Volg ons op facebook
|
< terug
Charlotte .6
'Vertel me eens waarom jij en Huub het direct al zo goed met elkaar konden vinden. Vanaf je eerste schooldag. Het is je eerste aanstelling, neem ik aan?'
Erik knikte. 'Een tijdelijke aanstelling, voorlopig voor een jaar.'
'Hoe oud zei je ook weer dat je was?'
'Tweeëntwintig.'
'Tweeëntwintig. Tweeëntwintig,' zong ze zacht mijmerend. 'Heb je een vriendin?'
Erik schudde zijn hoofd. 'Nee. Hoezo?'
'Nooit gehad?'
'Nee.'
'Vriend dan?'
Erik schoot in de lach. 'Nee. Zo ben ik niet. Ik ben geen homo, als je dat bedoelt.'
'Nou, kon toch zijn? Weet je maar nooit tegenwoordig. Hoe weet je zulke dingen zeker? Ben je wel eens met een vrouw geweest?'
'Je bedoelt...' Ze had hem in verlegenheid gebracht.
'Nou?'
Erik schudde zijn hoofd.
'Nog nooit?' Ze bleef hem van opzij met een vertederde blik aankijken. 'Arme jongen. Onze Maarten was dertien toen hij ... bij mij zijn debuut maakte...'
'Debuut?'
'Ja. Toen hij door mij in de in de lichamelijke liefde werd ingewijd.' Een serene glimlach verscheen om haar lippen.
Er viel een stilte. Plotseling stond ze op. 'Ik zal je even alleen moeten laten, Huub weet vast niet waar hij dat zakje borrelnootjes kan vinden. Dan kan ik ook meteen wat hartige hapjes maken.' Ze liep naar de keuken.
Huub en Charlotte kwamen terug, hij met een schaaltje knabbelnootjes en zij met een groot bord vol crackers met kaas en leverworst.
'Tweeëntwintig en nog nooit iets met een vrouw gehad!' Charlotte ging dicht tegen Erik aan zitten, sloeg haar arm om zijn schouders en drukte hem tegen zich aan.
'Zeg, gaat dat zo maar!' Huub keek hen grijnzend aan. 'We houden het toch wel netjes, hè.' Hij hield zijn gast het schaaltje met nootjes voor. Erik durfde er maar enkele te nemen. Charlotte liet hem niet meer los. Hij voelde zich ongemakkelijk, maar deed toch geen poging om zich te bevrijden. Gespannen keek hij naar Huub, die weer in zijn stoel ging zitten.
'Huub was ook al zo'n laatbloeier. Vierentwintig, geloof ik -- nietwaar, schat? Toen je bij mij...' Ze keek hem guitig aan. Huub knikte geamuseerd. 'Toen je bij mij debuteerde.' Erik lachte geforceerd. Charlotte gaf hem een extra stevige knuffel en keek hem stralend aan.
'Hij was niet de eerste, hoor. Nee, de eerste, dat was Veldkamp, toen ik net zeventien was, die mij -- een onnozele domineesdochter -- zowat verkrachtte. Dat was mijn eigen debuut. Gerard Veldkamp, die nu iets belangrijks zit te wezen, iets met interkerkelijk of oecumenisch...'
'Oekelelisch..' mompelde Huub voor zich uit.
Charlotte keek nu weer met een blij gezicht naar haar man en zei: 'En toen jij...'
'En toen nog een paar... debutanten.' Weer grijnsden ze elkaar toe. Ze kregen maar niet genoeg van dat woord. Het was alsof ze even hun jonge gast vergeten waren, hoewel Charlotte Erik nog steeds tegen zich aangedrukt hield.
Weer viel er een lange stilte. Een van de kaarsen was uitgegaan en er werd geen nieuwe aangestoken. Erik keek de kamer rond om te zien of er ergens een klok was, hij wilde niet op zijn horloge kijken. Huub schonk zijn gast en zijn vrouw nog eens bij. Hijzelf was overgestapt op whisky met ijsblokjes.
'Zullen we vertellen van Maartens debuut?' Charlotte keek haar man verwachtingsvol aan. 'Dat mag hij toch gerust weten?' Dat blijft toch wel... sub rosa?'
Huub knikte. 'Waarom ook niet? We vertrouwen erop dat je het voor je zult houden.'
Charlotte keek Erik doordringend aan. 'Het blijft toch wel... sub rosa?' Hij knikte.
Ze zuchtte diep en stak van wal.
'Toen de ziekte voor het eerst de kop opstak... toen hij een kleuter van vijf was...' Ze veegde met haar hand over haar ogen en slikte. Een poosje bleef het stil. 'In het begin was het nog allemaal zo onschuldig,' vervolgde ze. 'Als hij bij mij in bad was geweest, kreeg hij soms een kleine erectie als ik hem bij het afdrogen zachtjes tussen z'n beentjes streelde. Dat vonden we beiden prettig. Hij kraaide dan van plezier. Je had z'n blije gezichtje moeten zien.' Even zweeg ze. De beelden van vroeger maakten haar kennelijk verdrietig.
'Op zijn beurt speelde hij aai-poesje-aai met mijn... je-weet-welletje, mijn kaatje. Zo noemde ik vroeger als meisje mijn vagina. Ik weigerde het woord kut te gebruiken: dat vind ik toch wel zo'n naar vulgair schuttingwoord. Enfin, zulke spelletjes speelden we. Eén spelletje ging zo: met zijn kleine vingertjes draaide hij rondjes in mijn schaamhaar - schaamhaar, dat is een woord waar ik ook niet van houd, ik heb daar niks waarvoor ik me zou moeten schamen. Hij zong dan:
Rond mijn mamma' kaatje
Kruipt een grote spin
Driemaal om het gaatje
Vierde keer d'r in.
Bij het laatste woord propte hij dan opeens alle vijf vingertoppen in m'n opening. Potje-roer-roer, noemden we het spelletje. Hij kon daar maar niet genoeg van krijgen, steeds die plagerige kriebelende vingertjes van hem, die zachtjes een omtrekkende, spiraalvormige beweging in m'n kruis maakten, terwijl hij met een dromerig stemmetje dat kinderversje zong... ik kreeg er zelf een licht draaierig gevoel van. En dan opeens... hups, d'r in!'
Huub keek glunderend van zijn vrouw naar zijn gast. 'Baden, dat deden we altijd au naturel -- vaak met ons drieën,' legde hij uit. 'Dat was zo onze gewoonte. Hoorde bij de opvoeding. We geloofden op een A.S. Neill-achtige manier in naaktloperij binnen de muren van ons eigen huis. En in de zomer in de tuin, natuurlijk.' Hij wees op de dubbele schuifdeur die toegang gaf tot de achtertuin.
Charlotte knikte. 'Zelf waren we -- ik als domineesdochter vooral -- opgegroeid met allerlei remmingen en gevoelens van schaamte. Seks was iets angstwekkends, vies en verbodens. Met onze kleine Maarten zouden we het anders doen. Volgens Malinowski werden zulke onschuldige erotische spelletjes vroeger gespeeld Polynesië'.
'Totdat de missionarissen daar een einde aan maakten,' bromde Huub.
Charlotte keek Erik recht in het gezicht. 'We gingen daar echt niet te ver in,' verzekerde ze hem. 'Gewoon wat onschuldige spelletjes en softe knuffelseks... aaien, strelen, tegen elkaar aanwrijven met onze onderlijven, elkaar wat opvrijen zonder ooit tot de echte daad over te gaan. Hij mocht er met zijn kinderpikje echt niet bij mij in, dat begreep hij best - alleen wrijfseks. Er waren zekere grenzen die men niet mag overschrijden -- est modus in rebus, nietwaar? Huub was het daar niet mee eens; alles of niets, vond hij, aut totum aut nihil. Toch voelde ik eens, tijdens een stoeipartijtje -- hij was toen een jaar of negen -- dat hij met z'n dingetje tegen m'n lustlippen aan kwam. We hadden net naakt door de kamer gedanst, hier, en eindigden na wat rollebollen op deze zitbank voor ons op het tapijt -- de koffietafel hadden we opzijgeschoven -- liggend in wat je noemt de schaartjespositie, met onze benen verstrengeld... Toen voelde ik hem ... hier...' Ze greep met beide handen in haar kruis en keek Erik recht in het gezicht. 'Heel eventjes maar,'vervolgde ze terwijl ze hem strak bleef aankijken. 'Ik schrok er een beetje van, er ging een rilling door me heen. Ik duwde hem zachtjes van me weg en probeerde te doen of er niks gebeurd was. Het was de eerste keer dat hij me daar met zijn penistopje aanraakte en het bezorgde me een lichte duizeling. Ik voelde het nog lang natintelen, en een soort gloed in m'n onderbuik... Oei! dacht ik. Bijna! Op het randje -- letterlijk. Het had een haartje gescheeld of... Ik zorgde er voortaan voor dat bij onze vrij- en stoeispelletjes zijn naar mij uitgestoken piemeltje niet toevallig in aanraking kwam met mijn vaginalippen. Verder mocht hij alles met me doen. Vingeren -- het nattevingerwerk, zoals Huub het noemde -- alles, als hij daar beneden maar met z'n dingetje buitengaats bleef. Dat was onze stilzwijgende afspraak.'
Erik probeerde ongemerkt te verzitten. Hij keek beschaamd naar Huub die met een brede grijns op zijn gezicht terugkeek. Hij begreep niets van hun huwelijk. Hij vroeg zich af wat de bedoeling was van deze avond. Was hij uitgenodigd om een biecht aan te horen? Zodat het echtpaar met zichzelf in het reine kon komen? Was het haar erom te doen alles te herbeleven door het te vertellen, zodat de dierbare herinneringen aan hun zoon niet zouden vervagen? Misschien zochten ze in hem een medestander, maakten ze hem deelgenoot in iets wat niet door de beugel kon -- de manier waarop ze als ouders met hun kind waren omgegaan.
Hij keek van Charlotte, die een poosje droevig voor zich uit staarde, naar Huub, die de afwezige uitdrukking van een slaapwandelaar had gekregen. Het was alsof beiden zich volledig hadden overgegeven aan beelden die door hun hoofden speelden.
'De kleine verdikking die ik bij het stoeien in zijn nek gevoeld had,' vervolgde Charlotte eindelijk, 'en die maar niet weg ging... enfin, ik zal je die hele ellendige geschiedenis maar besparen van onderzoeken, biopsie, ziekenhuisopnamen. Je begrijpt het: de gevreesde ziekte. Wat hebben we gehuild! Gejankt!' Weer veegde ze met de achterkant van haar hand over haar ogen. Huub reikte haar een doos Kleenex aan die op het lage boekenkastje naast zijn stoel stond.
'Toch scheen hij er in het begin niet zo veel last van te hebben. Hij ging gewoon naar school en speelde met vriendjes. Urenlang was hij zoet -- hier op de bank -- met zijn postzegelverzameling of met de microscoop om regenwater of dauwdruppels of sap uit plantenstengels te onderzoeken.
Het plekje in zijn nek was niet pijnlijk, alleen een beetje gevoelig als je erop drukte. Vaak bevoelde ik zijn hals, oksels en liezen, op zoek naar nog meer van zulke bultjes. We maakten daar een spelletje van. Met veel gekietel waar hij niet tegen kon, en wilde stoeipartijen. Ook wilde hij dan naar knobbeltjes zoeken bij mij en ik liet hem maar begaan. Meestal mondde het uit in een naakte vrijpartij, waarmee ik nog steeds bedoel het tegen elkaar aanwrijven en oprijden. Zo kwam het dat ik, zonder er erg in te hebben, zijn eerste zaadlozing opwekte. Hij was toen net tien jaar! Het verbaasde me, ik had dat niet verwacht. Huub kwam erbij staan en samen bewonderden we de vochtige glinstering van zijn eerste zaad. "Nu ben je ineens geen jongetje meer, maar een echte grote jongen," zei Huub. "Nu hoef je alleen nog maar jongeman te worden. De volgende mijlpaal in je leven." Maar ik vermoedde toen al dat hij nooit een jongeman zou worden die met een jonge vrouw, of als zestienjarige-, zeventienjarige met een meisje van zijn eigen leeftijd...' Weer moest Charlotte wat papieren zakdoekjes uit de doos trekken. 'Ik heb hem toen heel lang en heel innig tegen me aangedrukt.'
feedback van andere lezers- Magdalena
wablief???
wel immens goed en levensecht verteld verdikke
dubbele gevoelens met immense bewondering dat je erin slaagt zoiets te schrijven en bij de complete onschuld van Charlotte te blijven? - DeKoeneRidder
Tjeemig
Gr. DKR - otiske
Pffffffffffffffffff, wat een verhaal, het roept telkens dubbele gevoelens op.
Knap gedaan hoor echt goed.
Heel erg graag gelezen, groetjes.
|
