|
< terug
Charlotte .8
Het klonk allemaal zo redelijk, zo vanzelfsprekend. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hij probeerde zich halfhartig vanonder Charlottes arm los te worstelen, maar kon het gewoon niet, hij durfde zich nauwelijks te verroeren. Hij probeerde iets te zeggen maar zijn stem bleef in zijn keel steken. 'Ik moet naar huis,' bracht hij er eindelijk met gesmoorde stem uit.
'Geen sprake van,' zei Charlotte beslist. 'Het ijzelt. Het is te gevaarlijk om nog naar huis te fietsen. Blijf maar bij ons slapen.'
Huub schonk Eriks glas bij. 'Hier, neem nog een glas, da's goed voor je. Je ziet er een beetje pips uit.' De laatste knabbelnootjes werden aangereikt. Het lege schaaltje werd tussen de kopjes op de tafel gezet. Erik zat er een poosje verdwaasd naar te kijken.
'Zo erg is het nou ook weer niet.' Huub was een en al vriendelijkheid en redelijkheid. 'Ze zal je inwijden als geen ander. Is met mij ook gebeurd. Dat is haar wel toevertrouwd.' Charlotte zei niets, ze wachtte af. 'Of wil je echt niet, heb je geen zin in haar? Is ze te oud voor je -- negenendertig? Je weet wat ze zeggen: op een ouwe fiets moet je 't leren.'
'Een beetje een afgezaagde en vulgaire uitdrukking misschien, maar toch...', zei Charlotte. Ze boog zich naar hem toe en fluisterde in zijn oor: 'Ik zou graag die ouwe fiets voor je zijn.' Ze bleef hem tegen zich aan wiegen. Erik voelde zich geheel willoos geworden. Zijn gedachten stroomden uiterst traag. Misschien door de wijn. Hij voelde zijn wangen gloeien. Ook Charlotte had hoogrode wangen, wat haar angstwekkend mooi maakte. En glinsterende ogen, waarmee ze hem vragend, verlangend aankeek.
'Gewoon doen!' moedigde Huub hem aan. 'Of is het omdat ze misschien ongesteld...'
'Ik ben niet ongesteld,' protesteerde ze heftig. 'Nog niet. Overmorgen pas. Ik ben dus ook nog in mijn allerveiligste dagen.'
Huub zat diep weggezonken in zijn fauteuil de jonge gast een poosje aan te kijken. 'Toe maar jongen,' zei hij goedig. 'Daar moet je niet moeilijk over doen. Daar doen wij ook niet moeilijk over.'
Er volgde een lange stilte. Iedereen scheen ademloos te wachten op iets dat stond te gebeuren. Tot Charlotte, alsof ze het niet langer uit kon houden, plotseling de stilte verbrak. 'Heb je echt geen zin in mij? Laat me es voelen...' Met haar vrije hand streek ze vluchtig over zijn kruis. 'Ik geloof... ik geloof... Ja!' Het echtpaar lachte uitbundig. Het was een plagerig spelletje geworden. Onschuldig bijna. 'Ik voel dat je zin hebt... duidelijk.' Erik probeerde mee te lachen. Hij voelde zich verdoofd, in zijn hoofd en in de rest van zijn lichaam. Het enige wat hij voelde, was haar zacht knedende hand door de stof van zijn broek op zijn opgewonden geslacht. Hij schaamde zich diep en voelde zich hulpeloos. Ook wat het echtpaar nu zei -- hun woorden -- het ontging hem allemaal. 'In opperste staat van paraatheid gebracht...,' meende hij Charlotte spottend te horen zeggen.
'Zo heksachtig hitsig is ze altijd net voordat ze ongesteld wordt,' verklaarde Huub. 'Op het krolse af. Ze wil genomen worden. Ze moet nodig weer eens genomen worden. Dat riep je toch altijd, hè lieverd: Neem mij! Neem mij! ik wil genomen worden.'
'Helemaal niet!'
'Wat riep je dan?'
Charlotte gaf geen antwoord op de vraag en bleef haar echtgenoot met een dromerige glimlach aankijken.
'Ah, nu weet ik het weer,' zei Huub, terwijl hij zich enthousiast met de vlakke hand op zijn bovenbeen sloeg. 'Nu weet ik weer wat je altijd riep. "Neuk mij, neuk mij, ik wil geneukt worden" -- dat schreeuwde je.'
'Niet waar! Dat riep of schreeuwde ik niet,' sprak Charlotte hem op verontwaardigde toon tegen. 'Dat fluisterde ik. In z'n oor. Zó...' Ze boog zich over naar Erik en herhaalde fluisterend de woorden die hem een moment eerder, toen Huub ze liet vallen, deden verstarren en die hem nu, met haar zachte adem voelbaar in zijn oorschelp, helemaal van de wijs brachten.
'Nou, dat kan,' riep Huub. 'Dan zal ik jullie hier wel even alleen laten.'
'Nee, blijf!' gebood Charlotte. 'We doen niets. Tenminste, nog niet. Eerst wil ik onze vriend vertellen hoe we probeerden om die Marjan zover te krijgen dat ze aan Maartens vurigste wens tegemoetkwam. En over dat jonge echtpaar dat begrip had voor onze situatie omdat het zelf een vijfjarig zoontje dreigde te verliezen door een afschuwelijke ziekte.'
feedback van andere lezers- Magdalena
jij weet de spanning er wel in te houden! - DeKoeneRidder
Heerlijk zo'n oude fiets
Gr. DKR - otiske
Jaja, het blijft me boeien hoor.
Knap geschreven en graag gelezen, groetjes.
|
