|
< terug
Op de vlucht
Dinsdag 7 juni 2005
Terwijl ik hier op de trein zit richting zee schrijf ik dit, het stuk dat ik net las in de krant ging over een man die zijn kind doodde om zijn ex te treffen, er wordt geschreven dat alleen iemand die ziek is iemand doodt van wie hij houdt en dat er diepe krassen in zijn ziel zitten, er was die haat in zijn hart...Ik herken alles uit dit stuk hoe lelijk en mensonterend het ook moge zijn.
Ik voel me rot, mijn maag draait zich om in mijn lichaam, ik ben het huis uitgevlucht om weg te zijn, om de spookbeelden te verjagen, de haat maakt van mijn hart een bloedend iets, het blijft maar duren, ligt de oplossing in het terug proberen te houden van haar?Van haar terug tegemoet te treden ongeacht wat er gebeurde..misschien wel..Misschien is het ook de enige manier om te genezen, die haat moet verdwijnen zoveel is zeker.
Dit allemaal neerpennen doet me goed, ik voel het. Terwijl ik mijn tekst overloop denk ik aan haar, zij die ik onlangs leerde kennen, ze is spontaan, open en helpt me belangeloos door dingen te zeggen die me goed doen, ze weet dat ook, kheb haar dat ook gezegd, ze heeft een warm hart.
Ik ben in zoveel dingen teleurgesteld, ook in mezelf..het ijzersterke zelfvertrouwen is moeten wijken voor twijfels, ben helemaal niet zeker meer in dingen die ik doe, de toekomst maakt me bang, ik zal alle hulp kunnen gebruiken.De trein zoeft aan hoge snelheid door het landschap, mijn zee wacht, daar zal ik weer tot rust komen, ik wacht geduldig op de zon.
feedback van andere lezers- Vansion
heel waarachtig ... krassen zijn herkenbaar ... en niet meetbaar ...
geduld leert dulden ...
roggemanj: thanks voor de fijne reactie - geertje
niet op alle vragen, komt een antwoord
laat de vragen los, het weegt dan minder zwaar
schept ruimte voor de ander, ook voor jezelf
groet
roggemanj: ik zal proberen van je raad op te volgen..
|
