers exemplaar. Voor ze haar zwarte slip van gisteren in de wasmand gooide, rook ze aan het kruis. Ze haalde de borstel door haar haar. Dat ze in haar kleren geslapen had werd door niemand opgemerkt. Ze deed haar onopvallende grijsgroene jas aan, sloot haar appartement af en ging verwachtingsvol naar buiten. De tram wiegde haar naar de Groenplaats. 'Ben ik te voorzichtig?' dacht ze.
Met de Gazet van Antwerpen installeerde ze zich op een terras onder de kathedraal. 'Een koffie en een croissant alstublieft.'
Ze stelde het zoeken naar wat gisteravond in haar buurt gebeurde nog uit. Ze voelde aandachtig het effect van de frisse zon op haar gezicht en rekte de tijd en de hoop dat wat zij dacht waar was.
Twee sigaretten lang staarde ze naar het standbeeld van Pieter Breugel en de daklozen in donkere kleren. Een jonge man met haar tot halverwege zijn rug dronk ochtendbier. Een andere leunde met zijn hoofd achterover alsof hij genoot van de zon. Slechts een vrouw zat tussen het groepje geldlozen op de voet van het standbeeld. Alice wist dat ze er twintig jaar ouder uit zag dan haar reële fysieke leeftijd. Het was een truc van haar: armen bekijken om te beseffen hoe rijk ze zelf was. Een rijkdom die binnenkort, als god het beliefde, ook werkelijkheid zou worden. Dat ze zich daarmee de haat en minachting van haar familie op de nek zou halen kon haar niet meer schelen.
Ze kon het niet langer uitstellen: ze opende de krant en... op pagina drie zag ze het bericht dat al haar vreugde bevestigde. 'Je bent vrij!' dacht ze.
Zou haar nakende rijkdom niet enkel financieel zijn?
feedback van andere lezers- jan
onderhoudend en boeiende tekst!
grts
Magdalena: feedback van jou geeft mij altijd vreugde, echt waar! - sproet
tot uikijken naar vervolg. beeldend geschreven.
liefs, trees - Rob
Het begint wat "damperig".
Op het moment dat je de naam "Alice"noemt is het niet duidelijk of het over de vrouw tussen de zwervers of over de vrouw op het terras gaat. - Mistaker
In het begin gebruik je wel erg vaak het woord 'ze', dat leest niet echt lekker. Verder heb ik hetzelfde probleem als Rob, met die Alice.
Ben zeker wel benieuwd naar het vervolg.
Liefs,
Greta - lief
knap!
liefs
|
