Volg ons op facebook
|
< terug
Charlotte .11
'Waar was ik ook al weer, o ja, in dat koolzaadveld met Maarten,' zei ze op een zelfbewuste, beheerste toon. 'Ik lag daar naakt op m'n rug onder de blote hemel naar de blauwe lucht te staren, m'n kind met z'n hoofd ingeklemd tussen mijn benen, zijn naakte schedel tegen mijn harige poes. Het was alsof hij met zijn kale penishoofdje bij mij wilde binnendringen.'
'Wat vertel je dat weer mooi,' merkte Huub op.
Het was alsof ze het niet gehoord had, alsof ze zich in het geheel niet meer bewust was van de aanwezigheid van hun gast en van haar man. 'Een moeder met haar stervende zoon,' prevelde ze. 'Als twee nietige wezens lagen we daar. Of het nou kwam door de bedwelmende weezoete geur van het omringende rijpe koolzaad of door de warme kruidige geur van mijn geslacht, mijn zoon raakte onmiddellijk in een diepe slaap. Hij ademde rustig, een gelukzalige uitdrukking op zijn gezicht. Heel lang bleef ik daar roerloos liggen, ik keek naar boven, diep het heelal in, naar die onmetelijke ruimte, die leegte. En ik dacht: Heus, wat wij hier op aarde doen, is van geen enkel belang, van geen enkele betekenis. Behalve voor ons zelf. We kunnen alles doen wat we willen, we mogen zelf beslissen welke betekenis we hier aan dit korte verblijf op aarde toekennen. Zonder dat ik er eerst erg in had, begon ik mezelf heel langzaam te vingeren. Toen ik merkte wat ik deed, probeerde ik het zo voorzichtig mogelijk te doen om te voorkomen dat hij wakker werd. Ik deed er heel lang over, langer dan ooit. Mijn hand bewoog vlak boven zijn schedel die ik daar zacht onder mijn genotsopening voelde drukken. Ik richtte me even op om te kijken of hij er niet wakker van werd. Als ik langs mijn lichaam naar beneden keek, was het net of ik met mijn vingers door zijn haar kroelde. Als hij op dat moment wakker was geworden, had ik hem zeker in me genomen, had ik hem de oerervaring gegund waar hij zo wanhopig naar verlangde. Dan hoefden we niet meer af te wachten of het nog iets zou worden met die Marjan, of met zuster Dracula, of de vrouw van de oudergroep. Maar hij bleef prinsheerlijk doorslapen, en ik wilde hem niet wakker maken. Zelfs toen ik eindelijk overheerlijk klaarkwam, probeerde ik dat zo beheerst mogelijk te doen en niet te veel te schokken. Probeer maar eens zo'n hemelslekker orgasme te onderdrukken, dat is godsonmogelijk, dat is een bovenmenselijke opgave. Het duurde en duurde. Ik kreeg er krampen van. Toen het voorbij was, zalfde ik zijn warme voorhoofd met mijn vocht, en ook daar merkte hij niks van, zo diep was zijn slaap. Lang lag ik daarna na te denken over wat ik zojuist tot mijn eigen verrassing besloten had: dat ik het zelf zou doen als een van die vrouwen niet gauw met haar geslacht over de brug kwam, om het maar zo te zeggen. Om het met hem 'echt' te doen, zoals hij het altijd noemde. Als Marjan en zuster Dracula en de moeder van dat zieke jongetje met wie we een vage afspraak hadden gemaakt -- ze had in principe toegezegd -- het allemaal lieten afweten, nou, dan wist ik wel wat me te doen stond. De teerling is geworpen, dacht ik bij mezelf, alea iacta est.'
Erik had het allemaal aangehoord. Sprakeloos was hij. Geheel in de greep van deze merkwaardige vrouw. Zijn vingertoppen lagen als verdoofd verzonken in haar vochtig-vlezige lichaamsopening, die hij niet durfde beroeren.
'Ik lag daar maar te piekeren en te piekeren,' ging Charlotte verder, 'zonder me te verroeren. M'n kaatje was al lang weer tot rust gekomen en m'n vocht opgedroogd in de zon. Ik dacht na over mijn besluit, over hoe ik het aan Huub zou vertellen. Hij zou verbaasd zijn over mijn plotselinge verandering van gedachte, ik hoorde hem al neurieën: La donna è mobile / Qual piuma al vento. Hij zou het ongetwijfeld goed vinden, zelfs toejuichen, dat wist ik gewoon. Een prijzenswaardig besluit. Het was alsof ik z'n stem in mijn hoofd hoorde zeggen: Wat denk je dat al die moeders op de Veluwe doen voor hun aan polio lijdende zonen? Het is daar een wijdverbreid gebruik. Het mag wel niet, maar nood breekt wet. Mensen opeten mag ook niet, maar denk eens aan de overlevenden van dat vliegtuigongeluk in het Andesgebergte. Die aten de lijken op van degenen die de ramp niet overleefd hadden om zelf in leven te blijven. In uitzonderlijke omstandigheden mogen dingen die anders beslist niet mogen. Zo hoorde ik Huub redeneren. Ik dacht aan die moeder -- het had in de krant gestaan -- die haar ernstig zieke zoon doodde omdat ze zijn ondraaglijke lijden niet langer kon aanzien. Niemand die haar dat kwalijk nam, men had daar alle begrip voor. Welnu, ik zou mijn zoon niet doden, ik zou met hem neuken. Omdat hij dat zo vreselijk graag wilde. Ik trouwens ook op dat moment. Seks is een intense uiting van levensdrang, hij wilde nog zo graag wat leven. Zouden mensen daar geen begrip voor hebben? Vast wel! Zo redeneerde ik, terwijl ik lag te wachten tot Maarten tussen mijn benen zou ontwaken.'
Er viel een lange stilte. Huub keek lodderig uit zijn ogen. Hij rekte zich geeuwend uit en zei: 'Laten we met z'n allen naar bed gaan. Wat valt er verder nog te vertellen?'
'Zijn verjaardag,' riep Charlotte. 'Ik wil eerst nog vertellen hoe we zijn verjaardag vierden, zijn veertiende. Dat ging zo...'
'Goed, zijn verjaardag,' geeuwde Huub, 'en dan naar bed.'
'Met zijn veertiende verjaardag in het verschiet, hadden we met dat echtpaar afgesproken... Nee, eerst moet ik vertellen over Huubs verwoede pogingen om begrip te vinden bij andere echtparen, die we hadden leren kennen bij de oudergespreksgroep, die onder leiding van een arts of andere ziekenhuismedewerker om de drie weken in de kliniek bijeenkwam. De meesten van hen reageerden ontsteld op Huubs voorstel om zogeheten troostvrouwen of troostmoeders aan te stellen, vrijwilligsters die de taak op zich namen om elkaars zonen in de puberteit, die net als onze Maarten met gierende hormonen in hun lijf naar intiem fysiek contact hunkerden -- wel, om die lichamelijke troost te bieden. De reactie was onmiddellijk nogal heftig. Neem je zoon mee naar de hoeren, riep iemand. Dit is een ziekenhuis, geen gekkenhuis! Maar Huub liet zich daardoor niet van van de wijs brengen. De onverbiddelijke realiteit, zo legde hij uit, is dat veertig procent van alle kinderen met deze vorm van kanker overlijdt binnen vijf jaar nadat de diagnose gesteld is. Voor juist die kinderen moesten wij als ouders niets nalaten om hun korte leven hier op aarde zo aangenaam mogelijk te maken, ook al zou dat betekenen dat wat we voor hen deden indruiste tegen alle gangbare zeden en gewoonten. Of het allemaal wel zo moreel verwerpelijk was wat hij voorstelde, was nog maar de vraag. Andere volkeren dachten daar heel anders over. Het was maar hoe je het bekeek. Toen hij uitgesproken was, stond ik op en bood me spontaan aan als troostmoeder voor hun zonen van laten we zeggen tussen de dertien en achttien jaar. Een kind van dertien neem je niet mee naar de hoeren, stelde ik. Ook zei ik dat als niemand van de aanwezige vrouwen bereid was om onze zoon in te wijden in de lichamelijke liefde en met hem op gezette tijden tot aan zijn dood de liefde te bedrijven, ik het dan maar zelf zou doen. Japanse moeders deden het met hun puberzonen als beloning voor goede schoolprestaties, zei ik, stond ik dan niet meer in mijn recht?
Een tumult brak los, allen begonnen druk door elkaar heen te praten. Men liet ons weten dat we het te bont maakten. Ziekenhuismedewerkers moesten zich ermee bemoeien: Kom mensen, laten we geen ruzie maken. Een moeder, een soort EO-vrouw met het gezicht van een blije mongool, had het over het bijbelse verbod zus of zo, maar voordat ze goed en wel uitgesproken was, riep Huub al: De bijbel, daar veeg ik m'n reet mee af. Hoe zit het met de christelijke naastenliefde? Zou u het niet met onze zoon kunnen doen, gewoon uit naastenliefde? Hoe kunt u nou zo'n kans laten liggen om een goede daad te verrichten, een christendaad? Enfin, sommigen stonden op en liepen de zaal uit. Zuster Dracula, die toevallig deze keer aanwezig was, stond stilletjes naast mij. Ze zuchtte diep en zei: Jaja, de seksuele hulpverlening komt maar moeizaam op gang. Wat een morele verontwaardiging, hè? Ik besloot deze vrouw, een uit duizenden, volgens Maarten, en behept met zo'n wonderbaarlijk tussenbeens eikelhappende lichaamsopening waarover hij in het boek van Mulisch gelezen had, later nog eens apart te benaderen over ons voorstel.
Tijdens Huubs betoog was het me niet ontgaan dat er een stelletje was dat steeds begripvol zat te knikken, zowel de man als de vrouw. Ze verlieten de zaal met de anderen. Toch verbaasde het me niet dat de vrouw een paar dagen later telefonisch contact met ons zocht. Het echtpaar had er thuis nog eens over nagedacht, men had er langdurig over gepraat, en was tot de slotsom gekomen...'
'Ik ga alvast naar bed,' steunde Huub, terwijl hij met moeite overeind kwam. 'Ik wens jullie beiden een prettige voortzetting.'
'Voortzetting van wat, schat?' vroeg Charlotte op enigszins verbaasde toon.
'Van... van... van waar jullie mee bezig zijn. Ik neem alvast een slaappilletje, dan merk ik er straks niks van als jullie naast me in bed...'
'Dat is goed, lieverd. Welterusten. Slaap lekker.'
Huub stak zijn hand uit naar Erik, maar die kon alleen met zijn linkerhand de uitgestoken rechterhand van zijn gastheer schudden. Zijn andere hand zat nog steeds stevig ingeklemd tussen Charlotte's dijen.
'Arme jongen, nog veel plezier verder.' Hij strompelde de woonkamer uit, de gang in. Even later klonken er wat onduidelijke geluiden vanuit de badkamer.
feedback van andere lezers- Magdalena
het blijft ijzersterk - DeKoeneRidder
Djuu niet het type verhalen om de dag mee te beginnen ;0)
Mooi werk!
XXX DKR - otiske
Knap werk weer, groetjes en graag gelezen.
|
