Volg ons op facebook
|
< terug
De eeuwig veroverde die ook wel eens wou veroveren (deel 2)
Hij wreef de slaap uit zijn vermoeide ogen en boog zich vervolgens weer over zijn sudoku. Dit was het enige tijdverdrijf op deze treinrit naar dat godvergeten gat op de grens tussen provincie en nog meer provincie. In deze wagons vond men alleen pendelende studenten druk pratend over hun examens en bedienden die net de deur van het kantoor achter zich hadden dichtgetrokken en met collega's over andere collega's roddelden. Voor het eerste was hij te oud geworden en in het tweede had hij geen zin. Hij had nooit gedacht dat het ooit zover zou komen maar ook hij was een deel geworden van de forenzenmassa die zich elke dag op de trein hees naar een werkplaats, daar een derde van de dag sleet en zich dan vervolgens weer naar huis sleepte. Velen namen enkele blikjes Jupiler tot zich op de terugweg, hij koos voor het kruiswoordraadsel en de sudoku.
Toen hij pas verhuisd was naar zijn huisje op het platteland, had hij altijd boeken meegenomen. Deze goede voornemens hadden enige tijd stand gehouden maar de vermoeidheid had zijn tol geëist. Hoe boeiend de boeken ook, al snel vielen zijn ogen dicht en het was hem al overkomen dat hij door de conducteur van de trein moest worden gehaald. Niet dat de krant lezen veel beter was. Uiteindelijk kon de inhoud vaak gereduceerd worden tot de waan van de dag die verdacht veel trekjes had van wat in een niet zo ver verleden enkel een ander jasje had: een politiek gemanipuleerde vorm van liefde voor de eigen groep (op welke absurde criteria deze groep dan ook moge gebaseerd zijn) zal er waarschijnlijk altijd zijn, de oorlogen die hieruit voortvloeien met al de bestialiteiten die ze in hun zog meeslepen evenzeer, er zal ook altijd wel iets als schaars worden aanzien en voor conflicten zorgen (zij het liefde, zij het grondstoffen, zij het contact,…), monotheďstische godsdiensten zullen tot het einde der tijden claimen dat er van hun opperwezen het meeste heil valt te verwachten en idolatrie voor gelijk welk in wezen beperkt menselijk individu zal eveneens nooit veraf zijn. En over het weer: tja over het weer geraken de mensen nooit uitgepraat. Kortom, hij verkoos om door te bladeren naar de puzzels. Die hielden hem tenminste wakker.
Meestal was hij net klaar met zijn puzzels toen de trein het kleine stationnetje met de wagonnetjes netjes op een rij binnenreed. Dan moest het snel gaan want hij had slechts enkele minuten om de bus te halen. Als hij deze mistte, stond hij minstens een uur te schutteren in dit stadje de omschrijving stad niet waardig. Maar vandaag had hij nog geen gelegenheid gehad om een sigaret te roken na de zware dagtaak. Hij stelde zich alvast op aan de bushalte waar hij zo snel hij kon een sigaret rolde en opstak. Hij deed teken aan de buschauffeur dat hij gewoon een paar trekjes wou nemen. Maar de beste man had blijkbaar zijn beste dag niet en sloot zijn deuren waarop onze held zijn sigaret wegsmeet en op de deur begon te bonken. Tevergeefs, de man schakelde in eerste versnelling en reed van zijn parkeerplaats weg. Eerst dacht hij dat hij een grapje uithaalde en deed dan ook weinig moeite om de bus achterna te gaan maar de man bleef maar optrekken. Hij trok nog een spurtje uit zijn rokerslongen en in de bocht haalde hij de bus nog net in en begon op de deur te bonken. De bijna bejaarde chauffeur negeerde hem straal en reed onverstoorbaar verder, een wanhopige trap van onze held tegen de plastiek ramen van de deur ten spijt. En zo geschiedde: daar stond hij dan, gevangen voor een uur in dit vergeten oord in dit al zo kleine land.
Vloekend en de pijn in zijn voet verbijtend - hij had hem wat verzwikt al trappend - temidden van een stationsplein op een vooravond in november: schitterend gewoon. Mankend liep hij terug naar de halte om te controleren wanneer de volgende bus zou vertrekken. Een ongeluk komt nooit alleen: de volgende bus kwam pas over 2 uur. Hij zag scheel van de honger maar had helemaal geen zin in een vettige friet en een hamburger. Toch zou er weinig anders opzitten. Zoals in stationsbuurten overal in dit land waren dit de enige voorradige voedingstoffen, al was het typisch Turkse exportproduct ook hier aanwezig maar dat kon gerust in dezelfde categorie van de voorgaande worden geplaatst. Danig gedegouteerd door deze samenloop van omstandigheden besloot hij het maar op een zuipen te zetten tot de volgende bus arriveerde om dan voldoende mentale brandstof te hebben om de volstrekt onschuldige buschauffeur de fout van zijn collega onder de neus te wrijven.
Ironisch genoeg heette het enige etablissement op het stationsplein "Stad Brussel". Hij duwde de deur open en alles was zo ongeveer hoe hij het zich had ingebeeld: een toog met een geverfde blondine die net de kaap van veertig had gerond en wier gezicht gelooid was met de sporen van het vele roken en de late uren, tegenover de toog een flatscreen met champions league voetbal zonder geluid (hoewel er nochtans geen muziek speelde), een paar scooter-johnny's op de lokale gokautomaat, hun marina's die nipten aan een martini, enkele gediplomeerde tooghangers compleet met afdakje lichtelijk geilend op diezelfde marina's, en een alfamannetje met de haren stijf achterover van de gel. Tot zover de twee man en een heleboel paardenkoppen. Er waren ook van die met kunststof bekleedde banken die de houten tafeltjes van vroeger hadden vervangen - waarschijnlijk om de zaak wat meer cachet te geven, zonder veel resultaat overigens. Hij besloot zich daar maar neer te ploffen.
De blondine had hem vriendelijk toegelachen en hem even laten meegenieten van haar gele voortanden. Hij had geknikt en de monsterende blik van de andere tooghangers genegeerd. Toen hij geďnstalleerd was, had ze vanachter haar toog met schorre stem gevraagd wat hij wilde drinken. Een Duvel natuurlijk. Als hij op 2 uur tijd voldoende volgetankt wou zijn, was de lange lijdensweg der pintjes geen optie. Ze zette de kuip met het bruisende gouden vocht voor zijn neus en tot zijn grote verbazing kraakte ze dat het slechts 2 € kostte. Blijkbaar had wonen op dit eiland dat door de grote beschavingsoorlogen altijd was overgeslagen toch nog zijn voordelen. Hij gaf haar het muntstuk, sloot de ogen en nam een grote teug. Tot zijn grote verbazing stond ze er nog toen hij zijn glas terug op de tafel plaatste. Ze had nog altijd een vriendelijke grijns op haar gezicht toen ze kraste,
'Ge zijt nie van hier, é?'
Hij had verwacht dat zowat iedereen dat had opgemerkt en dat de interactie zich ging beperken tot wat gapen of hoogstens wat inside jokes aan de toog over zijn baard en bril. Maar daadwerkelijk contact: dat nooit. Het plan was om op zijn gemak wat te zitten hijsen zonder al te veel gelul met de lokale bevolking. Maar dat was duidelijk buiten de autochtonen gerekend.
'Nee, ik ben niet van hier'.
'Ik zien dat direct. Ik kenne kik hier alleman.'
Toen pas viel hem op hoe diep gedecolleteerd de vrouw was. Ze had een laag uitgesneden topje aan met daarover een gehaakt netje gespannen. Haar lederen minirokje was ergens hip geweest in de jaren '80 en de netkousen daaronder deden hem denken aan Blondie in haar punkperiode. Als je wist dat Blondie ondertussen mantelpakjes droeg en een vrij respectabele mama was die hoogstens nog een reünietournee ondernam, dan kon je ongeveer inschatten hoezeer deze outfit de grenzen van sexy had overschreden.
Hij wist niets anders te antwoorden dan
'tja, het is hier dan ook niet zo dichtbevolkt'
Ze lachte, hoewel wat hij had uitgekraamd nu niet echt als grappig kon worden beschouwd.
'Woonde al lang op de streek?'
'Nog maar een half jaar of zo'
'allé gij, 't is hier schoon é, veel menschen van 't Gentse komen naar hier. Voor de rust é.'
'Uhuh'
Veel meer wist hij niet op dit soort koetjes en kalfjes uit te brengen. Gelukkig werd hij gered door de tooghangers die ondertussen fel aan het verbroederen waren met de marina's en de nood voelden om de meiden te trakteren. De eveneens geblondeerde meisjes wisten de geste wel te appreciëren omdat dit hen ten eerste gratis drank opleverde en hun mannen toch alleen maar oog hadden voor de gokautomaat. Ze konden niet veel ouder zijn dan 18 maar het feit dat ze hun dochters hadden kunnen zijn, kon de mannen weinig deren. De ene met hangsnor was naar believen de inhoud van zijn pakje King Size L&M's aan het uitdelen en de andere met het kalende voorhoofd was aan het grossieren in vettige grappen over penissen en kutten. Herman Brusselmans was er niets bij vergeleken.
'Chantalleke, nog eens 2 martini's voor dees schoon maskes hiere en geeft den Pol en mij nog maar nen Tripel'
Het kleur op de wangen van de jongedames deed reeds vermoeden dat ze de nacht al vroeg hadden ingezet en de mate waarmee ze moesten lachen met de onderbroekenhumor van het olijke duo liet eigenlijk geen twijfel meer toe. De dames waren grondig zat.
Terwijl 'Chantelleke' zich terug naar haar toog heupwiegde (hobbelde is eigenlijk realistischer), vroeg hij haar snel om nog een Duvel en een dubbele whisky. Haar 'het zal wel zijn, schat' negerend, wierp hij een blik op zijn horloge. Er was al een uur verstreken. Als hij zijn dosis wou verzilveren (thuis was er immers geen drank meer) dan moest het wat vooruit beginnen gaan. Chantalleke bracht zijn drankjes even vriendelijk als voorheen maar verdween gelukkig wat sneller want het alfamannetje eiste nu haar aandacht op. Het liet hem vrij om zijn gedachten wat te laten dwalen.
Al snel kwam hij uit bij het meisje op de bus dat hij nu al een tijdje niet meer had gezien. Hij was van plan geweest om een gesprekje aan te knopen, had zich die dag al helemaal zenuwachtig gemaakt op de trein maar ze was er niet. Uiteindelijk had hij haar nu al twee weken niet meer gezien. Misschien had ze examens, wie zou het zeggen. En zo was hij terug in zijn stramien van alledag beland. Steeds sterker drong zich het besef op dat hij misschien te vroeg en te jong voor een leven op het platteland had gekozen. Het gemis aan vrouwen werd acuut. Toch was de interesse voor het meisje nog vrij zuiver geweest. Er was sprake geweest van vage kriebels, van verlangen naar romantiek, naar wandelingen door de bossen en over de heuvels, een koffie in een plattelandsherberg met karrenwielen aan de muur, naar het delen van levensgeschiedenissen, passies en dromen. De laatste weken werd hij noodgedwongen teruggeworpen tot de basisbehoeften: hij wou neuken en wel nu. Masturbatie bood op zijn leeftijd enkel leegte, een vuile zakdoek en onvervuld verlangen. Bij deze gedachte goot hij zijn dubbele whisky in één keer naar binnen en bestelde er nog één. De Duvel behoorde al tot het verleden.
Blijkbaar had hij dit vrij luid gedaan want de blikken van de marina's en het olijke duo hadden zich in zijn richting gedraaid.
'Iet te vieren vent?' vroeg de kalende.
'Niet echt.' reageerde hij laconiek.
'Ge zoud het precies nie zeggen' spotte zijn kompaan.
'Marnix, laat diene jongen met rust' kwam Chantalleke moederlijk tussenbeide waarna ze al snel met de whisky kwam aanwiegen. Hij had zin om zich hier compleet laveloos te zuipen. De nacht in de dag te laten overgaan zoals het vroeger zo vaak het geval was geweest. Morgen wachtte er wel een nieuwe werkdag en dit was het enige dat hem tegenhield.
Op dat moment ging de deur open. Het gekletter van de regen was duidelijk te horen. Half verdwaasd door de drank keek hij op. Voor hem stond een grote, jonge vrouw met lange rosse haren die in dikke slierten voor haar gezicht hingen. Ze was doorweekt. Blijkbaar was er een najaarsstorm losgebarsten zonder dat hij er erg in had. Het ritueel van het monsterend aangapen van de stamgasten herhaalde zich waardoor hij vermoedde dat ze evenmin 'van hier' was. De moederlijke Chantal bood haar direct een handdoek aan wat de vrouw ten zeerste apprecieerde. Ze lachte op een manier die hem niet onverschillig liet. Hij keek op van zijn whisky en bekeek haar wat beter terwijl ze zich stond af te drogen. Ze kon niet veel kleiner zijn dan hem (en hij was toch al vrij groot), had fel geprononceerde jukbeenderen en prachtige grijze ogen. Hij voelde zich al ongemakkelijk worden. Waren het de hormonen en de maandenlang opgestapelde begeerte die door zijn aderen raasden of was het toch net iets meer? Ze draaide haar hoofd in zijn richting terwijl ze aan het frunniken was met de handdoek en Chantal haar verschillende opwarmertjes aan het opdissen was. Ze bestelde een jenever en lachte naar hem. Hij bleef wezenloos staren in haar ogen tot het besef doordrong dat hij toch enige minimale reactie ten berde moest brengen of de stempel 'freak' of 'creepy' kon niet uitblijven. Hij probeerde zijn blik op helder te krijgen. Ze maakte het hem gemakkelijk en vroeg:
'Mag ik me even bij je zetten?'
'Tuurlijk', had hij gestameld.
Zijn laatste bus vertrok binnen het kwartier maar dat leek nu niet zo belangrijk meer.
feedback van andere lezers- Mistaker
Erg leuk, heel graag gelezen!
Ik heb er nooit spijt van gehad dat ik altijd in grote steden heb gewoond ;-)
Groet,
Greta
strandjutter: Merci, Jutter (verhuizen naar het platteland is inderdaad geen aanraden voor je pensioengerechtigd bent - en dan nog) - Julien_Maleur
boeiend stukje lectuur.
Vg
JM
strandjutter: Merci, jutter - sproet
een beetje lang en daardoor heb ik mijn trein gemist en zit ik nu in 't cafe te wachten tot er een prins op het witte paard me komt halen.
er zit in je schrijven een dreiging die utigaat van de kroeggasten en het is bijna ebbe en vloed doordat je de spanning doorspekt met humor.
graag gelezen.
liefs, trees
strandjutter: Merci, jutter - Mephistopheles
Verdomme, had mezelf voorgenomen om vandaag nuchter te blijven en nu lees ik jou stuk hier (retegoed geschreven trouwens) en komt er duvel, tripel en whisky in voor. Denk dat ik dus maar eens naar m'n stamkroeg ga en het restant van de dag de lamzak aan de toog ga uithangen.
graag gelezen, Jutter, doch een slechte invloed voor een zwakzinnige zuipschuit als mezelf haha
grts.
strandjutter: Merci. Ik zit zelf nog met een zware kater van gisterenavond en kaarsvetvlekken op mijn trui waarvan ik de oorsprong niet langer herinner maar bon, als mijn handen stoppen met trillen dan wil ik nog wel een flesje wijn kraken. Drink er alvast eentje op mijn vaag functionerende lever. gr, Jutter
|
