|
< terug
Waarom het gemakkelijker is doden te vergeven dan levenden.
Bij doden kun je je focussen op hun waarachtige goede kanten die ze tijdens hun leven hadden. Je kunt zonder enige terughoudendheid dat stralende deel in de verf zetten, zonder enig gevaar op misbruik.
Als je dat bij levenden doet riskeer je dat ze geloven dat ze alles goed doen en verplichten ze je om hun duistere kant zonder boe of ba te aanvaarden.
Voeg daar nog eens een maatschappelijk stevige positie bij, bij een levende die haar duistere kant enkel in verborgen of nachtelijke uren tentoon spreidt, enkel aan diegenen die haar heel goed kennen. Als je niet vecht, verzuip je.
Ik heb besloten te wachten tot mijn moeder dood is om haar terug te zien én om haar te vergeven.
Begrijp me niet verkeerd: dit is echt een ode aan de stralende kant van mijn moeder. Mét voldoende realiteitszin om te beseffen dat ze haar duistere kant in dit leven nooit meer in toom krijgt.
feedback van andere lezers- jan
komt tijd komt raad, ik vraag me af waarom de moeder/dochter relatie veel emotioneler dan de vader/zoon relatie die meestal veel 'zakelijker' is.
XXXgrts
Magdalena: is dat niet enkel schijn/uiterlijk/het waarneembare?
ik dacht dat stiekem, in stilte, diep in het hart, het eigenlijk op hetzelfde neer kwam? Misschien met minder gebaren en roepen?
XXX - Rob
Toch moet je soms de minder makkelijke weg kiezen, al is het in stilte.
Magdalena: ik heb dat dus echt tot mij door laten dringen.
Ooit zag ik een Tibetaanse lama en na een tijd drong het echt door wat hij zei: én het stervensproces is heel belangrijk, de dood is belangrijk en OOK: dit leven is héél belangrijk.
Er is géén contradictie.
Het zijn de levenden die gemakkelijker iets doen in de fysieke wereld.
XXXX - Mephistopheles
Ik snap waar je het over hebt. Heb m'n vader a
Magdalena: xxxx - thepuppy
Verhaal maar half gelezen, maar de laatste zinnetjes zijn geweldig...
Groetjes,
thepuppy
Magdalena: ik heb die laatste zinnetjes nu zelf ook nog eens gelezen en eigenlijk zijn ze echt vrij goed hé?
:):):) - Julien_Maleur
Hoe voelt het als men als kind of als volwassene met de duistere kant van zijn ouder(s) wordt geconfronteerd? Moet men dan niet kiezen tussen ontgoocheling of het overwaarderen van de positieve kanten van zijn ouder(s).
Hopelijk heb je enkel met de stralende kant van je moeder te maken en word je nooit met slachtoffer van die duistere kant die blijkbaar ontspoort.
vg
JM
Magdalena: soms denk ik dat, moest alle therapie en hulpverlening in de maatschappij voor een tijd gefocused worden op het in toom houden van de duistere kant van moeders die zorg dragen voor kinderen... dat de wereld er ineens véél beter zou uitzien nadien...
XXXX - otiske
Heel juist hoor, heel herkenbaar. Misschien zelfs een beetje TE herkenbaar, haha. Mooi stukje, goed overgebracht, groetjes.
Magdalena: ik grinnik zachtjes omdat het herkenbaar is voor jou :):)
|
