 |
Passie voor schrijven
|
|
| home wat is writehi(s)story? bladeren uitgeven gezamenlijke publicaties boekenwinkel manuscriptanalyse inschrijven contact | ||
 | top 10 wedstrijden forum hulp | |
Volg ons op facebookGa naar chat |
Er was eens... een Site (Over HIER en daar DEEL 2... 'Schrijversstilte en de kleur ervan)door CaptainNorth
De kapitein bevond zich in volle zee. Hij was de site bijna zo goed als vergeten. Zo was het altijd, eens hij aan het varen was keek hij niet op of om. Dan ging het hem om het varen. De avonturen waren de avonturen. De woordmensjes hadden ongetwijfeld verder gebouwd zo wist hij. Enkel daar voortdurend bij stilstaan dat was niet aan hem besteed. Hij kon er gedijen in de site, had er zelf enkele huizen. Zélfs op de zes bergen had hij een bouwwerk achtergelaten. Hij hechtte er echter niet zoveel belang aan waar zijn huizen stonden. Hij bouwde ze graag, dat was een ontegensprekelijk feit, maar hij hechtte veel meer belang aan het blijven varen. Het zichzelf onderdompelen in het geheel van golven die hij zijn inspiratie noemde. Hij zat op z'n dek te turen over het oneindige zilt toen hij in een contemplatief moment de woordmensjes en hun gedragingen, reacties en bestaansredenen door zijn geest zag slenteren. Sommigen snelden snel van oor tot oor en verdwenen met de oosterzon. Anderen bleven even, hem als het ware aankijkend, toesprekend. Hij dacht aan hun lovende woorden die ze uitspraken bij het bezichtigen van zijn buitenverblijven in hun steeds dichter bevolkte enclave in de grote webwereld. Er waren ook woordmensjes die zich zorgen maakten over die drukte, zij klaagden (nog) niet maar zij spraken toch al over 'hoe het vroeger anders en dus automatisch misschien ook beter was… Hij luisterde naar hen en gaf hen zijn antwoord in de woordbuisjes die daarvoor dienden. Men vond een aandachtig oor in de kapitein die zich van zijn unieke positie bewust was aangezien hij de enige was met een schip, aangezien hij de Site had voorzien van water… van een heuse zee… besefte men dat hij de Site een warm hart toedroeg. Wat ook zo was. Zoals overal waren ook de woordmensjes onderhevig aan stemmingen, gevoelens en visies. Ook waren er gelijkgestemden en tegengestelden. Zoals overal. De kapitein had dit uiteraard onmiddellijk opgemerkt. Hij had veel te veel zeeën bevaren om daar blind voor te zijn. Hij vond het best grappig. Hij vond het wel typerend. Hij had er verder geen echte mening over. Hij wilde gewoon varen. Daar was hij voor in de wieg gelegd. Zijn eigen weg uitstippelend. Genietend van het uitzicht. Bewonderend een zucht slakend bij schoonheid. Hij wist dat hij uit 't zicht verdwenen was. Volle zee is nu eenmaal volle zee. Hij had een avontuur waar hij een miniatuurhuisje voor wilde bouwen. Hij timmerde de naam van het huisje op een houten plank. Eik. Ja, de kapitein hield van kwaliteit. Hij had dan ook beslist zich niet te laten leiden door de puntjes die de woordmensjes gaven, want zo merkte hij op, die gaven de woordmensjes elke dag opnieuw toch vooral aan de nieuwe bouwwerkjes. Hij had er even schik in gevonden om hen elke dag kreetjes van bewondering te horen slaken bij het bewonderen van alweer een nieuw miniatuurhuisje of een prachtgebouw van zijn hand maar toen had hij er dus genoeg van. "Kwaliteit boven kwantiteit" ruisten de baren hem hoedend voor één van de grootste gevaren die de Site in zich droeg...
feedback van andere lezers
|
