|
< terug
Task Force Romeo - 12
12
Vrijdag 30 april, 21:00 uur, Durrės
Eindelijk bereikte het militair Belgisch konvooi met Pepijn Rudgers en honderd vluchtelingen de havenstad Durrės, maar toen mijn Nederlandse collega contact opnam met UNHCR om te vragen waar hij die personen naartoe moest brengen, bleek het plaatselijk kantoor niet van dit konvooi op de hoogte te zijn. Toen een afgevaardigde hem even later terug opbelde, kreeg Pepijn Rudgers te horen dat De autoriteiten in Durrės weigerden om nog meer vluchtelingen in hun district toe te laten. Nu zat hij in de problemen en hij belde de dienstdoende officier, die mij onmiddellijk op de hoogte bracht. Ik belde dan meteen de OVSE contactpersoon en verwittigde majoor Onderdonk. De zonnige namiddag op het strand had hem terug kleur gegeven en hij zag er uitgerust uit. Even later vergezelde ik hem naar het RV punt ergens buiten Durrės, waar het konvooi op een parking stond te wachten totdat er iemand een beslissing zou nemen. Toen we daar aankwamen, was het al donker geworden. De OVSE en de UNHCR afgevaardigden waren al ter plaatse en ze onthulden hun oplossing. Elbasan!
Pepijn zag er na de achttien uur durende tocht van Kukes naar Durrės uiterst vermoeid uit, maar hij bracht meteen verslag uit. Daarbij liet hij duidelijk zijn ongenoegen horen betreffend de slechte communicatie tussen UNHCR Kukes en Durrės. Door hun fout zat er niets anders op dan dit konvooi naar Elbasan door te sturen. De transport compagnie was reeds verwittigd en die stuurden een aflossingsploeg voor de vermoeide chauffeurs.
Een uur later vertrok het konvooi naar zijn nieuwe eindbestemming, ditmaal begeleid door vertegenwoordigers van UNHCR en OVSE. Pepijn moest er niet meer bij.
Voor ons CIMIC zat het werk erop, maar ik moest me nog voorbereiden op de volgende dag. Binnen enkele uren zou ik een konvooi naar Kukes begeleiden. Ditmaal bestaande uit Nederlandse vrachtwagens en een Belgisch detachement beveiliging. De gebeurtenissen van deze avond waren een voorproefje van wat ik zoal kon verwachten. Hoewel alleen UNHCR verantwoordelijk was betreffende vluchtelingen, AFOR stond in voor logistieke steun en manschappen indien nodig. Nochtans vergezelde geen enkele UNHCR afgevaardigde het konvooi zodat de colonne commandant wel degelijk verantwoordelijk was voor de veiligheid van de vluchtelingen die hij vervoerde. Indien men hem bijvoorbeeld de toegang tot een kamp ontzegde, werden de inzittenden een reėel probleem, zijn probleem. De CIMIC officier speelde daarbij de rol van onderhandelaar tussen de verschillende partijen, en hij moest een oplossing zoeken. En vinden!
Voor het slapen gaan, bereidde ik mijn rugzak en controleerde mijn volledige uitrusting. Omstreeks acht uur moesten mijn adjunct en ik het konvooi vervoegen.
De volgende achtenveertig uren zal ik mijn leven lang niet meer vergeten.
feedback van andere lezers
|
