Volg ons op facebook
|
< terug
De scheiding - (62bis) - volledig deel 62 nadat blijkbaar vorige keer een stuk niet werd meegepubli
Zondagmorgen. Vandaag zal Michel opnieuw afscheid moeten nemen van zijn zoontje. Toen hij gisteren naar zijn vrouw telefoneerde heeft hij haar beloofd, dat hij Bartje deze namiddag bij haar terug zal brengen. Hij is triestig en voelt zich leeg. Hij wil zo graag zijn gezin opnieuw herenigd zien. Maar Lisa wil niet. Ze wil hem zijn misstap met Denise niet vergeven. Dat heeft ze hem gisteren heel duidelijk gemaakt. Natuurlijk zit haar vader daar achter. En nu hij hun zoontje ontvoerd heeft is ze nog bozer op hem. Hij heeft het wel goed verknald.
Bartje is juist uit bed en heeft zich gewassen en aangekleed. Michel heeft room service gebeld om hun ontbijt op de kamer te brengen. Hij wil niet het risico lopen om in de gemeenschappelijke eetzaal te worden aangesproken. Na het ontbijt neemt hij zijn zoontje mee naar de zeedijk. Deze ligt er verlaten bij. Dan lopen ze het strand op. Hij heeft de voetbal meegenomen, die hij in Oostende voor de jongen kocht. Ze spelen met de bal en lopen in het rond, tot hij buiten adem is. Bartje kan er niet genoeg van krijgen. Hij barst van de energie. In een winkeltje op de dijk koopt hij ook een vlieger, die ze samen oplaten. De jongen vindt dit alles keiplezant.
Michel voelt zich niet zo opgejaagd hier in Brayduinen, net over de Franse grens. Nadat hij in Oostende zichzelf en zijn zoon op de televisie zag als op te sporen personen, is hij naar hier gevlucht. In dat Franse dorpje net buiten België bracht hij de rest van de week door. Hij genoot van de paar dagen vakantie met zijn zoon, al was de gedachte aan wat hem te wachten stond nooit ver weg. Gisteren heeft hij dan beslist om toch maar zijn vrouw te waarschuwen, dat hij Bartje vandaag, in de loop van de namiddag, zal terugbrengen. Hij kon door de telefoon de opluchting voelen en haar geluk, toen hij haar op de hoogte bracht. Hij had van het gesprek geprofiteerd om nog eens op een verzoening aan te sturen. Haar reactie was meer dan duidelijk:
'Denk maar niet dat ik nog bij jou terugkeer. Je had maar niet met een ander in bed moeten kruipen.'
Op de achtergrond hoorde hij hoe haar vader haar bij deze afwijzing steunde en opjutte.
'Vraag maar aan Denise om met jou samen te wonen' was het laatste wat ze zei voor ze de hoorn dichtsmeet.
Het is half twaalf als Bartje zijn vader aan de mouw trekt en vraagt:
'Wanneer zullen we eten? Ik heb honger.'
De vraag komt Michel goed uit. Hij is moe van het ravotten met zijn zoon en heeft trek gekregen.
'Kom,' zegt hij, 'we zullen op de dijk wel een tent vinden waar we iets kunnen eten.'
Samen strompelen ze door het mulle zand naar de zeedijk, waar meerdere horecagelegenheden de eventuele voorbijgangers met allerlei gerechten proberen te verleiden. Michel stapt met Bartje een eetcafé binnen. Ze nemen plaats aan een tafeltje vlak bij het venster. Zo kunnen ze tijdens de maaltijd genieten van het uitzicht op de zee. Alles ziet er zo vredig en idyllisch uit. Niets laat Michels innerlijke onrust vermoeden. Binnen een paar uren zal hij tegenover zijn vrouw staan. En dan zal hij zijn zoon opnieuw moeten afgeven. Wanneer zal hij Bartje dan nog terugzien?
Het is alsof de jongen zijn gedachten kan raden. Plots legt hij zijn hand op de arm van zijn vader en vraagt:
'Keren we deze namiddag terug bij mama? En zullen we dan opnieuw samen in ons huisje wonen?'
Het is al de tweede keer op enkele dagen tijd, dat de jongen hem zo een vraag stelt. Michel weet niet goed wat antwoorden.
'Ja, ik breng je bij mama terug, maar eerst gaan we nog een flinke wandeling maken in de duinen.'
**
Al van in de voormiddag hebben politieagenten zich verdekt opgesteld in de directe omgeving van de woning van Michel. Na het telefoontje van zijn schoonzoon met zijn dochter had Lisa's vader onmiddellijk contact opgenomen met zijn advocaat en hem opgedragen de nodige stappen te ondernemen om Michel aan te houden zodra hij terug thuis kwam.
'Zorg er voor dat hij niet de kans krijgt om het kind bij mijn dochter terug te brengen. Ik wil niet dat dit in zijn voordeel zou pleiten. Hij moet de gevangenis in, al was het maar voor een paar dagen.'
Zijn advocaat, een man van middelbare leeftijd, die vindt dat kinderen niet moeten worden gebruikt om wraak te nemen en de andere ouder te pesten, had nog geprobeerd om hem op andere gedachten te brengen.
'Zou je niet beter afwachten tot de vader Bartje heeft teruggebracht bij jouw dochter? Je hebt er toch geen belang bij, dat hij wordt aangehouden. Wat vindt jouw dochter trouwens van jouw bedoelingen? Tenslotte ben ik haar raadsman, niet die van jou.'
'Wie betaalt jouw honorarium, meester: ik of mijn dochter?'
Maar meester Lahousse was niet de eerste de beste. Hij had een jarenlange ervaring op gebied van echtscheidingen en als hij overtuigd was dat zijn cliënt een verkeerde beslissing nam, dan probeerde hij die daar ook van te overtuigen. Ook nu probeerde hij nog eens:
'Denk toch ook eens aan jouw dochter en aan jouw kleinzoon. Besef je wel hoe traumatiserend zo een interventie voor hen wel is? Kun jij je voorstellen hoe de jongen zich zal voelen als hij zijn vader in de boeien ziet slaan en wegvoeren door de politie?'
Lisa's vader bleef onverzettelijk.
'Of je doet het nodige, of ik neem een andere advocaat.' zei hij en haakte in. Daarop had meester Lahousse de politie op de hoogte gebracht van Michels telefoontje met Lisa en het feit dat hij met zijn zoon de zondagnamiddag terug thuis zou komen. Hij verzweeg echter dat Michel ook had gezegd dat hij de jongen zou terugbrengen naar zijn moeder. En om nog meer druk op de ketel te zetten had hij er aan toegevoegd:
'Zorg er vooral voor dat hij niet weer gaat lopen! Het zou niet de eerste keer zijn dat hij jullie ontsnapt.'
Na zijn demarche bij de politie nam meester Lahousse een dubbele whisky pure malt om zijn geweten te sussen. Uiteindelijk had hij enkel gedaan wat zijn cliënt hem had opgedragen.
**
Na het middagmaal op de dijk in Brayduinen neemt Michel de baan naar De Panne. Het is nog vroeg en hij wil zo lang mogelijk genieten van het gezelschap van zijn zoon.
De maaltijd was heerlijk en hij heeft zin in een fikse wandeling. Daarom rijdt Michel naar het ongerepte duingebied van Le Perroquet. Samen met zijn zoontje blijft hij er nog ruim anderhalf uur rondwandelen. Hij kan zijn terugkeer echter niet blijven uitstellen. Via Oostende en de E40 gaat het naar huis terug.
Op de terugweg praat Bartje honderduit. Het jongetje heeft duidelijk genoten van die vakantie aan zee met zijn vader. Het heeft hem deugd gedaan dat papa zo veel tijd met hem heeft doorgebracht. Alleen spijtig dat mama er niet was.
'Gaan we nu naar mama?'
Michel schrikt even van die plotse vraag. Het is trouwens niet de eerste keer dat de jongen naar zijn moeder vraagt. Blijkbaar blijft ze in zijn gedachten dolen.
Het is al ruim zeventien uur voorbij als Michel komt aangereden en parkeert voor zijn woning. Het doet raar om na een week op de vlucht terug thuis te zijn.
'Kom!', zegt hij tegen Bartje 'We gaan eerst een boterhammetje eten. Daarna breng ik je bij je mama.'
'Maar ik wil nu niets eten. Ik heb geen honger. Ik wil nu naar mama.' antwoordt de jongen stil, maar met enige opstandigheid.
'Ook goed.' zegt Michel, 'maar eerst ga ik mijn tas binnen doen.'
Zodra hij echter het portier opent om uit te stappen duiken twee met bivakmutsen gemaskerde kerels op uit het niets en sleuren hem op de grond, waar ze hem in een handomdraai een paar handboeien omdoen. Michel weet niet wat hem overkomt. Hij kreeg niet de tijd om zich te verzetten. Bartje begint te schreeuwen en te huilen als hij ziet hoe die boze mannen zijn papa pijn doen. Dan ziet hij plots zijn mama, die naar de auto komt gelopen. Ook opa is er. Wanneer zij het portier voor haar zoontje opent stort hij zich wenend in haar armen.
'Waarom doen die stoute mijnheren papa pijn?' vraagt hij aan zijn moeder. Deze drukt hem hard tegen haar borst vooraleer ze antwoordt:
'Dit zijn geen stoute mensen. Dit zijn politieagenten. Papa is stout geweest en moet nu met hen mee. Kom, mama brengt je naar huis, bij oma en opa.'
'Maar ik wil niet naar oma en opa. Ik wil hier blijven, in ons eigen huisje, met jou en met papa. Ik wil niet dat de politie hem meeneemt.'
Lisa's vader, die vindt dat het optreden van de politie nu al lang genoeg heeft geduurd, loopt tot bij de politieagenten die de geboeide Michel proberen recht te trekken. Met stemverheffing waarin de verontwaardiging duidelijk te horen is richt hij zich tot de agent die de leiding lijkt te hebben.
'Moet dat hier nog lang duren? Neem die vent toch mee en stop hem in de cel. Zie je niet dat jullie getreuzel mijn kleinzoon bang maakt?'
Even later wordt Michel in de politiecombi geduwd. Eerst echter krijgt hij een zwarte zak over het hoofd, zodat hij niets kan zien. Nog vlug kan hij een glimp opvangen van zijn schoonvader, die met zwaaiende armen aan enkele agenten duidelijk probeert te maken, dat zijn schoonzoon een gevaarlijke crimineel, een kinderontvoerder is, die zeker niet vrij mag blijven rondlopen.
De politiecombi vertrekt onmiddellijk, richting commissariaat. Lisa houdt Bartje vast bij de hand. De jongen kijkt wenend naar het verdwijnen van de politieauto, waarin zijn vader wordt weggevoerd.
**
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- DeKoeneRidder
Pfffffffff..... Ik weet hoe Michel zich moet voelen.
Gr. DKR
Julien_Maleur: Dank je DKR. Ik beloof dat het nog spannend wordt en plan een verrassend einde. Maar zo ver ben ik nog niet.
vg
JM - sproet
haha, niets mis met mijn PC he manneke! alles was niet doorgekomen. gelukkig dat ik nu de rest kan lezen, je hield het spannende deel achterwege. mooi beschreven hoe een (v)echtscheiding in gang gezet wordt.
liefs, trees
Julien_Maleur: Dank je Sproet. Sorry omdat ik mis was. Ik had gekeken naar de alinea waar sprake van ...een vlieger, die... en had eerst niet gezien dat verder een heel groot deel ontbrak. Ik heb dus een beetje te vlug geoordeeld. Blij dat je blijft volgen en het wordt nog spannend(er) en ik voorzie een verrassend einde, maar zo ver is het nog niet.
groeten
JM - henny
Hier word ik triestig van. Voor de ogen van Bartje zo de vader aanpakken. Dat vergeet het menneke nooit meer.
Julien_Maleur: Idd, maar toch gebeurt dit soms ook in de werkelijkheid. Gelukkig is het hier maar fictie.
groetjes
JM
|
