|
< terug
De Verpleegkundige (3)
Kort gezegd komt het er op neer dat hij zo moest gaan liggen dat het hem de nodige moeite zou kosten om overeind te komen. Wij, als zijn toevertrouwde hulpverleners, keken dan vanuit het ronde raam in de celdeur toe hoe Koen zich in die vreemde positie manoeuvreerde. Lag hij er eenmaal zo bij dat we in konden schatten dat we de deur open konden maken, dan hadden we daar ook weer een protocol voor. Een verpleegkundige ging door de knieën en stond zo gehurkt klaar om het brood en water naar binnen te schuiven en de po met uitwerpselen naar buiten te trekken. Een andere verpleegkundige hield de gebukte collega bij de kraag vast en als die het niet vertrouwde (alleen mannen mochten omgaan met Koen, gezien zijn verleden…) dan trok die de ander in een ruk weer naar buiten en gaf de deur dan de zwiep die de magneten weer aan elkaar deed klinken.
Wat een hel was dat werk, en wat een lul ben ik dat ik daar uitvoering aan heb gegeven. Gelukkig doe ik aan dat soort praktijken niet meer mee. Voor Koen komen nu andere collega's in aanmerking door het roulatiesysteem. Je kon als verpleegkundige slechts een maand zorg voor Koen dragen gezien de omstandigheden. Was het protocol van de ochtend en het ontbijt al wat omslachtig, echt lastig waren de douchebeurten van Koen.
Eenmaal per week, liefst op vrijdag, kwam een kleine delegatie van het personeel van vier afdelingen naar de elfde verdieping van het Andreas ziekenhuis om de cel van Koen uit te mesten en de boel helemaal op te frissen. Bepaald zachtzinnig ging het er niet aan toe.
In het kantoor van onze gekken-etage, zoals we de elfde altijd noemden, kwamen dan acht man samen om de taken te verdelen. Een zou het woord voeren, een ander moest met de dweil heel snel de vloer zien af te nemen en de rest wierp zich als hongerige leeuwen op het tengere maar sterke lijf van onze gekste patiënt.
Als ik terugkijk naar die eerste keer dat ik met een dergelijke benadering werd geconfronteerd dan geloof ik werkelijk dat ik toen voor het eerst echte doodsangst in iemands zielloze ogen heb gelezen. Het was anders dan de ogen van Eveline gisteravond, maar de ogen van Koen, die eerste wasbeurt, waren een nachtmerrie. Omdat het mijn eerste keer was mocht ik zijn zwakke arm nemen. Het voorschrift was dat we met onze rechterknie op zijn biceps gingen zitten en met beide handen dan zijn pols pakten. Het afdelingshoofd nam de rechterarm in spiegelpositie en er waren twee verpleegkundigen per been. Degene die het woord voerde ging Koen met natte washandjes te lijf om het ergste vuil enigszins weg te poetsen, voor zover dat in die benarde positie kon lukken. Vaak kwamen we niet verder dan halverwege. Als hij zich te erg verzette dan stopte we met de wasbeurt en concentreerden we ons alleen maar op het in bedwang houden van zijn angstige lijf. Op teken van het afdelingshoofd verlieten eerst twee beners (twee verpleegkundigen die de benen vasthielden. Dan wikkelden die de benen weer in een scheurdeken. Met de armen gebeurde hetzelfde en bij de tel van drie lieten de laatste twee het lichaam los en sprintten naar buiten. Koen, gek van angst en misschien toch ook wat woede, schoot dan overeind maar viel hard weer neer omdat hij verstrengeld lag in de onscheurbare deken.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Opbeurende literatuur is nog wat anders, maar dat doet natuurlijk gaan bal afbreuk aan de kwaliteit van dit bloedstollende realisme.
Peerke: Mooi, ik neem aan dat ik verder mag? Schrijf donderdag weer verder. Dank! - Julien_Maleur
Het moet erg zijn om met zichzelf in de knoop te zitten en door de buitenwereld voor gek te worden aanzien en overeenkomstig te worden behandeld. De psychiatrie: een boeiende maar ook heel gevaarlijke medische wetenschap (zeker geen exacte wetenschap). Loeren in dit domein vergissing en misbruik soms niet om de hoek?
groeten
JM
Peerke: Eigenlijk zit de buitenwereld juist in de knoop, maar dat wil ze niet erkennen en inzien. Vergissing en misbruik komen zeker veel voor. (ook bij mij gebeurd hoor...) - Mistaker
Heel sterk beschreven. Leest veel lekkerder nu, met meer alinea's.
G
Peerke: Ik luister ook wel naar jou, Greta! - sproet
voor mij een herkenbaar tafereel. heb meer dan tien jaar in de psychiatrie gewerkt.
heel aanschouwelijk verteld en ook goed dat het vertelt wordt.
liefs, trees
Peerke: Mooi, soms ging het echt zo he... Bah! - Vansion
nooit eerder gereageerd op deze serie omdat ik wachtte op het vervolg ...
echt!
Peerke: ... en dat kwam maar niet.
Ik volg de schrijfopleiding bij Script +, dat maakt het voor mij nu moeiijk om iets af te schrijven, maar dat gaat nog wel lukken hoor...
|
