Volg ons op facebook
|
< terug
dagboek donderdag 06-11-08 (1)
Donderdag 06-11-08,
De nevel sloop over de kale velden die aan het water grensden. Ze wandelde er zoals zo vaak over het jaagpad naast de Schelde. Het was er vredig en heel stil, zo stil dacht ze soms, dat ze alleen al door te ademen de stilte verbrak. De hemel kleurde door een slaperige zon in broos rozig grijs, de koude wind zorgde voor het vurige rood er doorheen en heel even was ze betoverd door de schoonheid van de avond. Maar dan leek ze zich terug te trekken in zichzelf.
Ze dachten dat ze gek was, dat ze niet eens besefte dat ze leefde omdat ze zo rustig was, zo verlegen en zo vaak alleen. Maar niemand van haar zogezegde vrienden wou nog iets met haar te maken hebben na haar scheiding, (het waren dan ook niet echt hààr vrienden geweest wist ze ondertussen, maar de zijne), en nu ze soms leek stil te vallen voor de ogen van diegene die zij wel als vrienden zag, (al kon zij ze tellen op een paar vingers van haar hand), waren ook zij opgehouden met langs te komen, al had niemand haar ooit gevraagd hoe het kwam dat ze soms huilde, schijnbaar om niks, of ineens met haar gedachten kilometers ver weg scheen te zijn. Ze (ver)oordeelden haar zonder iets van haar gevoel af te weten.
En toch, ze was niet gek, ze had enkel verdriet. Verdriet om de man die ze zo oneindig lief had, nog altijd. Hij was in haar leven gekomen na elf lange jaren alleen en eenzaam zijn, en had haar in één seconde veroverd, toen zijn ogen naar haar lachten, een fractie vroeger dan zijn mond. En nu, nu de mist op kwam zetten, was hij nog meer in haar gedachten dan op andere dagen. Want hij was even mysterieus als die mist, even zwijgzaam als de avond waarin ze liep en ze hield van die uren waarin alle leven leek uit te sterven, alles rustig en vredig werd en zij diep vanbinnen begon te leven doordat hij weer bij haar was. Slechts in gedachten, dat wist ze wel, maar voor haar leek het alsof hij nog naast haar liep, zolang ze maar niet opzij keek. (Anders had ze moeten toegeven dat hij er niet echt was.) Ze voelde hoe hij teder haar hand nam, hoe zijn duim streelde over de palm van de hare, en ze hoorde zijn glimlach in het ruisen van het riet daar aan de waterkant. Hij zei niks, maar dat moest ook niet, ze was zo blij dat hij nog elke keer kwam wanneer ze hem opriep in haar gedachten. Ze herinnerde zich ineens iets wat hij ooit tegen haar had gezegd, iets over, dat ze wel moe moest zijn, nu ze hele dagen door zijn hoofd had gelopen en toen had ze verlegen gebloosd, heel erg blij om wat hij zei, maar ook niet goed wetend of ze hem kon vertrouwen wanneer hij zoiets tegen haar zei. Nu dacht ze eraan terug, ze wou hem hetzelfde vragen, want hij rende door hààr hoofd de hele dag en nacht, maar ze vond het een beetje belachelijk om net hetzelfde te zeggen als hij toen en een antwoord zou ze nu toch niet krijgen.
Had ze hem wel mogen vertrouwen? Was hij eerlijk geweest tegen haar? Hield hij echt van haar of was het een weddenschap geweest, afgesloten om een krat bier? Dat dacht ze toen toch ook? Die dag dat hij haar vertelde dat hij teveel van haar hield, dat hij dat niet aankon, dat het ook niet mocht, niet kon, dat houden van, toen had ze hem aangekeken met ogen zo groot als schoteltjes, zoals ze in cartoons of stripverhalen tekenden als er iets gebeurde wat ze absoluut niet verwachtten. Ze had er beslist niet op haar best uitgezien, maar hij had haar zwijgend aangekeken en had gewacht. Gewacht tot ze een beetje hersteld was van de schrik. Want schrik had ze gehad, angst dat het allemaal een spel was, dat hij maar deed alsof. Want zij hield zo ontzettend veel van hem,en ze zou het niet aangekund hebben mocht hij maar gedaan hebben alsof en dat had ze hem ook verteld. Liefde op het eerste gezicht was het voor haar geweest. Eén seconde slechts, zijn ogen en zijn lach en ze was verloren geweest. En als ze heel eerlijk was tegen zichzelf, dan wist ze wel dat ook hij iets voor haar had gevoeld, misschien niet zo veel als zij voor hem in het begin, maar er was iets geweest, spanning en elektriciteit in de lucht die eerste keer. Ze moest er vroeger altijd om lachen als ze dat in boeken las, 'er hing elektriciteit in de lucht' of 'de spanning was te snijden' maar nu wist ze dus dat dit niet enkel boekentaal was maar dat het écht zo kon zijn. Maar ze wist ook wie zij was en wie hij was. Dat hij populair was als niet één en graag onder de mensen kwam , dat het soms leek alsof de hele stad hem bij naam kende en hij iedereen als vriend had. En zij was stil, tè stil, ze hield niet van uitgaan, niet van drukte, ze was zo graag thuis, alleen met hem, want dat was de enige keer dat ze echt toonde wie ze was. Dan kon ze gek doen en durfde ze alles. Of toch bijna, want ook al verdween haar verlegenheid voor het grootste stuk wel als hij bij haar was, helemaal verdwijnen deed het niet, daarvoor was ze te extreem verlegen. Dus hij was echt niet iemand die voor haar zou kiezen en toch had hij haar gevraagd of ze zijn meisje wou zijn. En ze had hem eerst niet geloofd, niet durven geloven, en toch had ze in die ijskoude lentenacht onder een wondermooie sterrenhemel 'ja' gezegd.
feedback van andere lezers- sproet
een mooi stukje, de twijfel, het gemis, het verlangen in honderden vragen weergegeven. heel natuurlijk neergeschreven, een wandeling vol mijmeringen en herinneringen...
liefs, sproet
welkom op de verhalensite
lonely1: dank je wel voor de welkom en ook voor de fijne fb,
morgen volgt deel 2 :)
liefs, hilde - DeKoeneRidder
Heel mooi en lief verhaal. Welkom bij de Batavieren Des Verhalenland!
XXX DKR
lonely1: dank je wel voor het welkom en ook voor de fijne fb,
liefs, hilde - yellow
een zeer mooi verhaal lonely 1,
nu begrijp ik je als je zegt dat ik nog moet groeien,
het zal nog lang duren eer ik zo kan schrijven en misschien kom ik wel nooit zover, dat stukje van die ogen als in cartoons vind ik bijzonder goed gevonden,
groetjes,
Marc
lonely1: dank je wel marc
ik bedoelde wel, dat je in je gedichten al heel wat meer bent gegroeid, ook omdat je het al langer doet dan het schrijven van verhalen,dus ik zie je daar zeker ook alsmaar beter in worden
jij schrijft in een andere stijl maar daarom schrijf ik zeker niet beter dan jij ,
ik lees je graag, zowel je verhalen als je gedichten en dat weet je wel :)
liefs, hilde - Julien_Maleur
graag gelezen
vg
JM
lonely1: dank je wel voor de fijne fb,
liefs, hilde - Hoeselaar
Gevoelvol verhaal dat sterk met twijfel gekruidt werd, zeker het lezen waard
Willy
lonely1: dank je wel, dit is hele fijne fb,
liefs, hilde - jan
dit is ook blues, maar dan in proza...
sterk geschreven!
liefs jan
lonely1: ja, mss wel,
liefs, hilde
|
