|
< terug
oude kleren
Ze leeft liefst in oude kleren want nieuwe doen haar pijn. Ook half oude kleren doen haar pijn. Liefst loopt ze heel de dag rond in pyjama. Een versleten pyjama. Er mag zelfs een gaatje in zitten of een mouw ontbreken.
Lekker soepel. Daar houdt ze van; soepele dingen of dingen die soepel gemaakt kunnen worden.
Plasticine die koud en hard is dat vindt ze helemaal niet aangenaam om aan te raken. Ze wil er zelfs niet aan voelen. Maar als ik het een beetje voor haar warm en er in slaag in haar diepbruine glanzende ogen te kijken die ze steeds van me afkeert… en als ik dan heel zachtjes en op het juiste moment fluister "jij bent mijn prinsesje" dan opeens komt er een lach op haar gezichtje. Heel even maar. Ik denk één seconde komma vijfentwintig. Veel langer duurt het zeker niet.
Als ik mijn hand dan zachtjes open… en dan de hare neem… Ja, dan doet ze het wel! Dan hou ik mijn adem in zodat de naar mij reikende vingertjes hun weg zeer langzaam, ongestoord en ononderbroken kunnen verder zetten. En dan gebeurt het! Tergend traag en onbegrijpelijk zacht raakt ze de plasticine. Telkens opnieuw krijg ik er kippenvel van. Nochtans raakt ze mij niet. Nooit! Behalve die ene keer. Op die trein. Toen het al zo laat was.
En dan plots - iedere keer weer schrik ik er van - grabbelt ze opeens die plasticine met een ruk uit mijn handen. Niet te geloven dat ik voordien kippenvel kreeg van haar.
Ze loopt dan naar haar hoekje, haar eigen hoekje en kneed de plasticine. Ze rolt er mee in haar handjes. Onophoudelijk en obsessief. Zacht en hard en zacht en hard. Ze trippelt met haar vingertopjes op de bal.
Aaaach! Ze gilt! Minstens elke anderhalve minuut komt er een kreet. Kompleet onverwacht en pijnlijk hard. Ik kan mijn ongenoegen niet verstoppen als ik zo schrik van haar. Ik probeer het wel; elke anderhalve minuut. Nochtans, gezichten lezen kan ze niet. Doet ze niet. Probeert ze niet. Ze kijkt zelfs niet. Maar toch!
feedback van andere lezers- yellow
hoe ontroerend dit,
ik krijg steeds meer bewondering voor u,
je schrijf ECHT,
je hoeft niet meer te vertellen, wie je eerder las, weet waarover dit gaat.
van zoiets word ik stil,
met zeer veel respect voor het zware leven waar je door moet,
groetjes,
Marc
b_engel: Dank je voor je lieve woorden
en ik volg jou schrijven en fb's ook
liefs - DeKoeneRidder
LY XXX
b_engel: liefs XXX - Ghislaine
Dit is een zeer duidelijke omschrijving van hoe vreselijk autisme is. Dit is de extreme vorm. Menselijk contact uit den boze.
b_engel: tja, veel verscheidnheid in autisme... van mensen die werken en een gezin hebben en waar je niets aan merkt tot mensen die contact en nog zo veel meer niet kunnen verdragen...
Bedankt - Magdalena
Dit is keihard. Inderdaad, de extreme vorm van autisme.
Ik kan me niet inbeelden hoe het moet zijn om mama te zijn van zo'n kindje. Telkens weer die hoop. Zoals ze reageert op 'jij bent mijn prinsesje'. Die momenten zijn ook echt.
Ik hoop dat liefde echt wonderen kan verrichten.
b_engel: zij weet niet hoe graag wij haar zien. Maar zij ziet ons heel graag, dat laat ze wel weten op haar manier - matahari
In haar hartje ziet ze je "echt" wel. Knuffel voor jou.
liefs amtahari
b_engel: dank je voor de steun - innerchild
Ik lees je bijna altijd ... soms af en toe eens later ... omdat je woorden me soms pijn doen ... begrijp me niet verkeerd ... het gaat dan meestal om een stuk herkenning.
Mijn woorden willen dan niet komen ... nog niet ... voorlopig kan ik enkel zwijgen ... je weet wel wat ik bedoel ...
Met veel liefs,
Innerchild
b_engel: ik begrijp je niet verkeerd
en zwijgen is best ok
ik heb eens op je website gekeken en werd er ook stil van...
dank je wel voor je lieve fb
|
