Volg ons op facebook
|
< terug
H1 Indonesië d25 Ujung Kulong Jungle reservaat / Pantai Carita
H1 Indonesiä d 25 Ujung Kulong Junglereservaat / Pantai Carita
Na een stevige 'cold turkey' in een woning te Rotterdam krijg ik bezoek van mijn neef Andy T. en zijn vriend Dirk uit Capelle.
Ik weet na wat videobanden, foto's en wat smeuïge verhalen te overtuigen dat Indonesië het land is voor een ideale vakantie daar zij ook toevallig een vakantie wilden boeken naar Spanje zoals zij elk jaar deden.
Binnen een week vertrokken we gepakt en gezakt, compleet met safari overhemden, -hoeden, dolken, landkaarten, veldflessen en dat soort dingen. We zouden bij mijn vader mogen logeren tegen een kleine vergoeding voor het eten en kleding wassen e.d. wat logisch is daar het voor een maand lang was. Hij runde tenslotte geen herberg al was het nog zo gezellig, had mijn vader geen liggende gelden liggen, vandaar. Mijn vader vriendins broertje genaamd Suharna maar we noemden hem Harna logeerde ook in die tijd daar. Hij kon erg goed opschieten met Andy en Dirk vandaar dat hij met ons mee zou gaan op soort van (s)excursie door mij geregeld maar dan op eigen kracht. Niks geen organisatie. Ik was er tenslotte al eerder geweest met toen wel mijn vader en onze beider vriendinnen. Dit verschil zou veel impact hebben op het verloop van onze 'zelfde' reis.
De bestemming was het Ujung Kulong junglereservaat en dan met name het eiland Handoleum wat daar voor de kust ligt. Vijf en half uur varen vanaf de bewoonde wereld. Er is wel een jachthuis neergezet door het WNF met een speedboot en in het jachthuis ligt dan ook een logboek van de weinige beroemde 'visitors' met namen zoals Prins Bernhard, Jacques Cousteau, Jan en Frans Borst. Er leven daar namelijk de laatste Javaanse neushoorns nog slechts vijfhonderd stuks schatten ze. Van die kleintjes met die schilden met noppen op hun lichaam, bijzonder mooie haast mythische dieren. Ook de laatste Javaanse tijgers komen hier nog voor. Hun lot is nog slechter beschoren, slechts vijftig stuks op uitsterven na.
Mijn vader zweert bij hoog en laag dat hij bij een vroege ochtendwandeling over Handoleum een tijger zijn pad kruiste die mijn vader even aankeek twijfelde en toch maar het hazenpad koos, de bosjes in. Ik geloof hem, het is niets voor hem daar over te liegen.
Wel was ik strontjaloers want de op het eiland aangestelde gids voor die paar bezoekers te begeleiden die er per jaar komen, heeft ze zelfs na twintig jaar slechts een stuk of vijf keer gezien, vandaar.
Na een weekje nachtelijk Jakarta 'doorgenomen' te hebben met name Discotheek Stardust, Tanamur, en The Pink Panther om daarna altijd in de late uurtjes af te zakken naar The Lone Star om daarna wakker te worden met een Oosterse schoonheid in je armen. Dat was vaste prik soms wel erg letterlijk genomen als je condoom er weer eens afgeschoten, gescheurd of zelfs gewoon verdwenen was, dan zat je onherroepelijk negen van de tien keer met een druiper. In het begin ging het nog wel maar toen onze slof Durex op was moesten we overstappen op de grootste maat condoom die Indonesië rijk is namelijk het merk Dua Lima (25) vanaf dat moment schoten de antibioticaaandelen omhoog op de Indonesische beurs mocht die bestaan want die passen Europeanen gewoon niet.
De afgesproken dag van vertrek kwam dichterbij. Die avond ervoor ben ik alleen met Dirk en Harna op stap gegaan en ben toen zo dronken geworden is mij verteld dat ik wakker werd met een hele mooie meid maar in plaats van goede morgen kreeg ik een soort van geblaf als van een zeehond. Ik schrok me de pleuris dat moge duidelijk zijn. Er was niets aan de hand het arme meisje was gewoon doofstom. Die kutherrie in die Discotheken ook. Je hoort soms echt niets dat heb ik nu wel bewezen dacht ik. Of ik was gewoon in een heel romantische geflipte bui, God weet het. Ik heb het verhaal maar aan te nemen want zelf weet ik mij er bijna niets van te herinneren. Maar zij liggen er nog steeds van in een deuk. En als ik een van hun ontmoet doen ze nog steeds een zeehond na.
De reistassen zijn gepakt, de Australische kakikleurige en legergroene kleding aangetrokken en een soort van ook Australische cowboyhoeden op. Harna mocht de koelbox dragen gevuld met bier en fruit. Eerst moesten we met een taxi naar het busstation om vandaar met een bus naar het laatste vissersdorpje op een schiereiland van het uiterste puntje van West-Java te reizen namelijk Labuan (haven). Een busreis van acht uur vanaf Jakarta.
Daar vandaan moesten we een visser regelen die ons goedkoop naar Handoleum wilde brengen daar de wachtende boot van het WNF die nooit vaart tweehonderdvijftig gulden vroeg. Weliswaar voor acht personen te verdelen maar wij waren met zijn vieren en zouden wel iets voor honderd kunnen regelen beloofde ik mijn vrienden.
We kwamen aan met genoeg geld in Labuan voor o.a. de bootreis naar het eiland, eten drinken, de gids op het eiland, de terugreis en dergelijke totdat mijn 'neef' Harna met een verhaal kwam dat in heel Java bekend stond. Naast het dorpje Labuan ligt 'Pantai Carita' oftewel 'Strand der sprookjes'. De droom van elke Javaan. Een van spierwit zand voorzien strand compleet met zacht wuivende palmbomen, schelpen waar je hier vijfentwintig Euri's voor betaald zo groot als een voetbal en waar je trompet op kunt spelen, aapjes en het belangrijkste zeer leuke goedkope huisjes te huur ( een stuk of vijf) op het strand, allen geheel opgetrokken uit kokosnoten.
En die sprookjes? De sprookjes met lang haar kwamen zich aanmelden na zonsondergang. Het was de bedoeling hier één nachtje te verblijven. Het werden echter acht dagen. Het was fantastisch. Ik sliep overdag in een hangmat voor mijn hut met een of twee meiden naast die zelfs mijn rietje die uit mijn kokosnoot stak, gevuld met kokosmelk en Rum beet hielden en in mijn mond staken. Wat zij in hun mond staken is een ander verhaal. Al wat ik deed was met mijn ogen dicht genieten en nog eens genieten.
Als het geld geteld is word duidelijk dat het tijd is voor vertrek anders zouden we het eiland nooit meer zien. Het bootgeld was er nog, etensgeld, geld voor de terugreis naar Jakarta en een heel klein beetje extra. We hadden een honderdje of vijf opgemaakt met zijn vieren in acht dagen wat een vermogen is in Indonesië (half miljoen) maar daar heb je dan ook wel wat voor. Van mij mocht op dat ogenblik het eiland in zee zakken maar ik had het beloofd en wilde niet egoïstisch zijn. Dus helemaal wezenloos en afgepeigerd maar met een smile op ons bek op zoek naar een gewillige visser met een boot.
feedback van andere lezers- lief
het paradijs op aarde, allez voor u toch!
ggl liefs
Francis: toen wel
xx - Mistaker
Een paradijs inderdaad! Geweldig van die tijger, ik heb een keer een wolf gezien in het wild maar dat was het dan ook qua beetje beest :-(
O ja:
dat in heel Java bekent stond: bekenD stond
Greta xx
Francis: dank je wel D
xx - killea
Super well written, love
xxx
j
Francis: thnx love
xx - Mephistopheles
De beschrijvingen die je doet doen me denken aan de eilandjes in de Andamanse zee, niet ver van de Thaise kust in Phuket. Witte stranden, glashelder water..het was er prachtig. En aan die Thaise Señorita’s hou ik een aantal geweldige herinneringen over.
grts.
Francis: Ik ken Phuket, en Pukhet kent mij
gr fRans - DeKoeneRidder
Heel realistisch en sprekend neergezet!
Is Dua Lima (25) trouwens een erg grote of te krappe maat?
Gr. DKR
Francis: Te krap, veels te krap
dus absoluut geen 25cm.
gr. - Ivan
Een bepaald gedeelte komt mij zeer bekend voor
grts.
Ivan
Francis: duhhhhh
gr fRans - Klaver4
haha, met die zeehond; Nice Going Frans!! Ik hoor het zo!
vind ik geweldig zo'n programma's op tv (tja is ersatz maar beter dat dan niks) over van die verdwenen of vermoedelijk verdwenen diersoorten; zo eens ene gezien over de Tasmaanse Tijger, is soort hond met uitklapbare kaak zoals van een slang, gestreept zoals een tijger. Speciaal beest zenne !
Heel boeiend Frans!
grz
klaver4
Francis: Moet ik die ook pakken dan?
haha
Gr Frans - sproet
ben door weekje babysitten vele verhalen achter op de site, maar ik haal in en een paar na elkaar lezen is ook tof!
liefs, trees
Francis: Op een advertentie afgeweest?
;0)
xx - dichtduvel
Ik zie het zo voor me, grtz, j
Francis: :0)
|
