Volg ons op facebook
|
< terug
Schaduwwerk (2)
Drie weken daarna had Koen zijn eigen piemel uit zijn lijf weten te snijden met een nietje uit de Privé. Het bloeden had hij enigszins gestelpt door de pagina's die verslag deden van het scheidingsdrama van Rob de Nijs en Belinda brullend tegen zich aan te duwen, en zijn anus had hij volgestouwd met foto's van Linda de Mol, al had Ron dat laatste van horen vertellen.
Sinds die gebeurtenissen had het ziekenhuis veel moeite gedaan om iedere betrokkene vooral te wijzen op de zwijgplicht, om te voorkomen dat het verhaal uit zou lekken. Bovendien werd elke vorm van lectuur, sinds het voorval van Koen's eigenhandige castratie strikt verboden.
Eric van Santen -afdelingshoofd van Dijkzicht- had gelukkig toegestaan dat separeercliënten wel twee of drie pagina's in hun cel mochten hebben om te lezen. Hij wist zo waarschijnlijk een herhaling van het drama 'Suzanne van Leeuwen' te voorkomen die, gek van eenzaamheid en angst, zo'n twee jaar terug haar linkeroog uit haar hoofd had getrokken.
Voor zowel Eric als Ron was het zo klaar als een klontje dat een willekeurig artikel van de riooljournalistiek, mensen in de separeer voor letsel kon behoeden. Elke afleiding van hun pijn, hoe klein en onbenullig die ook leek, werd gegrepen als een gouden strohalm. Een dreigende confrontatie met de innerlijke pijn maakte dat het uitlepelen van een oog als een opluchting werd ervaren.
Alles was beter dan het alleen zijn.
Zelfs een voormalig linkeroog, dat verwijtend naar je opkijkt met een blik van: 'was dat nou werkelijk nodig?', was beter dan die eenzame confrontatie met de innerlijke pijn die wanhopig schreeuwde om aandacht, maar duizendmaal liever bleef gillen dan dat ze daadwerkelijk werd gehoord.
Eveline van Eeden.
Haar ogen…
…De avond was prima verlopen tot ongeveer negen uur. Daarna zouden ze nog een ronde lopen langs de separeer van Koen en Eveline, vers water naar binnen schuiven en een frisse kartonnen po klaarzetten voor de nacht met een streepje toiletpapier. Ron had zich prima op zijn gemak gevoeld. Agnes was behoorlijk zelfverzekerd en hij kon best wat aan haar over laten. Zij had de medicijnen uitgezet en het woord gevoerd met Eveline. Met Koen werd al maanden geen woord meer gewisseld.
Het voorkomen van Agnes was een streling voor het oog en droeg zeker bij aan het goede humeur dat Ron met zich meedroeg. Hij was er de man niet naar de achtentwintigjarige brunette met complimenten te overladen, of te zinspelen op het aangename reliëf in haar truitje. Hij genoot liever in stilte. Met zijn drieënveertig jaar was het leeftijdsverschil daar, maar dat deed er niet toe. Zij was geen potentiële prooi. Prettig gezelschap tijdens een separeerdienst op de elfde etage van het Dr. Hoofdland ziekenhuis. Meer hoefde het niet te zijn.
Vanzelfsprekend hield Ron zich prima aan de officiële protocollen met leerling Agnes in zijn buurt, maar een ongeschreven regel in de wereld van de psychiatrie is dat je juist van regels af moest wijken. Als de situatie dat toeliet natuurlijk.
Zo had Ron, tegen de regels in, wel eens een cliënt de afdelingssleutels gegeven om in de winkel op de vijfde etage een blikje cola te halen. De betreffende cliënt was dan apetrots dat hij de sleutels (maar vooral het vertouwen) had, en was direct daarmee doordrongen van het besef dat er een verantwoordelijkheid op zijn schouders rustte. Die sleutels moesten hoe dan ook terug naar Ron, die met zijn een meter vierennegentig heel geduldig wachtte, en dat vertrouwen wilde niemand schenden. Voor Ron was het een fingerspitsengefuhl, en hij zat er met die inschattingen niet snel naast.
Het protocol bij Koen lag echter ankervast gezien zijn verleden.
feedback van andere lezers- sproet
goede sfeerzetting in dit verhaal.
liefs, trees
Peerke: Nou, goede feedback van jou ook, dank Trees... - koyaanisqatsi
Koen een sleutel geven lijkt me inderdaad niet aan te raden.
Sterk werk, P.
Peerke: Goede analyse, die gaat daarmee snijden of steekt ze in alles behalve een slot... - Mistaker
De Privé nog wel!
Graag gelezen weer.
G
Peerke: Welke Prive las je dan? - Magdalena
Ik hou heel veel van het beschrijvende dat toelaat de emoties zo te laten komen zonder te verdrinken.
XXX
Peerke: Ik hoop dan maar dat ik daar een beetje aan voldoe voor je Magdalena! Dank je! - Vansion
Fantastisch: die reactie van dat linkeroog:dat is schrijven!
Peerke: Dank je, tja, zo was het echt! - Mephistopheles
Mooie beschrijvingen, ik sluit me aan bij Magdalena wat dat betreft. Tot zo dadelijk in deel 3, ik ga nog even door...
grts.
Peerke: Dat geeft moed... benieuwd hoe lang ik je kan boeien... - aquaangel
wat super weg - dat ik dit niet eerder las... Dat begin is super van dit deel
Peerke: Als je het niets vind mag je best 'niet goed' geven hoor... - henny
Inderdaad, goede beschrijvingen en sfeerbeeld zet je neer. Het lijkt mij moeilijk om zulk werk te doen.
Peerke: Is eigenlijk alweer verleden tijd voor me... Het meoeilijke was niet het werk op zich, maar daarna, als het tot bezinken komt, dan dacht ik wel vaak: waar ben ik mee bezig... Dank je
|
