naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

De eerste sneeuwbui.

door wereldwandelaar

Op een nacht zat ik voor de computer. Meestal komen dan de beste verhalen in mij naar boven omdat alles dan zo lekker rustig is. Opeens roept mijn moeder mij om te komen kijken buiten. Ik dacht eerst dat er een mooie auto voor de deur stond maar van aan de deur van de computerkamer voelde ik de koude al. Ik moest nog niks gezien hebben. Een fijn laagje sneeuw en een flinke sneeuwbui. Het beloofde morgen een hele fijne dag te worden. Toen ik wakker werd was het al 8 u. voorbij en een dikke sneeuwlaag lag op alle zichtbare wegen dus ik belde naar mijn werk om te zeggen dat ik vandaag thuis bleef. Ik heb tenslotte maar een klein brommertje en ik moet door het veld rijden waar niet gestrooid is. Ik kan de bus niet meer op tijd nemen en te voet kan ik helemaal al niet. Maar ik kreeg de dag verlof niet. Ik moest uiterlijk binnen zijn om 10 u. of mijn dag werd anders niet betaald. Ik ging mij met dikke tegenzin dik aankleden. Er zat niks anders op dan een bus later te nemen en te hopen dat hij voor 10 u. aan mijn werk was. Ik ging op pad naar het station. Daar was geen auto te bespeuren, geen mens te zien en de loketten waren zelfs gesloten. Het was er akelig stil. Na een vertraging van 25 minuten kwam de bus aangereden met een slakkengangetje van 35 km per uur. In de bus was het ijskoud, de buschauffeur zei dat de verwarming stuk was maar met de blik in zijn ogen geloofde ik er niet veel van. Tijdens de trage rit zat hij dikwijls naar mij te kijken alsof ik elk moment iets van plan was. Ik dacht bij mezelf, als hij niet beter op de weg let liggen we straks in de gracht. Het begon nu erg koud te worden in de bus. Het was alsof hij de airco op volle kracht had gezet. Plots, midden in de open vlakte, een paar kilometer van de bewoonde wereld viel de bus in panne. De buschauffeur probeerde terug te starten maar het was tevergeefs. Toen hij de radio probeerde was er geen bereik. Er zat dus niks anders op dan te blijven zitten en op een auto wachten die voorbij reed. Ondertussen waaide het hevig en sneeuwde het golfballen. De ruiten begonnen na een tijdje aan te slaan en toen zagen we niks meer. De buschauffeur stelde voor dat hij hulp ging halen en dat ik alleen in de bus achter bleef. Het was een akelige gedachte om alleen te moeten achterblijven in een koelkast van een bus. Maar dat nog liever dan dat ik naar buiten moest in die sneeuwstorm. Hij probeerde de deur open te doen maar het lukte niet. Hij ging nog niet eens half open. De buschauffeur wrong zich naar buiten en ging zo snel mogelijk hulp halen. Al wat ik kon doen is wachten in die ijskoude bus. Af en toe eens naar achteren wandelen om het warm te houden. Na een kwartiertje had ik er genoeg van en ging aan het stuur zitten. Ik keek naar al die knoppen en hendels en ik probeerde de bus toch nog eens te starten. Het was ijdele hoop want het werkte niet. Zelfs de ruitenwissers deden het niet meer. Er was duidelijk iets mis bij deze bus. En dan plots een meevallertje. Ik keek in de chauffeur zijn boekentas en er staken nog een paar boterhammen in, een grote fles limonade en helemaal onderaan een flesje citroenjenever. Ik aarzelde geen moment en nam er een grote slok van. Binnen een paar minuten kreeg ik het al behoorlijk warm van die jenever. Na een uurtje was er nog altijd geen hulp komen opdagen en ook geen auto dat langs kwam gereden. Buiten was het nog altijd hevig aan het sneeuwen en omdat ik de deur niet meer open kreeg en de ruiten aangeslagen waren deed ik het venster open. Tot mijn grootste schrik zag ik niks anders dan een oceaan van sneeuw. De bus was meer dan half onder gesneeuwd en er was geen enkel spoor meer te zien van de veldweg. Na een tiental seconden waren mijn ogen al bijna bevroren van de wind, de sneeuw en de abnormale koude. Treurige uren gingen voorbij zonder einde in zicht. Om eerlijk te zijn, ik had helemaal geen zicht meer. Het werd al avond, de bus werd bijna bedolven onder de sneeuw en de fles jenever was op. Geen nood, ik had nog een paar boterhammen en een fles limonade geërfd en die kon ik goed gebruiken voor de uren die waarschijnlijk nog kwamen. Nu hoefde ik niet meer aan mijn werk te denken, noch aan het geld dat ik verloor om niet te gaan werken. Uren gingen weer voorbij, het was pikdonker en ik moest nodig naar de wc, wat nu toch gedaan? Plots braken twee ruiten achteraan in de bus en er kwam nog meer koude binnen. Ze waren wellicht stuk gevroren. Dit is toch niet meer normaal voor België, zo een noodweer. Het leek wel of de wereld verging, een nieuw ijstijdperk. Ik voelde mezelf helemaal bevriezen en ik wou het opgeven. Mijn spieren verklampte, de koude wind blies in mijn gezicht. Het was duidelijk dat de buschauffeur niet zou terug komen. Ik wou sterven, dan voelde ik tenminste toch die koude niet meer. Plotseling hoorde ik een gerammel buiten de bus. Ik kreeg het plots weer warm. Er scheen licht in mijn ogen. Ik opende mijn ogen en ik lag lekker warm in bed. Ik had alles gedroomd. De sneeuwstorm, de bus, de buschauffeur en het werk. Het was dan wel een weekdag maar ik ben technisch werkloos dus ik hoefde mij geen zorgen te maken over geld of op tijd komen. Tenslotte was het juist 1 minuut voor 10 u. Toen ik naar buiten keek was het licht aan het sneeuwen en dat gerammel dat ik hoorde vlak voordat ik wakker werd, dat was de tankwagen die 2000 liter benzine kwam leveren. En ja, de man van de tankwagen leek op de buschauffeur. Ik weet nog dat ik juist die avond gekeken heb naar een aflevering van Star Trek en daarin zaten twee mannen van de Enterprise vast in hun schuttel omdat ze dachten dat de Enterprise was neergestort. Ze vochten dan ook om een fles sterke drank. Eind goed, al goed. Houd jullie warm en wees op tijd op het werk. En laat je nooit of nooit afleiden door je dromen. Ze zijn vaak alleen maar losse beelden.

feedback van andere lezers

• otiske
  Mooi verhaaltje, goed geschreven.
  Knap gedaan, groetjes.
  wereldwandelaar: Dank je wel. Ik had eigenlijk niet erg veel insperatie.
• yellow
  sterk verhaal, dromen zijn maar dromen,
  maak het maar mee :)
  groetjes,
  M.
  wereldwandelaar: Toch nog een goede ziel die mijn dromen goedkeurt.