|
< terug
Kempensprookje XIII
Kempensprookje XIII
Nee, niets van dit alles, haar Jan had deze uitdaging nodig. Ze wist ook wel dat er niets gebeurd waarvoor hij zich schamen moest, daarvoor kende ze haar man veel te goed. Deze man waar ze bijna een halve eeuw mee getrouwd was, en die ze zonder blikken nog blozen haar jawoord gegeven had, kon niet anders, hij was gewoonweg een dromer die de wereld anders zag dan al die anderen. Haar vader had zich toen ter tijd nogal kritisch over hem uitgelaten en haar gewaarschuwd, dat Jan een deugniet en een dromer was die het nooit ver zou schoppen, maar zij dacht met haar hart, en achteraf beschouwd had ze er geen spijt van haar beslissing. Ze stapte uit bed en wat haar meteen opviel, was hoe dat Jan lopen deed. Zijn stappen waren anders dan als anders, veel kwieker, jeugdiger en niet meer zo voorovergebogen., en ook leniger zoals zij hem vroeger kende. Hij schonk haar een kroes vol met warme koffie in en sneed enkele sneden brood af waarbij hij haar teder en liefdevol aankeek. Maria kon haar ogen niet van hem af houden en betrapte zich erop dat ze een beetje jaloers werd op dit kwieke lijf en stralende ogen. Dit was toch niet die oude man die ze gistermorgen achter het huis in de richting van het bos zag wegrennen. Nee, deze man was zeker om de twintig jaren jonger en krachtig gebouwd zoals ze hem van vroeger kende. Veel tijd gaf hij haar niet om verder over hem te filosoferen want hij rende naar buiten toe en verdween achter het huis.
In de stal aangekomen zocht Jan naar het jonge vrouwtje dat hij gisterenavond hier afgezet had. Als hij de dag van gisteren nog eens overliep viel hem op dat hij de hele weg met een zwaar lichaam had rond gezeuld dat achteraf gezien veel lichter had moeten zijn. Ook de vorige dag zou voor hem een raadsel blijven omdat de tijd heel anders verliep dan dat hij dit normaal gewend was. De tijd die hij in het bos verbleef leek hem niet langer te duren dan hooguit drie uurtjes, maar het bleek achteraf een hele dag te zijn.
In de voederkribben zat niemand en ook in de rest van de stal was er geen mens te bekennen laat staan zo een knap vrouwtje. Een gezonde man kijkt daar niet naast of hij moest met blindheid geslagen zijn. Hij had ze hier toch afgezet en zij had hem beloofd niet weg te lopen, trouwens zonder schoenen zou dit ook niet gemakkelijk gaan. Jan krabde zich achter de oren en scheen niet te weten wat nu te doen stond en was zinnens de stal weer te verlaten, toen hij tegen dit mooie wezen aanstootte."Wel allemachtig," ontviel hem, "waar kom jij vandaan, ik was je aan het zoeken en maakte me al zorgen dat je misschien wel op blote voeten naar het bos teruggelopen was". De blondine knikte en zei schalks; "ik heb een bezoekje gebracht aan je lieve vrouw die aan tafel zat en zachtjes voor zich uit neuriede." Jan ogen vielen van verbazing bijna uit zijn kassen en zijn mond stond van verwondering open."Wat zei ze toen ze je zag"?
Wordt vervolgd.
feedback van andere lezers- DeKoeneRidder
Oh Ow!!!!!!
XXX DKR
Hoeselaar: Bedankt dat je me weer las en zo beoordeelde
Willy - sproet
de toverfee is langs geweest!
liefs, trees
Hoeselaar: dat weet ik zo nog niet, afwachten is de boodschap
Willy - henny
Ik dacht ook aan een fee. Heel mooi deeltje dit.
Hoeselaar: Ja een toffe fee
Willy - Mephistopheles
Benieuwd wat ze gezegd heeft.
grts.
Hoeselaar: Je zal nog versteld staan
Willy
|
