|
< terug
Task Force Romeo - 17
17
Naarmate we dieper in de bergen drongen, waren er minder dorpjes of bewoonde wijken te zien. Tevens daalde de gemiddelde snelheid, al werd het verkeer beduidend minder. Zo nu en dan zagen we autochtonen op een ezel of op een kar door paarden voortgetrokken, terwijl de typische, plaatselijke klederdracht erop wees dat we ons in het land van de Ghegs bevonden!
Albaniė was verdeeld in het zeer arme noordelijke en een iets welvarende zuidelijke deel, bewoond door twee grote bevolkingsgroepen die hun eigen taal spraken. De weg Durrės-Tirana vormde de scheidingslijn.
In het noorden leefden de Ghegs in kleine gemeenschappen en zij spraken hun eigen taal: Gheg. Zij vormden een zeer besloten bergvolk dat zijn levensonderhoud uit de kleine landbouw en veeteelt haalde.
In het zuiden woonden de Tosks en die spraken ook hun eigen dialect: Tosk. Deze groep leefde vooral in steden en was veel opener van karakter.
De terughoudende bergbewoners leefden vooral volgens de genadeloze regels van de Kanun, bekend als de Code van Lekė Dukagjinit en genoemd naar een Albanese prins die in de vijftiende eeuw, onder het bevel van Skanderberg het Ottomaanse rijk had bestreden. Deze veldheer wilde met het vastleggen van enkele fundamentele regels de sociale orde in de clan-gestructureerde gemeenschap verzekeren. Hoewel hij deze wetten nooit op papier had gezet, ontwikkelden ze zich als de gebruikelijke wetten die voor recht en orde zorgden. Eerst in de negentiende eeuw stelde de Kosovaar Shtjefėn Gjeēov een sterk geėvolueerde versie samen die hij in verschillende secties onderverdeelde, waaronder kerk, familie, huwelijk, woning, veestapel en eigendom, werk, erfenis, belofte, eer, beschadigingen, wet op misdaden, gerecht, vrijstellingen en uitzonderingen. Sommige van de meest beruchte regels omschreven de handelswijze om iemand te vermoorden en de Kanun leidde onvermijdelijk tot de bloedigste familievetes uit de geschiedenis.
Ik had me de tijd genomen om daarover te lezen, want de Kanun code was bijzonder streng en al verbleven we als genodigde in dit land, wij waren in geen geval tegen de Kanun geļmmuniseerd. Mochten we ooit betrokken geraken bij een incident met dodelijke afloop dan kon dat voor ons gevaarlijk worden. Om het even of je al dan niet schuldig was, de betrokken familie zou onvermijdelijk de Kanun-code aanroepen om vergelding te eisen of schadevergoeding te krijgen. Bloed voor bloed, heette dat en hoewel de Kanun door de wet verboden was, niemand kon en zou er iets tegen doen.
feedback van andere lezers
|
