writehi(s)story Passie voor schrijven
home   wat is writehi(s)story?   bladeren   uitgeven   gezamenlijke publicaties   boekenwinkel   manuscriptanalyse   inschrijven   contact   
top 10   wedstrijden   forum   hulp   
 
naam:  
pass:  


wachtwoord vergeten?
 
 

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Betere leesbaarheid

Schaduwwerk (7)

door Peerke

Opeens voelde Ron hoe de tijd niet langer zijn vriend was. In het hoofd van Eveline was de tijd opgehouden te bestaan, daar had hij alle tijd van de wereld. Maar eenmaal buiten het hoofd ging de tijd genadeloos aan hem voorbij. Hij besefte hoe hij hier, in deze geïsoleerde ruimte op afdeling Elf, kostbare tijd stond te verdoen.
Een oerschreeuw, die met een laatste bonk tegen de zware celdeur gepaard ging, liet Ron weten dat Koen de kleine dood had gevonden door zijn zaad te storten, en dat Agnes met haar Engelachtige stem zou stoppen met haar bewering dat het allemaal wel goed zou komen.
Hij twijfelde niet langer, ging naast Eveline op de grond zitten en legde zijn handpalm open op zijn bovenbeen. Hij keek naar het vuile scheurhemd van Eveline en langzaam volgde zijn ogen het hemd naar boven. Van haar dijbenen ging zijn ontvankelijke blik naar haar heupen, over haar middel naar haar zware borsten en via de kraag gingen zijn ogen over haar hals.
Blank, wit was die. Ongezond wit, er was aan af te lezen dat haar bleke huid het zonlicht al zo lang had moeten ontberen. Even rustte zijn blik, alsof het zich voorbereidde op de diepgang van haar eindeloze pupillen, en in die rust zag Ron plotseling hoe de hals van Eveline rood werd, blauw en meteen daarna paars. De adem leek haar te worden ontnomen. Hij zag twee handen -niet de zijne- rond haar nek krachtig de lucht uit haar persen en hij hoorde een stem die haar vervloekte. Tegelijkertijd wist Ron dat dit al een 'lezen' was, maar het was een verschrikkelijk lezen. Niet vanuit de diepte in haar ogen, maar van de kille oppervlakkigheid van haar beleving erbuiten. Ron wilde er niets van weten. Van haar hals schoot zijn blik door naar de brug van haar neus en nadat hij daar een rustpunt had gevonden liet hij zijn blik weer in de oneindige dieptes van haar pupillen, van haar Wezen, wegzakken.
Het voelde vertrouwd. Nu al. Ron wist dat hij zou weg kunnen, maar waarheen? Naar de paarse hals van Eveline van Eeden? Naar de wereld van het vruchteloze zaad dat Koen zojuist had verschoten?

 

feedback van andere lezers

  • koyaanisqatsi
    Spannend, beklemmend, tikje scary en mooi... Wat moet een mens nog meer (lezen)?
    Peerke: Strips! ;-)
  • DeKoeneRidder
    Schitterend Peetje

    XXX
    Peerke: Dank je wel de Koene, blij met je commentaar...
  • Mistaker
    Met zeer veel genoegen gelezen, echt goed!

    G
    Peerke: Dank je wel Greta! Ik ga voort...
  • Magdalena
    Waauw! Indrukwekkend +++!
    Peerke: ;-)) Dank voor je lieve commentaar Magdalena, ik schrijf voort...
  • Mephistopheles
    in één woord: Schitterend!
    grts.
    Peerke: Jee... nou, dank je wel!!
  • henny
    Zeker indrukwekkend en beklemmend ook. (y)
    Peerke: Dank je, moet ook wat rust in nog zeker?
Er zijn bezoekers online, waarvan leden: .