 |
Passie voor schrijven
|
|
| home wat is writehi(s)story? bladeren uitgeven gezamenlijke publicaties boekenwinkel manuscriptanalyse inschrijven contact | ||
 | top 10 wedstrijden forum hulp | |
Volg ons op facebookGa naar chat |
De Verpleegkundige (2)door Peerke
Als ik de sleutel naast de loodzware deur weer omdraai hoor ik hoe de deur zich overtuigend vastzuigt in het magnetisch slot. Er is vanzelfsprekend geen gevaar meer voor ontsnapping maar het is protocol dat bij een overlijden de andere patiënten niet op de hoogte mogen worden gebracht van het hoe en waarom. Deze hele kwestie zal al pijnlijk genoeg zijn, en daar heb je geen wandelende psychoses, border liners, of dwangneurotici bij nodig. Ik vraag me af wie de psychiater van dienst is. Het halletje waar ik doorheen loop grenst aan alle vier de separeerruimtes. Het is een tussenruimte tussen de separeer en de afdeling, met douchegelegenheden. Twee zware deuren staan uitnodigend open, de vierde separeer is ook bezet. Daar ligt Koen, die al zeven maanden in de separeercel leeft. Kon Eveline van Eeden zich nog douchen aan het begin van de dag, zodat wij, als verpleegkundigen haar separeer schoonmaken konden, bij Koen is dat enkele maanden geleden acuut beëindigd. Hij had het bij een bezoek op een gegeven moment op een verpleegkundige gemunt. Toen die een kartonnen bord met voorgesneden brood voor hem neerzette greep Koen de arme uitzendkracht in het kruis. Om niet meer los te laten. Agnes, die buiten de separeer toezicht hield, sloeg direct groot alarm maar het leek een eeuwigheid te duren voor er daadwerkelijk hulp kwam. De naam van de uitzendkracht herinner ik me niet meer en zijn geschreeuw kan ik me ook niet herinneren maar dat kwam omdat ik vrij was die dag. Wat ik in de rapportage las en van iedereen hoorde was dat het een oerschreeuw was geweest die zo'n kwartier had aangehouden. Met zekerheid weet ik dat de jonge uitzendkracht zijn testikels verloren is. Iemand als Koen, die met een nietje zijn eigen oog uit zijn hoofd had weten te snijden, was met de uitzendkracht niet zachtzinniger omgegaan. Het geschreeuw was opgehouden toen de uitzendkracht uiteindelijk het bewustzijn verloor. Sinds dat voorval was Koen niet meer buiten zijn separeercel geweest. Wettelijk was dat natuurlijk onmogelijk, maar dat was er wel meer… Koen kreeg zijn eten pas door de cel naar binnen geschoven als hij de kartonnen po met zijn behoeften netjes bij de deur had gezet. Hij moest vervolgens zijn vuile scheurhemd bij de deur leggen en dan op zijn buik op het verhoogde blok beton gaan liggen. Voor hij zich op zijn buik draaide moest hij de scheurdeken (heel stevige deken, bijna niet kapot te krijgen) over zich heen trekken en dan zichtbaar zijn handen op zijn rug vouwen. Pas als hij die idiote voorschriften allemaal had nageleefd dan was een ontbijt van plakkerig wit fabrieksbrood voor Koen een heuse mogelijkheid geworden.
feedback van andere lezers
|
