|
< terug
In het licht van het laatste kwartier - DEEL 2 -
Ik krabbelde overeind en speurde de omgeving af. De putjes in mijn knieën bloedden. Ik schrok van een plotselinge beweging in het hoge gras. Een rauwe kreet ontsnapte me, gevolgd door een nerveuze lach toen ik zag dat het slechts de wind was, die met een plastic zak zwerfvuil speelde.
Ze kreunde. Héél zachtjes. 'Rustig blijven Ria.' Ik probeerde mezelf te kalmeren. Er zou geen hulp komen op dit uur. We waren alleen. Het werd een privé-kwestie van het kind en de moordenares, beiden verlangend naar de dood. Zij vanwege de onverdraaglijke pijn, ikzelf misschien wel om dezelfde reden. De sadist liet lang op zich wachten.
Ik slenterde verdoofd in de richting van de flauwe lijdensgeluiden. Ongeveer drie meter verderop vond ik haar in de drassige berm. Naast haar hoofd, dat getekend was met diepe schrammen, lag een gedeukt blikje Red Bull. Nog meer zwerfvuil. Een misselijk makende geurencombinatie, een mengsel van bloed en mest, waaide me toe. Ik knielde en ondersteunde haar kroezelkop met de linkerarm. Focuste mijn ogen, die zich geleidelijk aanpasten aan het maanlicht. De muts was weg. Dat vond ik erg. Als die stomme muts er maar geweest was, dan was alles misschien nog goed gekomen.
Ze opende langzaam de ogen. Keek me recht aan, maar haar ogen spraken niet. Een dun lijntje bloed druppelde zijdelings langs haar neus weg. Een gordijn van wolken schoof voor de voor driekwart gevulde maan. Het werd opnieuw duister. Eventjes.
'Gaat het?' vroeg ik. Natuurlijk ging het niet! Hoe kon ik die vraag stellen? Alsof ze een vervelende valpartij met de fiets had meegemaakt, niet meer dan dat.
Ze murmelde. Tot meer was ze niet in staat. Ik verwachtte bij het volgende glimpje maanlicht donker bloed van tussen haar volle lippen te zien sijpelen, en dan zou ze het leven laten met vreselijke gorgelende geluiden zoals ik het eens een soldaat in een oorlogsfilm had zien doen. Had Audrey geluid gemaakt tijdens haar doodsstrijd?
Onhandig zocht ik met mijn vrije rechterhand naar het mobieltje in mijn zakken. Het was er niet. Was het weggeslingerd door de klap? Had ik het alweer in de kroeg laten liggen? Ik vlijde haar hoofd neer en zocht de wagen en de nabije omgeving af. Niets. Met korte nekbewegingen zocht ik naar licht. Niets. Ik begon hard te schreeuwen. Wie ging het horen? Het was bijna drie uur 's nachts. We waren omsingeld door velden en weides.
Ergens blafte een hond. Ik keek vertwijfeld omhoog op zoek naar antwoorden. Uit oostelijke richting droeg een krachtige voorjaarswind griezelfilmgeluiden waarvoor een nachtvogel verantwoordelijk was. Het geritsel van de bladeren maakte het scenario compleet. Nog eentje, verdorie, de laatste. Als Guy dat laatste glas bier nog geschonken had, dan was dit nooit gebeurd. Dan waren we nooit op hetzelfde moment op dezelfde plaats geweest. Of zou het noodlot haar naar mij geleidt hebben? Het offer van een god waarin ik niet geloof, speelbal van duivels opzet?
feedback van andere lezers- DeKoeneRidder
In de laatste regel spreek je jezelf eigenlijk tegen want in het vorige deel zei je dat er nooit verkeer kwam in de nacht. Leest zich lekker!
XXX DKR
jbrouns: Bedankt voor het aandachtige lezen en de zeer terechte opmerking. Ik ga het aanpassen. Grtz ps ich zeen das diech van bie os in de buurt bès ;-) - ERWEE
Nu weet ik niet of die verandering hier ook komt (zie DKR), maar 't is alweer een goed tweede deel.
jbrouns: De verandering is al aangebracht voordat jij het las.
Groetjes
|
