Volg ons op facebook
|
< terug
Schuldig ... of toch niet? (deel 2)
Je had het moeilijk om te praten maar eens je het begin had gevonden flapte je er alles uit, alles wat je had bezig gehouden al die tijd dat wij elkaar kenden en ik besefte dat ik slechts een miniem stukje van jou had doorgrond. Je hield van mij zei je, het was uit met je vriendin, dat was de reden dat ze er niet was die dag. En het enige wat ik kon doen was je aankijken en zwijgen. Je zei het nog eens en nog eens en ik stopte mijn oren dicht. Nee, nee, dat wou ik niet. Ik heb een vriend, ik hou van mijn vriend! Ik denk dat ik toen schreeuwde tegen jou. Dat wist je, zei je, en je wist ook dat het tussen mij en hem niet echt goed zat. En ik werd boos omdat ik besefte dat jij gelijk had. Maar dat toegeven, nee, dat zou ik nooit. Dus ik draaide me om en begon terug te keren naar de zaal. Je greep me beet en trok me in je armen en voor ik het wist kuste je me, één keer, heel teder maar toch ook vol passie. Ik rende weg en keek niet meer om. Het kon me niet schelen of jij me volgde of niet. Ik wou je nooit meer zien. Jij had mijn vertrouwen, onze vriendschap stuk gemaakt door die kus.
Aan de zaal zag ik mijn vriendin buiten staan alsof ze op me wachtte. Ze vroeg of ik jou had gezien en domweg zei ik nee, want achter haar stond jouw vriendin, in tranen.
Zij keek me aan en vroeg waarom ik van buiten kwam en ik loog opnieuw. Ik zei dat ik iemand had gezien die ik kende en die buiten een sigaret had gerookt, ik was even mee geweest. Ook mijn vriendin bekeek me vreemd, maar ze zweeg.
En later heb ik vaak gedacht dat ik het beter onmiddellijk had gezegd, dat ik met jou had gepraat, buiten op het fietspad, dat jij me had gekust zonder dat ik dat wou, maar ik was negentien, totaal in de war. Ik wist nog niks van hoe het leven in elkaar zit, en zeker niet van wat liefde en het verdriet erom met je kan doen.
Toen jij de zaal binnenstapte voelde ik drie paar ogen op mij, de jouwe, de hare en die van mijn vriendin. En ik wenste dat ik ergens anders was.
"Ze moeten even praten", hoorde ik ineens en iemand duwde me in mijn rug zodat ik de andere kant uitging. Mijn vriendin keek me aan en vroeg wat er tussen jou en mij was gebeurd maar ik bleef ontkennen dat ik jou had gezien.
Ik zag je praten, gemaakt lachen en tenslotte zag ik jou verdwijnen naar buiten. Toen je mij voorbijliep zag ik die triomfantelijke blik van je ex en voor heel even jouw ogen die recht in de mijne keken, vragend en vol spijt, voor ik wegkeek van jou.
En nu wenste ik dat ik je langer had aangekeken, misschien…. Maar misschien ook niet. Het was de laatste keer dat ik jou heb gezien. Ook mijn vriendin ontweek me nadien, en ik wist niet waarom.
Ze heeft me nog tweemaal opgebeld na die laatste fuif. Eén keer om me te vertellen dat je getrouwd was , dat je je ex zwanger had gemaakt de laatste keer dat je met haar naar bed was geweest, die nacht na de fuif. (Als laatste afscheid had ze jou dit gevraagd en jij had ja gezegd vooral omdat je boos was op mij) Ze zei ook dat ze wel besefte dat jouw vriendin je erin had geluisd en al lang probeerde om je met een kind aan haar te binden omdat ze voelde dat je haar ontglipte. En het was haar dus gelukt. Later bleek dat ze dus al een kleine twee maanden zwanger was, maar niks had gezegd om je te kunnen vasthouden met dit nieuws indien je het zou uitmaken.
Dertig jaar geleden huwde je nog met het meisje dat je "in moeilijkheden" had gebracht, ook al hield je niet van haar.
Ik vroeg mijn vriendin om jou proficiat te wensen en dat zou ze doen, beloofde ze.
In een krantje dat lokale feestelijkheden in beeld bracht zag ik een foto van je huwelijk, een stralende bruid, een afwezig kijkende bruidegom.
De tweede en laatste keer dat ze me belde was om mij te vertellen dat je zelfmoord had gepleegd. Je had je garage dichtgemaakt en was in je auto met een draaiende motor gaan zitten en had er zo rustig op je dood gewacht.
Ik was totaal van de kaart, huilde aan de telefoon en vroeg elke keer weer waarom? Waarom? Maar het enige wat zij deed was koud lachen, "alsof ik het niet wist". Maar ik wist het niet, echt niet. Ik wist alleen dat jij weg was voorgoed, dat jij je zoontje dat later geboren werd niet zou zien opgroeien, dat ik ergens het gevoel had dat het mijn schuld was dat je dit had gedaan.
Uit de verte hoorde ik de stem van mijn gewezen vriendin praten, dat jij een briefje had geschreven en dat op de tafel had gelegd voor je naar de garage trok. En daar had je het waarom uitgelegd. Je kon niet leven zonder mij, je hield teveel van mij om met een ander te moeten samen zijn. En ik kon niks anders dan zwijgend huilen, want er was die kus die jij misschien wel had opgevat als een kus van mij aan jou al was het niet zo geweest. Ik hield van jou, ja, maar 'anders' dan jij het wou.
Ik was niet welkom op je begrafenis, zei ze me. Iedereen wist dat ik de schuldige was. Ik moest jou hebben verleid want jij deed zoiets niet. En zij wist het zeker, ze had ons die avond zien kussen. En ik wist zoveel beter hoe het was gegaan, maar ik kon en mocht niks uitleggen. Iemand moest de schuld krijgen opdat de anderen het zouden kunnen verwerken.
Ik ben niet naar je dienst gegaan, de bloemen die ik heb gekocht op de dag van je begrafenis heb ik één voor één in de Schelde gegooid, omdat jij, net als ik zo van water hield.
Vijfentwintig jaar na die avond ben ik eindelijk op zoek durven gaan naar je laatste rustplaats. Ik vond haar aan de voet van een grote boom op het kerkhof van het dorp waar ik je de laatste keer heb gezien. Sindsdien kom ik vrij geregeld bij je langs om een beetje bij te praten.
In het begin zochten mijn ogen vaak de straat af, uit schrik dat je vrouw zou komen om mij daar weg te jagen, maar ze kwam nooit.
Ik praat met jou over alles wat ik wil, en ik hoor je antwoorden in mijn ziel, ik hoor je lachen, je plagerijen. Maar wanneer ik aan je vraag of het mijn schuld is dat je dood bent, dan is er alleen jouw zwijgen.
Op een dag hoorde ik de kiezels knerpen onder voetstappen die steeds dichterbij kwamen.
" Je hebt hem gevonden zie ik". Ik herkende die stem alsof ik ze dag in dag uit had gehoord.
"Ja", was alles wat ik antwoordde, maar toen mijn vroegere vriendin, haar hand op mijn schouder legde huilde ik elke traan die ik al al die jaren had ingehouden. Ze vertelde me dat je vrouw twee maanden na je dood al hertrouwd was, dat zij je al die tijd had bedrogen en dat je zoontje niet eens wist dat jij zijn echte papa was. En ik scheen niet te kunnen ophouden met huilen.
Het is nu dertig jaar geleden en toch vraag ik me nog vaak af of ik schuldig ben aan je dood, of dat jij gewoon zelf die keuze hebt gemaakt om voorgoed weg te gaan.
Wat als ik anders had gereageerd op je kus, niet was weggelopen, misschien had ik er moeten over praten…
Ik weet het niet. Er zijn te veel vragen zonder antwoord. Vaak denk ik dat ik geen schuld heb, maar even vaak denk ik dan weer dat het wel mijn schuld is.
En ik wou dat ik het nu eindelijk wist. Maar dat zal ik nooit echt doen. Alleen jij weet het, en jij zwijgt.
Ik mis je nog steeds, na dertig jaar, geen dag gaat voorbij zonder dat ik aan je denk. Want jij leerde me lachen en genieten maar vergat zelf wat je me zo vaak zei, dat het leven altijd waard is om geleefd te worden.
(in herinnering aan jou)
lonely 1
feedback van andere lezers- jan
om stil van te worden...
rakend geschreven!
liefs jan
lonely1: dank je wel en liefs, hilde - yellow
om zeer stil van te worden zelfs, ik moest even slikken,
je was 19 Hilde, neem de shuld niet op jezelf, jij kan er niet aan doen,
rakend geschreven,
Marc
lonely1: nee, mss niet, maar ergens blijf je toch dat gevoel houden van 'had ik... dan ..' en dan krijg je gauw een schuldgevoel,
dank je wel voor de fijne fb, en liefs, hilde - sproet
een rakende inhoud met leed dat wel nooit echt zal overgaan.
je schrijfstijl is vlot en ondanks de pijnlijke inhoud, waag ik me toch aan een opmerking ( die mss helemaal bij mij ligt). ik heb het tweemaal gelezen omdat bepaalde zaken me niet zo duidelijk waren, ik bedoel je schrijft over twee vriendinnen en het is niet altijd duidelijk over de welke je het hebt. nu ben ik mss niet duidelijk?
liefs, trees
lonely1: jawel, je bent duidelijk :) en ik heb ook soms het gevoel gehad dat het niet écht duidelijk over zou komen omdat ik over mijn en zijn vriendin praatte, dus ik begrijp je reactie heel goed.
en nee, het gemis en verdriet gaan niet over, al is het verdriet wel een beetje minder verscheurend geworden,
liefs en dank je wel, hilde - Mephistopheles
Inderdaad erg rakend geschreven. Laat je niet verteren door een schuldgevoel dat je al jaren meedraagt want daar wordt je gek van. Soms moet je jezelf kunnen vergeven. We vliegen allemaal wel eens uit de bocht.
Geeft niet, joh.
graag gelezen
grts.
lonely1: dank je wel voor de fijne fb,
ik was enkel schuldig aan het feit dat ik niet van hem hield, zoals hij van mij, maar het schuldgevoel blijft je achtervolgen,
liefs, hilde - Rob
Zelfmoord is nooit de schuld van een ander dan degene die het pleegt. Je had het misschien kunnen uitstellen door een ander gedrag. Nooit had je het kunnen voorkomen.
lonely1: mss is het zo wel, dat als ze het willen doen, het toch gebeurt wat je ook probeert om het tegen te houden, ik hoop dat je gelijk hebt
liefs en dank je wel, hilde
|
