Volg ons op facebook
|
< terug
Charlotte .4
Op school hoorde Erik dat het nu wat beter ging met Huub, die nu weer gewoon thuis was. Hij zag er tegenop om het nummer van de Keizers in te toetsen, nadat hij het telefoonnummer had opgevraagd op school bij de secretaresse maar deed het uiteindelijk toch. Een warme vrouwenstem klonk aan de andere kant van de lijn. 'Met Charlotte Keizer.' Hij noemde zijn naam en vroeg of hij langs mocht komen om een geleend boek terug te brengen. Eerst dacht ze dat hij een ex-leerling van haar man was maar toen hij zijn naam, Erik Reinhart, nogmaals noemde, wist ze het meteen. 'Ach natuurlijk,' klonk het blij verrast. 'Huub heeft het wel eens over je gehad, ik weet wie je bent: een jongere collega die net is begonnen. Kom gerust eens langs. Heel graag zelfs. Een bezoekje van iemand met wie hij het op school goed kon vinden, stelt hij wel op prijs, dat zal hem goed doen.. Morgenavond om een uur of negen, komt je dat uit?'
Hij legde de hoorn neer en bleef naar het toestel staren.
Kon het zijn dat dit voor de Keizers het eerste contact met iemand van Huubs school was? Ze had zo verheugd geklonken. Een collega die een boek kwam terugbezorgen; alsof dat zo belangrijk was. Zouden ze dan na Huubs opname niets meer van de school vernomen hebben?
Huub deed open. Erik verontschuldigde zich voor het te laat komen. Het had flink geijzeld en hij was met de fiets alle kanten op geglibberd. Hij had moeten afstappen en een heel eind met de fiets aan de hand moeten lopen. Het bleek ook verder dan hij had gedacht.
'We dachten al, waar blijft-ie nou,' zei Huub die zijn winterjas aannam en de gast naar de warme woonkamer leidde, waar Charlotte op de sofa zat. Voor haar op de grote, lage koffietafel stonden wat lege kopjes en een half glas rode wijn. Ze begroette hem en nodigde hem met een loom gebaar naast haar te komen zitten. Erik gaf haar een hand die ze lang bleef vasthouden. Hij verontschuldigde zich nogmaals. 'Geeft niks, dan slaan we de koffie gewoon over,' zei Huub opgewekt, die in de fauteuil tegenover hen ging zitten. 'Wat wil je drinken?'
'Ook maar rode wijn.' Erik bekeek het kaft van het boek dat open op de koffietafel lag en waarin Huub had zitten lezen toen de voordeurbel ging. Een calvinist leest Maarten 't Hart.
'Ja, hoe iemand het heden ten dage nog in z'n bolle kop kan halen om zichzelf zonder enige gêne, ja zelfs met enige trots, calvinist te noemen en te spreken over "ons calvinistische volkje", is godgeklaagd. Na alles wat bekend is over de Calvijn-terreur van toen.' Huub had zichzelf iets sterkers ingeschonken uit een fles die naast zijn grote stoel op een bijzettafeltje stond. Het was duidelijk dat het echtpaar al een tijdje aan de borrel en aan de wijn zat. 'Een calvinist! Een volgeling van Johannes Calvijn!' Hij sprak de woorden met diepe verachting. 'Men noemt zichzelf toch ook geen Hitleriaan of zoiets! Een links iemand noemt zich tegenwoordig toch geen stalinist? Na alles wat we nu weten over die schoften!'
Charlotte gaf Erik, die daar knus naast haar zat, een blik van verstandhouding, ze was eraan gewend haar man zo te horen fulmineren tegen alles wat hem tegenstond. Laat maar uitrazen. Ze glimlachte naar de jongeman, een beginneling, een jonkie nog, klein en tenger, die in de paar maanden dat hij op Huubs school stond, de enige was geweest die altijd naar diens wilde ideeën had geluisterd.
'En dan Luther!' ging Huub door. 'Een gore antisemitische schoft was dat. Hoe kan iemand zich met goed fatsoen luthers noemen of lid zijn van de lutherse Kerk? Hebben ze dan zijn vreselijke uitspraken over de joden nooit gelezen? Dat hij alle joden het land uit wilde jagen en hun huizen en synagogen met de grond gelijkmaken?'
'Wind je niet zo op, schat. En schenk me nog eens in. Onze gast ook.' Haar stem klonk teder en berustend, ze wist dat het toch niets hielp om hem tot kalmte te manen. Het was nou eenmaal de aard van het beestje.
Er viel een lange stilte. Zo naast haar zittend was Erik zich constant bewust van haar aanwezigheid, van haar lichamelijkheid. Een struise, moederlijke vrouw van ver in de dertig. Ze ging even verzitten en kruiste haar benen, waarbij ze de koffietafel aanstootte. Erik keek tersluiks naar haar knieën die net onder haar plooirok uit kwamen. Ze droeg donkere kousen en elegante zwarte schoenen. Zij ging smaakvol gekleed, maar Huub droeg dezelfde slobbertrui die hij ook altijd op school aan had. Hij keek wat om zich heen. Naar Huubs enorme rolluikbureau en de twee boekenkasten vol boeken, tijdschriften en stapels kranten. Hij begon zich al een beetje op zijn gemak te voelen.
'Leest u al die boeken?' vroeg hij, naar de kasten wijzend, om maar iets te zeggen.
Ze knikte. 'Ja, we lezen beiden veel. Dit lees ik op het ogenblik: Gewassen vlees van Thomas Rosenboom.' Ze wees op het dikke boek dat opengeslagen op de vensterbank lag.'Maar zeg alsjeblieft gewoon jij tegen me. We noemen elkaar toch ook bij de voornaam.'
Huub zat voor zich uit te mompelen. 'Dat ge-u, een bespottelijke gewoonte. Dat was in de jaren zeventig op z'n retour -- nog eventjes en het was helemaal verdwenen. Net als dat absurde hielengeklik bij de Duitsers, wat je nu alleen nog in heel oude films ziet.' Huub had zichzelf ook nog eens ingeschonken. Hij nipte van zijn glaasje en ging diep achterover in zijn leunstoel zitten. 'Ja, dat boek van Kahl was een echte eye-opener voor me. Ach, de mensen weten het gewoon niet -- willen het niet weten. Wat de grote aartsschurken als Luther, Calvijn, Hitler, Stalin... noem ze maar op... allemaal op hun geweten hebben. Een calvinistisch volk... bah! Een volk van christelijke lulkoekhappers! Een overgrote meerderheid van christenen, katholiek zowel als protestant, heeft zich altijd geschaard achter en verbonden gevoeld met iedere vorm van nationalisme, antisemitisme en fascisme dat denkbaar is. Bewust of uit pure domheid. We zullen het nog meemaken dat die jonge meisjes van nu, als ze over een paar jaar brave huismoeders zijn, achteloos onder het afwassen een liedje zingen: Adolf was een jodenmoordenaar, zoals mijn ouwe grootmoeke altijd zong: Landru was een vrouwenmoordenaar, zonder te weten wie die Adolf of Landru werkelijk was en wat die precies had uitgevreten. Over een paar jaar krijgen babytjes weer gewoon de naam Adolf -- net als al die jongetjes, geboren in foute gezinnen tussen 1940 en 1945, die op de dag van bevrijding ineens allemaal Dolf gingen heten. Let op mijn woorden: Adolf wordt weer een gewone, onbesmette naam -- net als Luther en Calvijn.'
Huub was uitgeraasd.
feedback van andere lezers- Magdalena
meeslepend en boeiend
heel knappe karakterschets van Huub via wat hij zegt! - otiske
Het blijft boeien.
Graag gelezen, groetjes. - DeKoeneRidder
DJEEEEEEEEEEEEEEEEZZZZZZZZZ Ik ben de hele story van achter naar voren aan het lezen, achterlijk hè? ;0))
Een U en gr. DKR
|
