Volg ons op facebook
|
< terug
Charlotte .13
'Geeft niets, lieve jongen. We zullen straks wel zorgen voor... de wederopstanding des vlezes. Je lijkt trouwens wel een beetje op die Thomas Rosenboom -- ook al zo'n klein, lief manneke, zo iemand die vertedering oproept bij vrouwen, die iets bij hen loswoelt, hun moederinstinct. Vrouwen hoeven z'n koppie maar te zien, en ze zouden hem het liefst zo aan de borst nemen.'
'Hè, plaag me daar nou niet mee. Vroeger op school hebben ze dat al genoeg gedaan. Vertel me liever hoe het verder ging met jullie liefdesfeest. En of het beantwoordde aan zijn hooggestemde verwachtingen.'
Haar hand was begonnen hem zachtjes te kneden. 'Kijk es aan, daar komt-ie al weer, ik voel het,' riep ze verheugd.
'Niet te veel... even ophouden, even langzaam aan...,' smeekte hij. Ze glimlachte triomfantelijk.
'Goed dan, het grote gebeuren, daar wil je over horen,' hervatte ze op bijna zakelijke toon. 'Hier in de kamer had Huub alle kaarsen aangestoken en een mooie cd opgezet -- Tristan und Isolde, was dat, en speciaal voor deze gelegenheid, de Liebestod. Ik ging met Maarten op de kussens liggen en terwijl Huub naast ons kwam liggen en mijn hand vasthield, net als bij de geboorte, bewees ik Maarten de liefdesdienst waar hij al zo lang naar toe had geleefd en waar hij het volle recht op had. Pas toen ik zijn jongensgeslacht in situ had gebracht en zijn vlees in mijn vlees voelde glijden, bedacht ik dat ik geen voorzorgsmaatregelen had genomen, dat ik op dat moment zwanger van hem zou kunnen geraken. Maar dat risico nam ik voor lief, ik dacht er niet langer dan een moment aan. We hadden de magische grens overschreden, de woorden van Ivan Karamazov die ik ooit had onderstreept schoten me tebinnen: Dit is mijn zoon, vlees van mijn vlees, mijn meest beminde vlees. Zijn vlees bewoog in me, het was... groots... het was... o quam salubre, quam incundom et suave. Ik had het gevoel dat ik niet alleen van onderen voor hem open ging maar dat mijn hele lichaam zich voor hem opende om hem te ontvangen. Een deel van hem, zijn edelste deel en pars pro toto, nam ik in me terug, hij keerde terug in de moederschoot, in de plaats waaruit hij veertien jaar eerder, op één dag na, was voortgekomen. En ondertussen fluisterde ik in zij oor: O neuk me, neuk me, mijn lief, lief Oidipoesje. Daar waar ik hem het leven had geschonken was ik nu bezig hem het opperste genot te schenken, mijn voortplantingsorgaan een genotschenkend orgaan, een fonte leporum. Een diep gevoel van dankbaarheid vulde me, dat ik dit voor hem had mogen doen. Ik had het besef dat ik iets heel natuurlijks deed, iets heel moederlijks zelfs, het was mijn moederplicht. Ik had totaal niet het idee dat ik een crimen nefandum beging. En je had zijn glunderend koppie moeten zien toen hij met me klaar was! Niks geen omne animal triste post coitum. Integendeel, hij leefde juist helemaal op, ik heb hem nog nooit zo opgewekt gezien als direct na onze paringsdaad.'
'En was hij daarna genezen van zijn obsessie met zuster Dracula en die Marjan? Je werd toch niet -- ik durf het je haast niet te vragen -- maar... je werd toch niet direct zwanger van die eerste keer? Van je eigen zoon?'
'Dat zijn een heleboel vragen tegelijk. Om maar met de belangrijkste te beginnen: Nee, ik was niet direct zwanger van hem. Dat gebeurde pas maanden later. En nee: De gedachte om het eens met zuster Dracula of met Marjan te doen, bleef hem obsederen. Ik bood aan om als Marjans plaatsvervangster te fungeren, dat is, m'n haar te laten blonderen bij de kapper, thuis m'n poeshaar wit te verven met behulp van een flesje met dat bijtende spul, en het verpleegstersuniform te lenen van Marjan of er eentje te huren bij zo'n winkel voor carnavalsbenodigdheden. Maarten reageerde enthousiast; hij was door het dolle heen. Hij zou m'n poeshaar wel onder handen nemen. Trimmen. Marjan had vast niet zo'n wilde bos, maar een blond toefje, dat maar schamel afstak bij mijn rabbijn Lody van der Kamp baard. Aldus geschiedde. Ik belde Marjan op en vroeg haar langs te komen -- in haar verpleegsterstenue. Ze kwam `s avonds laat na haar avonddienst -- Huub en Maarten waren al lang naar bed. Hier op de bank -- alles gebeurde zo'n beetje op deze bank; als dit meubelstuk eens kon spreken! -- onder het genot van een glaasje, van meer dan een glaasje, vertelde ik haar waarom ik haar uniform graag wilde lenen. En weet je wat er toen gebeurde? Marjan barstte in snikken uit en viel me in de armen. Ze begon me hevig te zoenen. Ik wist niet wat me overkwam. En al gauw was het niet meer een onschuldig zoenen, maar een gepassioneerd kussen en wederzijds liefkozen. Voordat ik het wist ontaarde dat in een hevige vrijpartij: we trokken elkaar de kleren van het lijf en lagen hier op de bank gesoixantneufd te lebberen dat de spetters ervanaf vlogen. O, het heerlijke likkepotje van Marjanneke-stroop-in-'t-kanneke! - nog nooit had ik het sappige glibberkutje van een andere vrouw geproefd, het was iets geheel nieuws voor me. Voor haar ook, bekende ze me later, het was plotseling in haar opgekomen, ze begreep er zelf niks van.'
'En toen heb je zeker haar uniform wel mogen lenen,' merkte Erik droogjes op. Hij moest zijn best doen om zijn opwinding onder bedwang te houden.
Charlotte schoot in de lach. 'Tuurlijk. Hoe kon ze daarna nog weigeren om mee te werken. Ze beloofde me te komen assisteren wanneer ik m'n metamorfose onderging van kastanjerood naar zachtgeel, de kleur van haar poesje. Ik nodigde haar uit om aanwezig te zijn op de dag dat ik als blondine de huiskamer zou betreden, gekleed in haar verpleegstersuniform met niets daaronder, om vervolgens met mijn innig geliefde zoon de liefdesdaad te begaan. Ze protesteerde heftig -- nee, dat ging haar echt te ver. Maar the lady protested too much. Ze kwam -- uit solidariteit, jaja -- ze zag, ze was overwonnen. Veni, vidi... Enfin, nadat ze gezien had wat we deden, stelde ze zichzelf beschikbaar. Ze was met hart en ziel bereid, animis opibusque parati, om mijn zoon aan zijn gerief te helpen. Ze ging vlot uit de kleren en Maarten zag eindelijk zijn wens om het met een vreemde vrouw te doen in vervulling gaan. Het andere, het opwindende vreemde van Marjans vulva, van haar terra incognita, dat was wat hem zo obsedeerde. Die van mij, daar was hij immers vanaf zijn prille jeugd mee vertrouwd, en die kende hij ondertussen van binnen en van buiten. Maarten heeft zich, zoals hij dat zei, sufgefukt; hij vond het "een echt leuk neukfeest". Dat konden ze hem niet meer afpakken. Nu nog die gitzwarte van zuster Dracula! Zijn krankzinnige jongensfantasieën werden met de dag gekker. Als het mij was gelukt om Marjan zo gek te krijgen, zo redeneerde hij, dan moest het op dezelfde wijze lukken met zuster Dracula: gewoon uitnodigen en vragen of ik haar uniform mocht aantrekken. En wonder boven wonder lukte het. De opwinding en de voorpret die hij had! Ondertussen gingen de bezoekjes van Marjan gewoon door. Wat eerst een eenmalige gebeurtenis zou blijven, werd al gauw een vaste gewoonte: eerst vreeën wij vrouwen, en daarna mocht Maarten met haar. Ik geloof niet dat ik van nature lesbisch of biseksueel ben, maar omwille van mijn zoon werd ik het. Een enkele keer deed ook Huub mee, die dan over de Umwerting aller werten sprak en beweerde dat wat we deden straks in het nieuwe millenium heel gewoon zou wezen. Vaak zat hij er wat uilerig bij, alsof hij z'n ogen niet kon geloven.
feedback van andere lezers- Magdalena
het doet me vaagweg denken aan Sartre: hoe moraliteit kan verschuiven onder invloed van emories en denken en daden en jezelf als 'goed' accepteren - DeKoeneRidder
Gaaf ondanks de incestpassages!!
Gr. DKR - Julien_Maleur
je weet het wel te brengen.
vg
JM - otiske
Goed werk, alleen inderdaad de incestpassages beginnen een stuk door te wegen vind ik.
Graag gelezen, groetjes.
|
