Volg ons op facebook
|
< terug
De meester en zijn kooi
Toen hij haar voor het eerst zag, was ze bleek en opgezwollen van de anti-depressiva. Ze had iets van een vogeltje met een gebroken vleugel, tsjilpend en hoppend op zoek naar een bakje vol met stro. De zwarte kringen onder haar ogen door het gebrek aan slaap en teveel aan joints gecombineerd met haar bleke huid en die onnatuurlijk opgeblazen wangen met daaronder dat tengere lijf, konden niet verbergen dat ze mooi was. Het soort schoonheid dat stilletjes in een hoekje zit te wachten tot het wordt ontdekt.
Hij was gediplomeerd in de romantische school met als hoofdvakken dwalen en tekens lezen. Ze waren overal, daar was hij ten stelligste van overtuigd: op elke straathoek, in elke gekruiste blik op de tram, al vallend in dronken toestand, in het stempellokaal, in de vijf cent tekort voor dat pakje tabak en ook in het vogeltje dat geluidloos voor hem zat. Het kon geen toeval zijn dat hij juist op die middag bij die vriendin was beland waar zij op bezoek was.
Al was er altijd wel dat stemmetje geweest dat hem eraan herinnerde dat hij wel vaker door de stad sjokte en dat hij dan wel meer bij die vriendin terechtkwam omdat er altijd wel een kans op seks was. Maar deze geluiden kon hij snel het zwijgen op leggen. Het paste niet in het kader dat hij zorgvuldig had uitgewerkt. Hij had immers een keuze gemaakt: hij zou zich niet langer laten bepalen door de trivialiteiten van het schuldgevoel en de maatschappelijk voorgeschreven weg. Er moest volop geleefd worden, al betekende dat zwerven van leegte naar woestenij over hoge pieken tijdens benevelde ochtenden en langs diepe ravijnen tijdens de nuchtere middagen waar het leven in de stad aan hem voorbijtrok. Al die levens die ergens naartoe moesten, die plannen hadden en dromen koesterden en hij, met zijn koffie en geschooide sigaret, die enkel zijn krant had om achter te schuilen en met wensen die niet verder gingen dan te neuken om een andere, de Enige te vergeten.
Toch zag hij overal de kosmische wegwijzers die zijn pad zouden verlichten. De lange omvaart uit deze hel, die hij nochtans zo zorgvuldig voor zichzelf had geconstrueerd, werd verlicht door de spirituele boeien. Echter, hoe meer hij de tekens volgde, hoe meer beklemmend het gevoel rond zijn borststreek was geweest. Niettemin zou hij niet opgeven. Hij had immers een keuze gemaakt.
De Enige had hem ooit verweten dat hij geen keuzes durfde te maken en dat het leven altijd voor hem zou kiezen. Maar kiezen was verliezen en hij was doodsbang om te verliezen. Dus had hij besloten om inderdaad de tekens van het leven te laten spreken en deze te interpreteren naar best vermogen. Hij zou openstaan voor de kosmos en de energieën laten stromen om daaruit een residu te distilleren en dat zou zijn weg worden. Zijn weg en van niemand anders.
Hij had gekregen waar hij om had gevraagd. Eenzaam doolde hij nu van vrouw tot vrouw en al deze hete nachten met deze inwisselbare wezens lieten hem telkens achter op de rand van een vreemd bed met een hoofdpijn die niet enkel kater was en een geur die niet enkel geronnen vaginaal vocht kon zijn. Hij greep wild om zich heen als een kind in een snoepwinkel tot hij volgevreten en toch leeg was.
Het gekwetste vogeltje was een nieuwe kans. Deze keer waren de sterren in de juiste constellatie en stond de maan in de juiste planeet. Deze keer zou het anders zijn. De Enige zou kunnen vergeten worden en er zou een huis zijn voor de andere. Hij nam het vogeltje met de bolle wangen onder de arm en leidde haar naar zijn hok. De vleugel werd gezalfd en er werd geluisterd naar de voorvallen en kwetsuren. Ze was heel erg dankbaar. Ze pijpte en neukte als een bezetene (ze had dit al eerder gedaan, daar bestond geen twijfel over) en hij nam de rol van de verlichte mentor aan. Hij had zijn discipel gevonden om samen door de stad te trekken en passief te vechten tegen de wereld die niet de zijne was en die haar zo slecht had bejegend. En zo ging het even goed. Er brandden kaarsen op de stoep en zijn tred werd iets lichter. Ze uitte wel af en toe haar bezorgdheid over het aanhouden van de gezwollen wangen en de zwarte kringen ondanks de aangeboden therapie.
Eens de vleugel goed was genezen, kwam al snel de dag dat de vogel wilde vliegen. Hij wilde dat liever niet. Hij kon immers niet vliegen. Hij was liever de haan die met zijn kip op stap ging: pikkend en tokkend naar elk vertrappeld graantje van spirituele waarde op de straatstenen. Hij probeerde haar ervan te overtuigen dat ze nog niet klaar was: ze was nog moe en nog te vatbaar voor de ziekte van de wereldse wereld. Het vogeltje begon niettemin af en toe op te vliegen en zich ongrijpbaar te maken binnen de grenzen van het hok. Ze zong haar lied steeds luider ondanks zijn aanmaningen om de gevaren van die vreemde wereld buiten niet te onderschatten. Toch kwam de dag dat het vogeltje besef kreeg dat er ook zoiets als bessen en kersen waren en stilaan genoeg kreeg van de kippenren met de vertrappelde graantjes.
Ze kreeg kleur en begon sierlijk te zweven. De meester stak een joint op en zag dat het tijd was. Hij zette het raam wagenwijd open en toonde haar de blauwe lucht. "Ik laat je gaan", zei hij grootmoedig. Daarbij vergat hij snel de kleine wonden op zijn ziel die het vele pikken van het ondertussen venijnige vogeltje hadden achtergelaten. Ze beet nog eens fel van zich af en vloog weg. De meester inhaleerde nog eens diep en dacht: "Zo was het voorbestemd. Ik moest haar de weg tonen, maar ik moet blijven om anderen te helpen, de vele anderen die nog zullen komen."
En ze kwamen, de anderen, al waren het er niet zoveel en kozen allen ook voor het vliegen. Hij bleef, trouw aan zijn missie, op post voor al de zoekenden, al werd het zwerven heel wat minder. Tenminste, als je de weg van de nachtwinkel naar zijn studio niet meerekende en de tram naar de dealer evenmin.
Zo wachtte de meester nu toch al een tijdje op een nieuwe leerlinge, vertroebelde zijn kennis van het omnipresente en verweerde zijn naamplak (een vervangbaar naamkaartje naast de deurbel) samen met zijn reputatie langzaam door de vele seizoenen van thuispraktijk en gebrek aan doceren.
Toch bleef er één fundament van zijn groot gelijk overeind: het leven koos nog altijd voor hem ook al werd het best moeilijk de tekens te interpreteren.
feedback van andere lezers- DeKoeneRidder
Sterk verhaal en met plezier gelezen!
Gr. DKR
strandjutter: Dank je wel. Gr, jutter. - otiske
Goed geschreven, ik heb ervan genoten.
Graag gelezen, groetjes.
strandjutter: Dank je wel. gr, Jutter - sproet
blijft nazinderen en stemt tot nadenken.
keitof neergezet!
liefs, sproet
strandjutter: Dank je. Ik denk er eigenlijk ook nog altijd over na...ik heb het gevoel dat ik er een einde aan heb gebreid zonder echt tot een conclusie te komen. Gr, Jutter - Mistaker
Erg mooi verhaal!
Groet,
Greta
strandjutter: Merci, Jutter. - Mephistopheles
Goed verhaal, sterk geschreven.
Grts.
strandjutter: Thx. Gr, Jutter - Vansion
"Hij zou openstaan voor de kosmos en de energieën te laten stromen en daaruit een residu te distilleren en dat zou zijn weg worden. Zijn weg en van niemand anders."
ofwel staan de twee "te"'s hier teveel; ofwel moet de eerste "en" vervangen worden door "om"
detail natuurlijk
graag gelezen
steekt stof in voor méér
vooral de vogel/kiek/graantjes-rode draad verlucht de inhoud
dat er geen conclusie is, stoort mij niet
integendeel
het open slot geeft de gedachtewolk een bijna poëtisch cachet
strandjutter: Eerst en vooral bedankt voor de reactie. Wat die zin betreft, heb je natuurlijk gelijk. Ik pas het direct aan. Gr, Maarten
|
