Volg ons op facebook
|
< terug
De muur was zijn beste vriend(uit het leven gegrepen)
Toen hij jong was hadden ze hem steeds zo lief gevonden, ze legden hem in de watten
en zijn ontroerende glimlach zette ouderharten in vuur en vlam.
Het was een mooie wereld, een wereld van onschuld, daar waar pijn nog niet bekend was
tot de grote lagere school hem andere verplichtingen oplegde.
Een schooldag was voor hem een groot verdriet.
Alleen op de wereld, telde hij de uren af, zijn grootste hobby was stenen tellen
in een hoekje waar hij hopelijk niet gezien werd. Sporten kon hij niet goed
wegens een mindere motoriek, ouders deden hun best om te geven maar hadden weinig geld.
De kleren aan zijn lijf werden al meerdere malen gedragen. Op de school moesten veel snobs
met hem lachen.
En lachen…dat deden ze heel erg hard en zonder medelijden.
De stoere jongens van de klas, ze sabelden hem neer,
maaiden hem onderuit en zijn innerlijke tranen leken in die tijd wel oneindig lang te duren.
Het was daar dat de onschuld wegvloeide in voortdurend verdriet, het was daar dat een nieuwe tijd begon. Een tijd waarin hij eindelijk wist wat hij was…hij was niets en al zijn zelfrespect verdween
met het vallen van de avond, dat lage zelfbeeld zou hij heel zijn leven behouden.
De leraar trok het zich niet aan want hij kende geen armoede.
Ook de sneeuwklassen waren niet weggelegd voor hem want er was geen budget,
dat kon hem weinig schelen want ook daar zou hij zich fysiek moeten bewijzen,
iets wat hij nooit zou kunnen.
Thuis liet hij nooit iets merken maar de kleuterlach was al lang verleden tijd
en vervangen door een valse, oppervlakkige lach want de laatste mensen die hij wou bezeren…
waren zijn ouders, zij konden er niet aan doen, niemand eigenlijk.
Je staat dan werkelijk alleen, alleen op een wereld vol met mensen.
Jaren later werd hij in het middelbaar ook terug gepest.
Op een dag werd hij zo kwaad dat hij toch een klap uitdeelde en die
was raak want jaren frustratie brachten al zijn kracht in een sterk gebalde vuist, de pester moest even liggend bekomen en dat was de allereerste keer dat hij bij de directeur mocht komen.
Zijn wereld draaide om, hij begon te roken en probeerde mee
stoer te doen en plots kreeg hij tientallen vrienden.
Toch stopte hij vroeg met school, centjes verdienen…
dat was wat hij nu wou want armoede wilde hij nooit meer
tegenkomen in zijn leven.
Als hij vandaag ziet hoe zijn kinderen zich verdedigen
met het uitdelen van (kleine) klappen dan is mama boos.
Maar hij verzet zich dan snel en gooit lovende woordjes toe
want al zou niemand durven denken hoe die sociale man ooit heeft geleden…
Hijzelf had reeds lang afscheid genomen van vroeger maar vergeten zou hij nooit niet meer.
En het stoute in zijn kinderen of die deugnieterij, hij kon deze niet kwalijk nemen want alles,
ja echt alles is beter dan…
de vriend zijn van de muur.
Yellow/10-11-2008
feedback van andere lezers- DeKoeneRidder
Brrrrr, klinkt me persoonlijk te bekend. Mooi geschreven!
Gr, DKR
yellow: dank u voor uw reactie en ook voor uw uitstekend,
groetjes,
Marc - matahari
Eigenlijk ben ik blij dat dit kereltje gepest werd (hoe afschuwelijk ook) want door enorme kindereenzaamheid worden sterke mensen in het leven gezet die er voor gaan, inderdaad de faalangst en laag zelfbeeld blijven trekken......maar toch nadien bekeken kan het een enorm geschenk zijn geweest.
Ook kinderen van welstellende ouders kunnen gepest worden als ze een gevoelige natuur hebben, de bruten en platwalsers zelfs in kinderlijf herkennen op ander niveau hun slachtoffers direct.
Knappe tekst
liefs matahari
yellow: dank u wel voor deze zeer mooie reactie en ook dat je de moeite hebt gedaan om het te lezen, ik ben zeer blij met deze reactie,
groetjes,
Marc - sproet
boeiende en een heel herkenbare inhoud voor velen. het is een tekst waar heel veel inzit en die het daardoor doet lezen dus inspiratie heb je, maar ik zou zeggen geeft het vertellen ook wat spirit.
liefs, sproet
yellow: bedankt maar euh, hoe moet ik dat aanpakken?
groetjes,
Marc - otiske
Knap geschreven en heel herkenbaar weergegeven.
het is een heel zwaar onderwerp maar inderdaad Matahari, de mensen die ik ken die het voorgehad hebben zijn later toch wel sterke mensen geworden.
graag gelezen, groetjes.
yellow: dank u wel otiske,
groetjes,
Marc
|
