|
< terug
Kempensprookje XVI
Kempensprookje XVI
Na heel veel om de pot gedraaid te hebben kwam uiteindelijk toch de waarheid boven drijven, al was het in het begin maar de halve waarheid. Na heel wat uitleg en wartaal die zich telkens weer als onjuist uit wees, vertelde Jan wat eergisteren werkelijk gebeurde. Eerst hortend en stotend kwam het verhaal zo langzamerhand toch aan het daglicht. Hij vertelde over zijn nieuwsgierigheid en het brandend verlangen om die plaats op te zoeken, waarover hij wekenlang geworsteld had om deze drang te onderdrukken. Hoe hij die bewuste dag achter het huis verdween en het verboden pad opzocht, hoe hij zich opgetogen voelde tijdens zijn wandeling door het onbekende. Hoe hij dieren hoorde praten, ja echt hoorde praten zoals jij en ik en hij elk woord van hen verstond. Het gevoel dat hij kreeg bij het naderen en het binnengaan van dat bos. Liedjes van toen hij nog klein en helemaal vergeten was, neuriede en huppelend als een klein kind door het diepe donkere bos met zijn hoge bomen liep. Hoe hij het stemmetje hoorde van een heel klein wezentje dat hem vroeg om op zijn schouder te mogen zitten, hoe hij er in toestemde en het zelf prettig vond. De vermoeidheid die hem parten speelde bij het naar huis lopen door het steeds zwaarder wordende lijf op zijn schouders. Het prettige gevoel dat hij gewaar werd toen hij haar dijen moest vasthouden zodat zijn last niet achterover viel. De angst om ontdekt te worden als hij thuis zou aankomen. De eventuele uitleg die hij zou moeten geven als men dit wezen in zijn stal ontdekte. "Begrijp je vrouw, waarom ik me in alle bochten wrong om toch maar niet ontdekt te worden, hoe dat ik bloed en water zweette toen jij de stal in kwam en mij daar hoorde praten. Op dat moment begreep ik dat ik verkeerd bezig was maar niet wist hoe ik deze situatie meester kon worden, en aanvoelde hoe dat jij je op dat moment zou voelen".
Na nog meerdere culpa's en maxima culpa's begreep Maria in welke kritieke toestand haar man zich bevond en zei kordaat," nu we dan toch zo ver zijn moeten we een plan bedenken hoe dat we dat kreng kwijt raken. Hier blijven kan ze niet, ze is in staat om ons leven totaal te verwoesten. Eerst neemt ze jou helemaal in beslag en dan gaat ze zich op mij wreken. Wie weet krijgt ze dan ze nog meer land onder controle en misschien wel het hele dorp". Ze waren zo aan het beraadslagen dat ze niet hoorden dat iemand het erf op kwam gereden en even later aan de deur klopte. Heel verbaasd keken Jan en Marie in de ogen van- Meneer Pastoor. "Ik geloof dat jullie de duivel in hoogsteigen persoon verwachtte, anders kan ik me jullie begroeting niet begrijpen, het lijkt wel of dat ik niet welkom ben".
"Niets is minder waar Meneer Pastoor" zei Maria die als eerste haar stem terug vond en de bezoeker een stoel aanbood. "Ziet u, wij hebben een probleem waar we geen raad mee weten, we zitten nogal in de problemen. En dat door toedoen van mijn nieuwsgierigheid, kwam Jan tussenbeide."
Wordt vervolgd.
feedback van andere lezers- DeKoeneRidder
Nou, als hier geen Koene Ridder bij te pas komt.........
Graag gelezen Willempke,
XXX DKR
Hoeselaar: Heb dank voor de leuke fb,
Willy - henny
Ze begrijpt het wel gelukkig. Of de pastoor kan helpen... Ik lees het wel
Hoeselaar: Thx - Mephistopheles
In zekere zin begrijp ik Maria wel.
grts.
Hoeselaar: Je hebt gelijk hoor !
Willy - sproet
de kerk in het midden houden, noemen ze dat dan.
ik lees het verhaal als de 'vrouwelijke energie' die terug in de relatie komt. het is iets om niet bang voor te zijn, maar zal meneer pastoor dat snappen?
ik ga naar het vervolg...
liefs, trees
Hoeselaar: Bedankt om ook dit van commentaar te voorzien
Willy
|
