Volg ons op facebook
|
< terug
Vier vrouwen op restaurant...
Vier vrouwen op restaurant ergens in Brugge, een idyllisch beeld! Was het niet dat één vrouw tetterde en de drie anderen luisterden, naar de monoloog, betoog…
Nee, het was niet monotoon, de mimiek, de juiste intonatie, kracht bijzetten met de handen op het gepaste moment. Klank en beeld synchroon en met passie uitgevoerd. Zo veel vuur dat op gezette tijden het speeksel, langs de mondhoek naar beneden gleed. Met de rechterduim wreef ze de rechter mondhoek droog, de rechterwijsvinger absorbeerde de linkere drup.
Och natuurlijk, jullie willen weten waar het gesprek over ging, ik zei het al, het was geen gesprek. Geen dialoog, simpel een: luister naar mij!
Geluisterd hebben we, willen of niet, twee uur aan één stuk. Mochten wij niets zeggen, o ja wel, alleen werd het niet gehoord. Trek je wenkbrauwen maar op, vrouwen die zich niet laten horen. Denk je dat ik het niet geprobeerd heb? 'Eigen schuld, dikke bult', verdorie, je hebt gelijk.
Ik ben er weer ingetrapt, ik werd terug het kleine meisje, het jongere zusje dat naar de grotere broers zat te luisteren en niets durfde te zeggen.
Luisteren kan ik, als de beste en observeren ook, maar verdomd ik kan ook praten! Na een uur komt er een vraag en ik denk: eindelijk, (mijn mond was gelukkig vochtig gehouden door de witte wijn) ik kan of mag ook iets zeggen.
Wat dacht je, ik ben aan mijn tweede zin begonnen. Je wilt hem horen, ik moet je teleurstellen, hij is achteraan mijn huig blijven kleven. Hoe het komt? Wel, na één uur dat ik dacht nu komt de dialoog, kreeg ik bij de aanvang van mijn tweede zin: 'wacht en laat mij uitspreken…' slik, nee niet de woorden, die zou ik kunnen verteren, maar die furieogen. Ik kromp in elkaar en van de frustratie at ik alle frieten op met een extra kwak mayonaise. 'Ze kreeg geen hap meer door haar keel', is dus bij mij niet van toepassing.
Ik wou opstappen, mijn mening zeggen, ik durfde gewoon niet. Ik met de zo grote mond, compleet lam geslagen. De aanval was groot, het onderwerp ging in principe over mijn job, die ik dagelijks van uit betrokkenheid doe. Ik heb nooit ergens beweerd dat ik de juiste waarheid ken, ik ben een mede oplossing zoeker. Soms onwetender en in de war dan enig mens. Het kwetste mij en nog meer omdat ik merkte dat mensenleed gebruikt werd om de eigen pijn te omzeilen. Wie ben ik om dat aan te kaarten? Ik wenkte de ober en bestelde nog een witte wijn, had die man iets in de gaten: 'hij vroeg een droge of een zoete?' Aarzelend koos ik voor de droge, maar achteraf dacht ik een beetje zoet zou wel goed doen nu!
We waren dus aan het korte intermezzo gekomen, anderhalve zin en de monoloog ging verder. Ik sloot me compleet af en voelde al mijn energie wegstromen, ik werd leeggezogen.
Ik was niet genoeg beneveld om het gesprek niet meer te volgen en ik kromp bij elke zin in elkaar. Het gaf me zo'n vreemd gevoel en ik was te laf om mijn mond te openen. Och, wat had mijn mening opgebracht, ik ken mezelf, ik zou grenzeloos worden! Wie was er mee gebaat, zij wou alleen haar gelijk halen en dat mag ze hebben.
Mijn hart fluisterde: 'Laat maar, verspil je energie niet, dit is water naar de zee brengen!'
Er kwam rust over mij en ik wist dat ik het ook niet wist en het nooit zal weten, wat mensen echt nodig hebben! Ik heb maar één hart en daar is veel plaats in, maar eventjes niet voor jou!
In het naar huis rijden wisselden de gevoelens af, boos en verdrietig. Ik voelde mijn nietigheid plaats nemen achter mijn ogen en de tranen kwamen met gebalde vuisten.
ps: Is me dit weekend overkomen bij het terugzien van een paar vriendinnen.
feedback van andere lezers- aquaangel
op restaurant, klinkt in mijn oren verkeerd....
misschien is het streekgebonden?
Vier vrouwen uiteten klinkt me dan meer bekend, of naar het restaurant, in het restaurant, maar er bovenop? Neen.
ps: achter mijn huig blijft nooit meer iets hangen hihi aqua is huig-loos sinds een paar jaar ! lekker puh! dus ik zeg alles wat ik wil.. hihi..
In het naar huis rijden wisselden de gevoelens af, boos en verdrietig.
misschien geen komma maar puntkomma of dubbelepunt?
In het naar huis rijden wisselden de gevoelens af; boos en verdrietig.
en boos zou ik boosheid van maken en verdrietig misschien verdriet?
xx
sproet: neem het 'op' restaurant in bedenking. het zal wel vlaams zijn.
ik ben in de realiteit niet op mijn mond gevallen, maar op zo'n manier geraak ik geblokkeerd.
liefs, trees - koyaanisqatsi
volgende keer misschien een lekker wandelingetje gaan in plaats je tijd te moeten opofferen...
xx
sproet: er zijn inderdaad omstandigheden waar ik letterlijk opstap, maar hier was ik te perplex en ik was niet alleen.
liefs, trees - Mistaker
Heel herkanbaar!
Op restaurant is Vlaams maar hier in Holland zeggen we ook dingen als 'ze zit op straf' en in Rotterdam 'we gaan op sjouw' (=op schok)
Liefs,
Greta
sproet: ik was er eerlijk gezegd niet goed van en het heeft enkele dagen geduurd voor het een plek kreeg.
ik wacht nog wat met dat 'op'restaurant gaan.
liefs, trees - yellow
Ik ga niet op de verhaalstructuur verder gaan want zelf ben ik daar geen kenner in, ik schrijf gewoon wat ik voel.
Over het onderwerp zelf..je schrijft het rakend en voelbaar.
Ik herken dit verhaal ook bij mezelf, en ook al wordt soms het tegendeel beweerd, soms kan je het maar beter laten rusten...
anders word je er zelf ziek van.
Echte vrienden kan je dikwijls op één hand tellen, het is aan uzelf om daar uit te selecteren zodat je jezelf wel kan ontplooien in gezelschap.
groetjes,
Marc
sproet: hele wijze fb en er over schrijven maakt vele dingen lichter.
liefs, sproet - Rob
En ik maar denken dat die dames op het terras altijd gewoon door elkaar heen zitten te kwekken!:))))))
sproet: tsja Robke, je ziet dat je nog niet alles over vrouwen weet he! oefenen en blijven oefenen.
liefs, trees - jan
ik zie je zo zitten, geen spel tussen te krijgen, echt iets voor mij zoiets, ik kan niet zwijgen, bij mij moet het eruit anders implodeer ik... let it out trees, ook al is het bagger!
liefs jan
sproet: er was geen interactie en dat is het tofste als je met mensen samen bent. zulke situatie zinderen bij mij nog enkele dagen na.
liefs, trees - iris
Knap staaltje waarin menigeen van ons zich zal herkennen....Helaas meestal degenen die ooit zo'n opgedrongen monoloog hebben moeten ondergaan....
Ergerlijk, zo'n mensen die zichzelf zo graag aan de praat horen en hun grote gelijk willen halen... Op z'n minst gefrustreerde types. De moeite niet om energie in te steken.
prachtig neergezet, zoals jij dat zo goed kan !
Knuffel
Iris
sproet: maar het ergste is dat ze wel energie stelen van de andere.
liefs, trees - innerchild
Er zijn van die mensen waarbij je geen speld tussenkrijgt ... hoogst irritant is dat. Al goed dat de ober nog zo attent was ... maakte dat het etentje niet een beetje goed ?
sproet: het etentje was voor een deel geslaagd door de andere aanwezigheid, maar daar was dezelfde frustratie te voelen.
liefs, trees - otiske
Heel maar dan ook HEEL erg herkenbaar.
Heel goed weergegeven hoor en laat het maar OP restaurant. Zeggen wij thuis ook altijd, net als op café, op school, enz.......
Het gaat om de inhoud en die is heel levendig.
Graag gelezen, groetjes.
sproet: we gaan OP restaurant is zo vertrouwd dat al het ander vreemd aandoet.
het gekste is dat je vaak achteraf vergeten bent over wat het eigenlijk ging omdat er geen interactie was. alleen de irritatie blijft.
liefs, trees - Mephistopheles
Een aantal maanden geleden met enkele vriendinnen op restaurant geweest. Kreeg er ook geen woord tussen. Gelukkig was de wijn daar best te pruimen. Herkenbaar stukje, vooral de manier hoe je het beschrijft.
Grts.
sproet: de wijn was gelukkig ook ok en het ander gezelschap ook, al werd er niets uitgewisseld.
liefs, trees - Hoeselaar
Op restaurant gaan zeggen we hier in Vlaanderen toch overal
Willy
sproet: dat klopt en ik hou het 'op restaurant gaan', ik ben nog steeds een vlaming.
thns voor de fb!
liefs, trees
|
